Τι περιμένουμε;

Η ελευθερία της αυτάρκειας

Όταν η βάρκα μπάζει, πετάς τα περιττά. 
Στους δύσκολους καιρούς, στρέφεσαι στα βασικά. 
«Δυναμωμένος με θεωρία και μελέτη, εγώ τα πάθη μου δεν θα φοβούμαι σα δειλός... χωρίς κανέναν φόβο, γιατί όταν θέλω - και θάχω θέλησι, δυναμωμένος ως θάμαι με θεωρία και μελέτη - στες κρίσιμες στιγμές θα ξαναβρίσκω το πνεύμα μου, σαν πριν, ασκητικό.»
(Τα Επικίνδυνα. Κ. Π. Καβάφης). 
Επικίνδυνα μετρημένος λόγος. Ξεβολεύει, αλλά και βοηθά σ' αυτήν τη γονατισμένη φάση να μην αποκτηνωθείς, να μην πιστέψεις πως το παιχνίδι τέλειωσε, και να ξαναβρείς στο «σημείο μηδέν» το σωστό σημείο εκκίνησης.
 Να ξαναβρείς ό,τι συνιστά τον πολιτισμό, τις αξίες και τις αρχές του, την ηθική διάστασή του, εντέλει, για να στηθείς απέναντι στο κύμα. Και, όπως γράφει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, Γιάννης Χουβαρδάς στο πρόγραμμα του θεάτρου για το φετινό χειμώνα, «είμαστε υποχρεωμένοι να σταθούμε όρθιοι.
Πώς; Ακούγονται κιόλας οι πρώτες απορίες. Με τι μέσα; Ολα μας τα 'χουν πάρει. Πρώτα πρώτα, ποτέ δεν μπορούν να ''μας τα πάρουν όλα''. Γιατί τα βασικά μας μέσα είναι μέσα μας... η βασική μας δύναμη είμαστε εμείς οι ίδιοι, οι ανθρώπινες αξίες που ξεθώριασαν στο κυνήγι μιας αόριστης ''ανόδου''». Αυτή η «άνοδος» αντιστέκεται, ιδίως το κομμάτι της «λάιφ-στιλιστικής» αισθητικής, και όσοι αναμηρυκάζουν προτροπές σε ελαφρότητα και νανουρίζουν με μια φιλοσοφία ματαιότητας, ότι δηλαδή αν η ζωή είναι «κόντρα», τότε αφήνεσαι για να σε πάει. Περιφέρεσαι στα μικρά, τα προϊόντα εικόνας μιας δανεικής ζωής, χωρίς ηθικολογίες και θλίψη, αλλά με μια κουρελιασμένη κι εκστατική χαρά.
 Σ' αυτήν την ιδιότυπη διελκυστίνδα, δύσκολα μπορεί να προβλεφθεί ποια μικρά θα επικρατήσουν, αλλά είναι παρήγορο να βλέπεις ανθρώπους να διεκδικούν την ελευθερία της αυτάρκειας, να ξαναβρίσκουν το πνεύμα τους, σαν πριν, ασκητικό, ζωντανεύοντας τον κόσμο των προσδοκιών και της κίνησης.


Από: http://www.naftemporiki.gr/premium/archive/story.asp?id=1902937