Εμφανίζεται όταν παρατηρούμε προσεκτικά από κοντά μια άλλη ύπαρξη, κάτι που δεν είναι ο "εαυτός" μας.
Η τρυφερότητα είναι αυθόρμητη και ανιδιοτελής: πάει πολύ παραπέρα από την όμοιά της ενσυναίσθηση. Αντιθέτως, πρόκειται για τη συνειδητή, αν και ίσως μελαγχολική, κοινή μοιρασιά της μοίρας.
Η τρυφερότητα είναι η βαθιά συναισθηματική έγνοια για μιαν άλλη ανθρώπινη ύπαρξη, για την ευθραυστότητά της, για τη μοναδική φύση της και την έλλειψη ανοσίας της στα βάσανα και τις επιδράσεις του χρόνου. Η τρυφερότητα αντιλαμβάνεται τους δεσμούς που μας ενώνουν, τις ομοιότητες και την ταύτισή μας. Είναι μια μορφή θέασης που δείχνει τον κόσμο ζωντανό, διασυνδεδεμένο, συνεργαζόμενο και εξαρτώμενο από τον εαυτό του.
...
Αυτός είναι ο λόγος που πιστεύω πως πρέπει να λέω ιστορίες ωσάν ο κόσμος να ήταν μια ζώσα, ενιαία οντότητα, συνεχώς εξελισσόμενη μπροστά στα μάτια μας ωσάν εμείς να ήμασταν ένα μικρό αν και συγχρόνως πολύ ισχυρό τμήμα του.
