Φόρος Τιμής στην Καταλονία ΙΙ...

http://www.homenatgeacatalunyaii.org/el

Απορώ γιατί καθυστέρησε τόσο να έρθει η κρίση...

.....................

Ποια πράξη θεωρείτε επαναστατική σήμερα;

«Την αγάπη. Και φυσικά στη λέξη δεν δίνω θρησκευτικές διαστάσεις. Οι άνθρωποι που ξέρουν ν' αγαπούν γίνονται καλύτεροι άνθρωποι. Το πιστεύω, η αγάπη, σε όλο το βάθος της λέξης, είναι μια επαναστατική πράξη».
...............

Και ποιο θεωρείτε το πιο επικίνδυνο φαινόμενο στην Ελλάδα της κρίσης;

«Την έλλειψη Παιδείας. Τον πρώτο ρόλο θα μπορούσε να τον παίξει η κακοπαθημένη παιδεία μας. Δεν έχετε την εντύπωση ότι πολλοί από τους χρυσαυγίτες θα μπορούσαν να ήταν καλύτεροι άνθρωποι, διαφορετικοί, αν τα σχολεία ήταν πιο εξελιγμένα; Πιστεύω πως μόνο μια άλλη παιδεία, μαζί με τις τέχνες, τη γνώση, τον πολιτισμό, θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν την εποχή μας με σκεπτόμενους ανθρώπους που θα διέθεταν κρίση, κριτική διάθεση, που θα ήξεραν να αναρωτιούνται συνεχώς και ν' αμφιβάλλουν».

http://www.imerisia.gr

Ο πολιτισμός είναι σαν την κουβερτούλα που μας σκεπάζει η μανούλα μας, όταν κρυώνουμε!

Δημήτρης Πουλικάκος

...

Ο πολιτισμός είναι η βάση. Χωρίς πολιτισμό, ούτε οικονομία υπάρχει, ούτε μισθοί, ούτε συντάξεις, ούτε καν κοινωνία.

Ο πολιτισμός είναι σαν την κουβερτούλα που μας σκεπάζει η μανούλα μας, όταν κρυώνουμε! Ένα χαλί, απαλό και σταθερό συγχρόνως, που μας παρηγορεί και μας δίνει ένα αίσθημα σταθερής και ασφαλούς θαλπωρής... να ξέρουμε πού πατάμε, δηλαδή, ένας πυκνός, αόρατος συν-ψυχισμός, που μας ανατείνει και δε μας αφήνει να είμαστε, απλά, κτήνη...

...
Για να συν-φωνήσεις, δηλαδή και να συν-πράξεις σε συλλογικό επίπεδο, θα πρέπει πρώτα να είσαι κύριος του εαυτού σου, εσύ ο ίδιος ο αρχηγός σου και όχι απλώς φερέφωνο κάποιων οι οποίοι σ' έβαλαν ν' αποστηθίσεις κάποιο ποίημα... Κι αυτό θέλει επίπονη σκέψη και καλλιέργεια... Ειδεμή, πάμε σαν αμνοερίφια, επί σφαγήν.

Το πως φτάσαμε μέχρι εδώ, είναι μακρά ιστορία... Ο άνθρωπος, έχει μεν προτερήματα, αλλά έχει και πολλά ελαττώματα.  Δύο από τα χειρότερα, (σε αποκλειστικότητα από τα άλλα ζώα), είναι η ματαιοδοξία και η σοβαροφάνεια, τα οποία είναι εύκολο (εφ' όσον δεν καλλιεργείται, βέβαια, η ψυχή),να οδηγήσουν στην απληστία!...

Απ' αυτά τα τρία (κακά της μοίρας μας), φτάσαμε (κι εδώ η τηλεόραση κυρίως, άλλα και άλλα μέσα επι-κοινωνίας, όπως και η "μόδα", παίζουν καθοριστικό ρόλο) στην εμπορευματοποίηση των πάντων, μέχρι και των ιδεών, της τέχνης, ακόμη και του ίδιου του χρήματος,(που πλέον τείνει να υπάρχει, μόνο ως άϋλο -αέρα μπανά, που λέμε- και όχι σαν χειροπιαστό νόμισμα, που διευκολύνει τα πάρε-δώσε μας).
Τρώμε στη μάπα, καθημερινά, χιλιάδες επί χιλιάδων προτροπών, για ν' αποκτήσουμε προϊόντα, που μας έχουνε "ψήσει", πως διευκολύνουν τη ζωή μας. Βομβαρδισμοί πανταχόθεν, ων ούκ έστι τέλος... Και μόνο αυτό θα έφτανε για να καταρρεύσει ένας κόσμος αξιών.

...

Οποιαδήποτε πράξη, που γίνεται για να ελευθερωθεί ο άνθρωπος απο τα λογιώ-λογιώ δεσμά του και τις προκαταλήψεις του, προσωπικά την επικροτώ και -για μένα-  είναι θεμιτή, μη και αναγκαία! Αυτό που δεν ανέχομαι, είναι το να θέλει κάποιος, σώνει και καλά, να μου επιβάλλει τον τρόπο, που εκείνος θέλει να ζω εγώ....

Από κεί και πέρα, το τι σημαίνει "ελευθερία", πώς τη διαχειρίζεσαι και πόσο υπεύθυνα την "ενδύεσαι" (όσον αφορά εσένα,αλλα και τους άλλους),αυτά είναι θέματα, που πάντα θα συζητούνται!. Ελευθερία, βέβαια, δεν είναι το να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει! Αυτό είναι ο νόμος της ανθρώπινης ζούγκλας! Η ελευθερία θέλει υπευθυνότητα, σ υν-ευθυνότητα, σοβαρότητα και όχι σοβαροφάνεια. Μας έχουν φάει,η σοβαροφάνεια κι καθωσπρεπισμός!.. .Και η Βυζαντινο-λογία τους!...

Στο άλλο άκρο, από εκείνο το άκρο που εννοεί ο Σαμαράς, νοούνται οι άνθρωποι του πολιτισμού, της συμπόνοιας, της αγάπης, της αλληλεγγύης και της συνείδησης, εν πολλοίς οι άνθρωποι της σεμνής Αριστεράς(που είναι και οι μόνοι που δεν ακούγονται, ενώ υποφέρουν περισσότερο απ' όλους).

Αλλά, ο πολιτισμός, διαβρώνεται μέσω της μη Παιδείας. Γιατί άλλο η εκπαίδευση, άλλο η Παιδεία. Μπορώ να σε εκπαιδεύσω σα λαγωνικό, αλλά δεν μπορώ να σε κάνω να φιλοσοφείς...

...
Οι περισσότερο ανθρώπινοι άνθρωποι, είναι συνήθως πιο σεμνοί, πιο ήπιων τόνων, εξ ού και υπάρχει κι αυτή η δυσκολία να βρεθούν και να μπουν πρώτη γραμμή.
...

Θα μπορούσαμε φερ' ειπείν, να μην πάει κανείς να πληρώσει την εφορία, ή, έστω το ρεύμα του, τον ερχόμενο Αύγουστο, ας πούμε...

Αν όχι αυτό, να συνεννοηθούμε, καμιά δεκαριά χιλιάδες από μας, να πάμε να παρατήσουμε τ' αυτοκίνητά μας στο κέντρο... Σ'αυτές τις περιπτώσεις, το "Σύστημα" θα κατέρρεε, αυτομάτως και αυθημερόν!!

...
Που καταλήγουμε; Ότι όλοι μαζί, πρέπει να μπορέσουμε να τους πούμε, ράους! Ή στο ελληνικότερο: Όξω πούστη απ’ την παράγκα! Αλλά, φοβάμαι, ότι έτσι όπως είναι η κατάσταση… Ίσως, εκτός από αστάθμητους παράγοντες, είναι μη αναστρέψιμος η κατάστασις. Ή εν πάση περιπτώσει, πάρα πολύ δύσκολη. Είμαστε στην κόψη του ξυραφιού, δηλαδή. Ή τώρα, ή ποτέ. Το θέμα είναι για ποιο τώρα μιλάμε…

http://tvxs.gr/

Ένα σύστημα που βασίζεται στην δυσπιστία είναι ένα σύστημα με αφεντικά

...Μια θεώρηση της φύσης σαν κάτι που πρέπει να εμπιστευτείς...
Την 'εξωτερική' φύση: τα πουλιά, τις μέλισσες, τα λουλούδια...αλλά και την εσωτερική φύση: την ανθρώπινη φύση.
Η φύση δεν είναι απόλυτα αξιόπιστη. Κάποιες φορές θα σε απογοητεύσει.
Αλλά αυτό είναι το ρίσκο που παίρνεις, αυτό είναι το ρίσκο της ζωής.
Ποια είναι η εναλλακτική 'λύση';  ''Δεν εμπιστεύομαι καθόλου τη φύση, πρέπει να παρακολουθείται.'' Ξέρεις που οδηγεί αυτό; Οδηγεί στο '1984' και στον 'Μεγάλο Αδελφό'.
Οδηγεί σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς όπου ο καθένας είναι ο αστυνομικός του αδερφού του, όπου ο καθένας παρακολουθεί όλους τους άλλους για να τους αναφέρει στις αρχές, όπου οφείλεις να έχεις έναν ψυχαναλυτή υπεύθυνο για εσένα όλη την ώρα για να είσαι σίγουρος ότι δεν κάνεις επικίνδυνες ή παράξενες σκέψεις και αναφέρεις αυτές τις σκέψεις στον ψυχαναλυτή σου και ο ψυχαναλυτής κρατάει ένα αρχείο με αυτές και τις αναφέρει στην κυβέρνηση και όλοι είναι απασχολημένοι στο να κρατάνε αρχεία για τα πάντα. Είναι πολύ πιο σημαντικό πλέον να καταγράφεις αυτό που γίνεται παρά το ίδιο το συμβάν. Αυτό ήδη μας κατατρώει!...
..............................

...Οπότε αυτή είναι η επιλογή: θα την εμπιστευτείς ή όχι; Αν την εμπιστευτείς, μπορεί να απογοητευτείς.
Αλλά αν δεν την εμπιστευτείς καθόλου θα 'πνίξεις' τον εαυτό σου. Θα βάλεις συρματοπλέγματα γύρω σου με κανονισμούς και ρυθμίσεις και νόμους και συνταγές και αστυνόμους και φρουρούς. Και ποιος θα φρουρεί τους φρουρούς; Και ποιος θα επιβλέπει τον 'Μεγάλο Αδελφό' μην κάνει καμιά βλακεία;...

...Για να μπορώ να ζήσω πρέπει να έχω πίστη. Πρέπει να εμπιστευτώ το εντελώς άγνωστο. Πρέπει να εμπιστευτώ μια φύση που δεν έχει αφεντικό.
Γιατί ένα σύστημα με αφεντικά είναι ένα σύστημα που βασίζεται στην δυσπιστία.

Ο ξεχωριστός Alan Watts

Η μόνη λύση ή/και το θαύμα λειτουργεί ακόμα;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΚΗΣ (πανεπιστημιακός και συγγραφέας)
«Μόνη λύση, η επανάσταση των σιωπηλών»
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΚΙΟΥΣΗ
Με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο, «Αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής», ο γνωστός πανεπιστημιακός μιλάει για το θαυμαστό Σύμπαν και το άγνωστο, για τη Γνώση ως μοχλό μεγάλων αλλαγών, αλλά και για το «ακρωτηριασμένο» σήμερα πανεπιστήμιο και τη χαμένη εθνική μας αξιοπρέπεια
.....

* Κύριε καθηγητά, πώς θα περιγράφατε εσείς, ένας παραμυθάς επιστήμονας, το Σύμπαν και την απεραντοσύνη του;

- Δεν είναι ότι εγώ είμαι ένας παραμυθάς επιστήμονας. Το ίδιο το Σύμπαν είναι ένα παραμύθι, και μάλιστα χωρίς τελειωμό. Έχει ωστόσο γραφεί στη γλώσσα των φυσικών νόμων και οι σελίδες του διαρκώς αποκρυπτογραφούνται. Ολοένα όμως ανακαλύπτονται καινούργιες. Αν υπάρχει ένα ιδιάζον χαρακτηριστικό στο παραμύθι του Σύμπαντος, είναι ότι ο συγγραφέας του παραμένει πάντοτε άγνωστος.

* Το τελευταίο σας βιβλίο «Αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής», αποτελείται από κείμενα που έχουν τη δική τους, αυτοδύναμη ζωή. Ποιο από αυτά είναι το αγαπημένο σας;

- Ένας συγγραφέας δεν μπορεί ποτέ να ξεχωρίσει τις αγαπημένες του σελίδες. Στα δικά του μάτια μοιάζουν όλες ισοδύναμες. Ίσως επειδή έχουν γραφεί με την ίδια εσωτερική αναζήτηση και ένταση, ή ακόμα -ανάλογα με το θέμα που θίγουν- και με μια βαθύτερη αγωνία. Αν επιμένετε όμως σε κάποια διάκριση, ο «Αστρολάβος» είναι το πιο προσωπικό από τα βιβλία μου. Στην «Κόμη της Βερενίκης» πρωταγωνιστής ήταν το Σύμπαν, η Γένεση και η εξέλιξή του. Στην «Αυτοβιογραφία του Φωτός» το ίδιο το φως και οι θαυμαστοί τρόποι που οδήγησε την επιστήμη στις πιο σπουδαίες κατακτήσεις της. Στον «Αστρολάβο», τέλος, πρωταγωνιστεί ο άνθρωπος, τα δεινά και τα επιτεύγματά του. Είναι εκείνος που ατενίζει τώρα τους Ουρανούς και τον εαυτό του.

....

* Η πραγματικότητα παραβιάζει κάθε επιστημονικό αξίωμα;

- Το χειρότερο είναι ότι συντρίβει ανθρώπινες ζωές. Σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο στην Ελλάδα. Οι ανθρώπινες αξίες έχουν υποχωρήσει, οι πόλεμοι και οι θρησκευτικοί φανατισμοί ανθούν, ενώ ένα ανάλγητο οικονομικό σύστημα απλώνει τις ρίζες του παντού. Έγραφα από παλιά -το επαναλαμβάνω και στον «Αστρολάβο»- ότι ο σημερινός άνθρωπος αισθάνεται μετέωρος. Χωρίς κάποιο έρμα για να στηριχθεί, χωρίς πραγματικές προοπτικές για τον ίδιο και τον πλανήτη, που τον φιλοξενεί. Η μόνη λύση είναι λοιπόν μια «επανάσταση των σιωπηλών», που περιγράφω και στο βιβλίο μου. Η έννοια αυτή, που μοιάζει ουτοπική, αλλά δεν είναι, άγγιξε πολύ τον κόσμο.

* Η σιωπή, το ανώτερο στάδιο της πολιτικής ωριμότητας;

- Όταν έχουν διαψευστεί όλα τα άλλα. Τα πολιτικά συστήματα, οι τεχνοκρατικές κυβερνήσεις, οι βίαιες επαναστάσεις. Η σιωπή είναι στο βάθος της μια υπέρτατη γνώση. Η Γνώση όμως υπήρξε πάντοτε ο μοχλός των μεγάλων αλλαγών.

* Μπορεί το πανεπιστήμιο να γίνει πυλώνας της κοινωνίας και του δημοκρατικού λόγου;

- Θεωρητικά, αυτός είναι και ένας από τους λόγους της υπάρξεώς του. Στην πράξη όμως ισχύει το αντίθετο. Τα σημερινά πανεπιστήμια, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, βρίσκονται στη δίνη της οικονομικής δυσπραγίας, μιας ανεφάρμοστης νομοθεσίας και -το χειρότερο από όλα!- των φαινομένων βίας από ασυλλόγιστες φοιτητικές μειοψηφίες. Ευτυχώς, εξακολουθούν πάντα να υπάρχουν φωτισμένοι δάσκαλοι και ερευνητές, που αποτελούν εστίες αληθινής γνώσεως και ήθους. Αυτοί αποτελούν και την ελπίδα για το μέλλον.

* Έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε για τέχνη και ομορφιά σε μια εποχή τόσο σκοτεινή;

- Ασφαλώς. Θα έλεγα, μάλιστα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Η Τέχνη υπήρξε πάντοτε μια ανάσα του ανθρώπου στις δυσκολίες και τα σκοτάδια της ζωής, και η ομορφιά ένα αντίδοτο στις ασχήμιες που μας περιβάλλουν. Είναι λοιπόν χαρακτηριστικό, αλλά και σημείο αισιοδοξίας, ότι σε μια εποχή που η Ελλάδα έχει βυθιστεί στην ανασφάλεια και την απόγνωση, η Τέχνη ανθίσταται, και μάλιστα σθεναρά. Νέοι δημιουργοί αλλά και άλλοι παλαιότερης γενιάς, δίνουν έξοχα δείγματα της Τέχνης τους στον κινηματογράφο, το θέατρο, τη μουσική. Αν μάλιστα σκεφθεί κανείς τις συνθήκες, τις οικονομικές και τις άλλες, που επικρατούν σήμερα στον τόπο μας, είναι να θαυμάζει κανείς την αφοσίωση και το κουράγιο τους. Ευτυχώς, την ίδια δημιουργική πορεία ακολουθούν και κάποιοι από τους «επίσημους» θεσμούς της χώρας. Η Εθνική Λυρική Σκηνή, για παράδειγμα, χάρη στην εμπνευσμένη καλλιτεχνική της διεύθυνση αλλά και τη συμβολή του ανθρώπινου δυναμικού της, δίνει συνεχώς σπουδαία δείγματα ποιότητας, αναζητήσεων αλλά και εξωστρέφειας.

Η χαμένη εθνική αξιοπρέπεια

* Ο λυγμός του φετινού καλοκαιριού;

- Ο ίδιος φοβούμαι, όπως και τα προηγούμενα ελληνικά καλοκαίρια: για τα τοπία που έχουν βυθιστεί στο μπετόν και την ασχήμια, για την ευτέλεια ενός τουρισμού «all inclusive», για την αίσθηση ότι εμείς οι Ελληνες, τον τόπο μας, δεν τον αγαπούμε. Αν σ' αυτά προστεθούν φέτος οι οικονομικές δυσκολίες και η χαμένη εθνική μας αξιοπρέπεια, ο λυγμός γίνεται κραυγή αγωνίας. Στον ευλογημένο όμως και πάλι τόπο μας, το θαύμα υπάρχει πάντα και μας περιμένει.

* Το θαύμα λειτουργεί ακόμα;...

- Είναι η καλή παρέα κι ένα ταβερνάκι κοντά στη θάλασσα, είναι τα λαμπερά παιχνίδια του φωτός και μια θεσπέσια μουσική που φθάνει από μακριά, είναι ακόμα μια παραλία ομηρική που δεν έχασε την ομορφιά της. Εύχομαι λοιπόν στον αναγνώστη αλλά και σ' όλους εμάς, με αυτά τα θαύματα να συναντηθούμε και το φετινό καλοκαίρι, κι έτσι να αντλήσουμε δύναμη και απαντοχή.

http://www.enet.gr

Μy strategy is to try to live as if that day were already here

Tony Vigorito: Ο Alan Watts έγραψε κάποτε ότι στην πραγματικότητα δεν έχουμε τις απαντήσεις στα πιο συνηθισμένα ερωτήματα, όπως "Τι τρέχει;" ή "Πού βρίσκομαι;" Έτσι ας αρχίσουμε με αυτές τις φαινομενικά τετριμμένες ερωτήσεις. Τι τρέχει; Πού βρισκόμαστε;

Τομ Ρόμπινς: Κάποιοι Χριστιανοί και Εβραίοι ισχυρίζονται ότι είμαστε στους "έσχατους καιρούς" αλλά τα ίδια δε λένε εδώ και περισσότερο από δύο χιλιάδες χρόνια; Σύμφωνα με την ινδουιστική κοσμολογία είμαστε στην kali yuga, μια σκοτεινή περίοδο όπου η αγελάδα της ιστορίας ισορροπεί στο ένα πόδι έτοιμη να ανατραπεί. Έπειτα είναι και οι φίλοι μας στην αντικουλτούρα που πίστευαν ότι τον περασμένο Δεκέμβριο ήμασταν μέσα σε ένα παγκόσμιο κλουβοκροτάλισμα που, όταν η σκόνη κατακάτσει, θα εγκαινιάσει κάποια μεγάλη πνευματική αφύπνιση. Ελπίζω να τα καταφέρουν καλά με την απογοήτευση.

Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του θορύβου περί αποκάλυψης φαίνεται να είναι απλά ευχολόγια από ανθρώπους που βρίσκουν τη ζωή πολύ βρώμικη και αβέβαιη για κομφορμισμό, πόσο μάλλον για ηρεμία και κέφι. Η αλήθεια, όπως τη βλέπω, είναι ότι ο κόσμος πράγματι τελειώνει και, επίσης ξαναγεννιέται. Το κάνει ήδη αυτό όλη τη μέρα, κάθε μέρα, για πάντα. Κάθε φορά που εκπνέουμε ο κόσμος τελειώνει. Όταν εισπνέουμε μπορεί να υπάρξει, αν το επιτρέψουμε, αναγέννηση και πνευματική ανανέωση. Είναι όλα μέσα μας. Στη συνείδησή μας, στις καρδιές μας. Όλη την ώρα.

Με άλλα λόγια, η δική μας είναι μια παλιά ιστορία με μια ενδιαφέρουσα νέα ρυτίδα. Στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας μας, τίποτα -ούτε οι πλημμύρες, η πείνα, η πανούκλα ή τα νέα όπλα- δεν έθεσε σε κίνδυνο την ανθρωπότητα στο ένα δέκατο όσο το ναρκισσιστικό εγώ, με την αυτοτροφοδοτούμενη αλαζονεία του και τη σκυλιασμένη αναπαραγωγή του φόβου και της απληστίας. Η νέα ρυτίδα είναι ότι η κλιμακούμενη εξέλιξη της τεχνολογίας τρέφει το ναρκισσιστικό εγώ με τον ίδιο τρόπο που η κοπριά της κότας τρέφει μια τριανταφυλλιά, ενώ η έκρηξη του παγκόσμιου πληθυσμού επιτρέπει τα αποτελέσματά της να πολλαπλασιάζονται γεωμετρικά. Εδώ είναι μια ιδέα: ας ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, μειώνοντας το ενεργειακό μας αποτύπωμα, ας υιοθετήσουμε ένα ζώο από ένα καταφύγιο, ας πάμε να αγοράσουμε μια κερασόπιτα κι ας ερωτευθούμε τη ζωή.

TV: Έχεις γράψει εννέα μυθιστορήματα και έφερες στη ζωή ένα θορυβώδες πάνθεον από αξέχαστους χαρακτήρες. Ίσως δεν είναι δίκαιο να ζητήσω από έναν γονιό να διαλέξει το αγαπημένο παιδί του, αλλά είναι ένας από αυτούς τους χαρακτήρες που θα επιθυμούσες να ζούσε ανάμεσά μας σήμερα;

TR: Αν και δεν είναι πραγματικά ένας κύριος χαρακτήρας θα ήθελα να παρουσιάσω τον Δρ Yamaguchi από το «Μισοκοιμισμένοι μέσα στις Βατραχοπιτζάμες μας», το λιγότερο δημοφιλές μυθιστόρημά μου αν και είναι ίσως το πλέον επίκαιρο στη σημερινή Bush-ξεθεωμένη οικονομία, διότι (1) επινόησε μια θεραπεία για τον καρκίνο (το ninja κλύσμα) και (2) η φιλοσοφία του αγκαλιάζει τη νοήμονα βλακεία και την ακραία προσωπική συμπεριφορά (τρελή σοφία) σαν πιθανούς δρόμους προς τη φώτιση.

Από την άλλη πλευρά, επίσης, δεν θα με πείραζε να δώ τον Πάνα (Άρωμα του ονείρου) να πατά το τραγοπόδαρό του στον κήπο με τις τριανταφυλλιές του Λευκού Οίκου ή τον Stubblefield (Villa Incognito) να εμφανίζεται περιστασιακά για να τροφοδοτήσει με σάντουιτς πραγματικότητας τις ψευδαισθήσεις των φιλισταίων και παχύσαρκων εταιρικών κανίβαλων των Fox Νews.

TV: O Terence McKenna αρεσκόταν να λέει ότι ο κόσμος φτιάχτηκε από τη γλώσσα. Σαν μάστερ λεξοκατασκευών και προσωπικός φίλος του Terence τι νομίζεις να σημαίνει αυτή η ιδέα;

TR: Δυστυχώς με τον Terence ποτέ δεν συζητήσαμε την έννοια αυτή ειδικά, αλλά η αίσθησή μου είναι ότι εννοούσε κάτι πιο βαθύ από ό,τι οι texturalists οι οποίοι υποστηρίζουν ότι τίποτα έξω απ' αυτά που έχουν γραφτεί δεν έχει σημασία ή έχει ποτέ υπάρξει κάτι έξω από το κείμενο: τις πραγματικές λέξεις που ένας συγγραφέας έχει βάλει πάνω στη σελίδα. Και επίσης πιο βαθύ από ό,τι ο Wittgenstein που είπε το περίφημο "Το μόνο που ξέρω είναι αυτό για το οποίο έχω λόγια."

Αυτό που φαίνεται πιθανό είναι ότι ο Terence όχι μόνο υποστήριζε ότι το σύμπαν είναι ένα γενετικό ειδικών διαστάσεων λεκτικό κατασκεύασμα, αλλά ότι υπάρχει κυρίως ως αποτέλεσμα της συνείδησής μας γι αυτό. Αυτό που μπορεί στην πραγματικότητα να έχει υπονοήσει είναι ότι "ο κόσμος είναι φτιαγμένος από φαντασία". Υπάρχει, μετά από όλα αυτά, μια πιθανότητα ότι όταν ομοφωνήσουμε περί πραγματικότητας να τα καταφέρουμε. Όλα. Και η γλώσσα είναι το καθολικό μέσο με το οποίο ταυτιζόμαστε και εξηγούμε τη δημιουργία μας στους εαυτούς μας. Η Γλώσσα δανείζει πραγματικότητα στη πραγματικότητα.

Θυμάμαι να ακούω τον Terence να λέει μια φορά ότι τα πάντα στη φύση έχουν ιστορίες να πουν, όχι μόνο επιστημονικά στοιχεία για να μεταδώσουν στο μυαλό μας, αλλά κάτι που μοιάζει με μια γεμάτη αφήγηση, αν κάποιος είναι εξοπλισμένος για να το "διαβάσει" αυτό. Αυτό έχει αποχρώσεις του Woo-woo, το ξέρω, αλλά χωρίς αμφιβολία ευαισθητοποιημένος, με ειδική σχέση με τις ψυχοτρόπες ιδιότητες των φυτών, είχε έναν τρόπο να κάνει μια διαδικασία όπως τον ήχο της φωτοσύνθεσης σαν ένα προ-βιβλικό έπος.

TV: Γνωρίζοντας με πόσο κόπο μαζεύεις λέξεις υποψιάζομαι ότι πιστεύεις, όπως εγώ, ότι κάθε λέξη είναι μια μαγική λέξη. Προφανώς έχεις επιλέξει να χρησιμοποιήσεις τη μαγεία για να διαφωτίσεις, αλλά νομίζεις ότι είναι δίκαιο να πούμε ότι πολλοί με λιγότερο μαγεία χρήστες είναι επιρρεπείς σε κάτι που μοιάζει με σκοτεινή μαγεία;

TR: Ορισμένες μεμονωμένες λέξεις είναι κάτοχοι περισσότερου αγωνιστικού χώρου, περισσότερης λάμψης, πιο Shazam! από άλλες, αλλά είναι ο τρόπος που οι λέξεις παραθέτονται με άλλες λέξεις σε μια φράση ή μια πρόταση που μπορεί να δημιουργήσει μαγεία. Ίσως κυριολεκτικά. Η λέξη «γραμματική», όπως και η αδελφή της λέξη «glamour-αίγλη», προέρχεται στην πραγματικότητα από μια παλιά σκωτσέζικη λέξη που σημαίνει "μαγεία." Όταν μας δόθηκαν προτάσεις σε διάγραμμα στο γυμνάσιο μας δόθηκε άθελά μας εντολή στην σύνταξη του εσορκισμού, στην μαγεία. Ήμαστε όλοι μαθητευόμενοι στο Χόγκουαρτς; Ποιος ξέρει;

Όταν ένας πολιτισμός έχει αλαλήσει το ίδιο αποτελεσματικά όπως ο δικός μας, οι αφηγηματικές τέχνες του (λογοτεχνία, κινηματογράφος, θέατρο), φαίνεται να ταλαντεύονται μεταξύ της κτηνωδίας και της βαρεμάρας, μερικές φορές στο ίδιο έργο. Η διάχυτη βία στα σημερινά έργα -θάνατος, ασθένεια, δυσλειτουργία, κατάθλιψη, διαμελισμός, τοξικομανία, άνοια και θλιβερά μικρά δράματα της εσωτερικής διχόνοιας- είναι ένα προφανές παράδειγμα του πώς η γλώσσα σε εκμεταλλευτικά, κυνικά ή απλά νευρωτικά χέρια μπορεί να προσθέσει κούραση, σκοτάδι στον κόσμο. Λιγότερο προφανές είναι ότι η ανιαρή γραφή -δειλή, αντισηπτική, βανίλια γραφή- είναι σχεδόν το ίδιο ανθυγιεινή όσο και η βίαιη και σκοτεινή. Αντί να πίνει, ας πούμε, ελιξίριο, νέκταρ, τεκίλα, ή σαμπάνια, ο αναγνώστης καλείται να γλύψει άμορφο γάλα ή να πνιγεί σε λαγουδάκια σκόνης του συγγραφέα.

TV: Ο Robert Anton Wilson έγραψε "Η κοινωνία είναι μεταμφίεση του διαβόλου», ενώ ο Terence McKenna προειδοποίησε, "Ο πολιτισμός δεν είναι φίλος σου". Φυσικά, όλα τα κείμενά σου έχουν διανθιστεί με αντισυμβατικούς πρωταγωνιστές και προβοκάτορες. Είναι η κοινωνία με κάποια γενική αίσθηση μια επικίνδυνη απόσπαση της προσοχής στο ανθρώπινο έργο;

TR: Θα σου πω το εξής: σχεδόν κάθε εξέλιξη του είδους μας από τον πολιτισμό του πρώτου peek έξω από τις σπηλιές έχει αρχίσει από μοναχικά άτομα, Μάβερικς οι οποίοι τις περισσότερες φορές αγνοήθηκαν, εμπαίχθηκαν, ή άγρια ​​διώχθηκαν από την κοινωνία και τα θεσμικά της όργανα

.............

TV: Στο βιβλίο του «Aquarius Revisited» ο Peter O. Whitmer σε χαρακτηρίζει σαν ένα μέλος του πληρώματος που δημιούργησε την αντικουλτούρα της δεκαετίας του εξήντα και άλλαξε την Αμερική. Τι νομίζεις, η διαρκής κληρονομιά της αντικουλτούρας έχει υπάρξει, ή έχει να γίνει;

TR: Αν και συμμετείχα με ενθουσιασμό στη ψυχεδελική επανάσταση της δεκαετία του εξήντα, και προσπάθησα να τη μιμηθώ -τις παγιδεύσεις της, τη μυθολογία της, την ανοησία της, την βαθύτητά της- στο πρώτο μου μυθιστόρημα, δεν είχα να κάνω τίποτα με τη δημιουργία της. Μάλλον ήταν η συμβολή δύο ετερόκλητων στοιχείων -η οξεία κοινωνικοπολιτική δυσαρέσκεια και ο φαρμακολογικός νεοσαμανισμός- που την ιζηματοποίησαν. Και ήταν δημοκρατία, όση η άγρια αντιπολίτευση από τα δεξιά και αριστερά καθεστώτα προκάλεσαν τελικά να ξετυλιχτεί.

Δημοκρατία; Ναι, παραδόξως. Το φως της αντικουλτούρας ήταν τόσο έντονο που άρχισε να προσελκύει σκώρους (ανθρώπους που δυστυχώς δεν ήταν διανοητικά ή πνευματικά προετοιμασμένοι να αφομοιώσουν ουσιαστικά τις μετασχηματικές πολυδιάστατες ροές δεδομένων από το υπερδιάστημα) και βρωμούσες (κακοποιούς που εισβάλλουν πάντα σε κάθε ουτοπία) σε τόσο μεγάλο αριθμό που τελικά παραγκωνίστηκαν οι πεταλούδες (οι της μορφωμένης μεσαίας τάξης αναζητητές της αλήθειας που άναψαν τη φωτιά στην αρχή). Αυτό είναι μια υπεραπλούστευση βέβαια, αλλά είναι καλό να έχουμε κατά νου ότι είτε το θέλουμε είτε όχι, η φώτιση ήταν πάντα, ακόμη και σε μια χρυσή εποχή, λίγο πολύ περιορισμένη σε μια ελίτ.

Στην Αμερική, η σχετικά περιορισμένη ψυχεδελική κουλτούρα μπήκε στην άκρη από την έκρηξη της boogie κουλτούρας, της οποίας τα φάρμακα της επιλογής της ήταν αλκοόλ, ταχύτητα και κοκαΐνη. Και ο στόχος της οποίας δεν ήταν η επίτευξη πνευματικής ευδαιμονίας, βαθύτερης κατανόησης, ή ένα τέλος στον πόλεμο και την καταπίεση, αλλά να τα σκατώσει όλα.

Εκτός από τις μη αμελητέες κοινωνικές περιοχές των δικαιωμάτων των πολιτών, του φεμινισμού και της ιατρικής μαριχουάνας, η κληρονομιά της αντικουλτούρα της δεκαετίας του εξήντα έχει σε μεγάλο βαθμό περιπέσει σε ψυχαγωγία, διακόσμηση και γελοιοποίηση, αν και θα ήταν παράλογο ακόμη και ανόητο κανείς να απορρίψει ή να υποτιμήσει έναν κατάλογο της μεγαλύτερης δημοφιλούς μουσικής στην ανθρώπινη ιστορία. Σε ένα πνευματικό επίπεδο εξέλιξης, το φως είναι απενεργοποιημένο και έχει περάσει στην παρανομία, αλλά και πάλι κάτι μέσα μου θα ήθελε να πιστεύει ότι το φαινόμενο της δεκαετίας του εξήντα ήταν μια πρόβα τζενεράλε για ένα μεγαλύτερο, ευρύτερο άλμα στη συνείδηση ​​που έχει ακόμα να έρθει. Ωστόσο, δεδομένου ότι το Seafood Kabob είναι πιθανό να κερδίσει το Belmont Stakes πριν από μία υλοποίηση ψυχικής απόδρασης αυτού του μεγέθους, η στρατηγική μου είναι να προσπαθώ να ζω σαν εκείνη η ημέρα να ήταν ήδη εδώ.

TV: Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα ήθελαν να έχουν κάποιο είδος ασφάλειας αλλά πολύ συχνά ανακαλύπτουν ότι οι θυσίες που καλούνται να υπομείνουν για να την έχουν είναι αντίθετες με κάτι που μοιάζει με την περιπετειώδη ζωή των χαρακτήρων σου. Πιστεύεις ότι η ασφάλεια και η περιπέτεια είναι κατ 'ανάγκη διαφορετικά μονοπάτια;

TR: Στην πρώτη ερώτησή σου, ανέφερες τον Alan Watts. Λοιπόν, ο Watts δημοσίευσε ένα φωτεινό βιβλίο με τίτλο «Η σοφία της ανασφάλειας», που θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικό ανάγνωσμα για κάθε μαθητή του λυκείου. Ο Watts επεξεργάζεται όμορφα ό, τι έχω μάθει από την παρατήρηση και την προσωπική μου εμπειρία: δηλαδή ότι η ασφάλεια είναι μια ψευδαίσθηση. Έτσι, μπορεί μια επιδίωξη οφθαλμαπάτης να αποτελεί μια περιπέτεια;  Ίσως, αλλά μόνο αν υπάρχει σχετικός πραγματικός κίνδυνος. Ο κίνδυνος είναι για τη περιπέτεια ότι το σκόρδο είναι για τη σάλτσα σπαγγέτι. Χωρίς αυτό μπορείς απλά να καταλήξεις με βρασμένες ντομάτες.

Βεβαίως, εάν έχεις ένα κομμάτι του διαθέσιμου μετρητού στην τράπεζα μπορεί να σου δώσει μια αίσθηση της Βουδιστικής ηρεμίας και, παρά την πλάνη που συνεπάγεται, αυτό είναι μάλλον προτιμότερο από μία καλόπιστη περιπέτεια της ληστείας μιας τράπεζας. Μια καλύτερη εναλλακτική λύση, ωστόσο, είναι να μάθεις να είσαι σε ειρήνη ακόμη και όταν η κοινή λογική (μια εξαιρετικά υπερτιμημένη αρετή) θα σε οδηγήσει να πιστεύεις ότι κάποιος στην κατάστασή σου θα έπρεπε να αισθάνεται απειλή και ανασφάλεια.

TV: Τέλος, ως κάποιος ο οποίος έχει γράψει εννέα μυθιστορήματα, έχεις το μοναδικό προσόν για να απαντήσεις στην ακόλουθη ερώτηση: Είναι η αλήθεια ξένη προς τη μυθιστοριογραφία;

TR: Έχω γίνει όλο και πιο απρόθυμος να κάνω αυτές τις διακρίσεις. Μόνο και μόνο επειδή κάτι δεν συνέβη δεν σημαίνει ότι δεν είναι αλήθεια.

Πρόχειρη απόπειρα απόδοσης

Το συντακτικό του Εσορκισμού: Μια συνέντευξη με τον Tom Robbins

Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα

Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.

Οδυσσέας Ελύτης

Για να ξαναπιάσουμε το νήμα

Και αν αντί για την επιβεβλημένη ύφεση επιλέγαμε ελεύθερα την απο-ανάπτυξη; Αν αντί την ανέχεια και τις στερήσεις, επιλέγαμε την «χαρούμενη» λιτότητα; Αν αντί για την εξαθλίωση και την περιθωριοποίηση του μεγαλύτερου μέρους των συμπολιτών μας, επιλέγαμε τη δημόσια ευτυχία όλων και τον πλούσιο κοινωνικά άνθρωπο; Αν αντί για την καταστροφή και την ερήμωση του τόπου, επιλέγαμε μια έκρηξη δημιουργικής λαϊκής ευρηματικότητας που θα έδινε μια ανθηρή κοινωνία συμφιλιωμένη με το φυσικό περιβάλλον της;

Από το βιβλίο του Γιώργου Λιερού "Ξαναπιάνοντας το νήμα: Η κοινωνική αναμέτρηση στην Ελλάδα σήμερα" από από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων.

Το βρήκα εδώ: http://ekdoseisynadelfwn.wordpress.com
και το κατέβασα από εδώ:http://ekdoseisynadelfwn.files.wordpress.com/2012/03/xanapianontas_to_nima.pdf