Η Οδός των Ελλήνων...

Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση;
Eίναι η συλλογική αλληλεγγύη που αναδύεται από το συναίσθημα όλων αυτών που πράξαμε στο παρελθόν, αλλά και από τη σύγχρονη επιθυμία μας να προβούμε σε νέες πράξεις.
Πώς φτάνει σε εσάς η κρίση της Ελλάδας;
Σαν ένα ψυχικό βάρος που πιέζει βάναυσα το στήθος μου, για να το ξεσκίσει και να τιναχτεί στον αέρα.
Ποιος φταίει;
Ο νεοελληνισμός που πάσχει από τις θυσίες τις οποίες απαιτεί η αποκήρυξη του ατομικού συμφέροντος εν ονόματι του συλλογικού. Η Ελλάδα έχει ήδη αρκετούς αγίους, σοφούς και ήρωες. Οχι ότι δεν χρειάζονται νέοι, αλλά, τέλος πάντων, οι υπάρχοντες φτάνουν για να στηθεί μια ισχυρή ομάδα… Αρκεί να κατανοήσουμε ότι χρειάζεται και συλλογικό παίξιμο. Σήμερα, έχουμε ανάγκη από ένα ομαδικό πνεύμα παρά από μεγάλες ιδέες, οι περισσότερες από τις οποίες είναι ήδη γνωστές και χιλιοδιατυπωμένες.
Πώς φαντάζεστε τον Ελληνα της μετά την κρίση εποχής;
Ο Ελληνας είναι φτιαγμένος από σκληρό υλικό, όπως η πέτρα, σπάει, αλλά δεν λυγίζει. Οταν όλα καταστρέφονται, μπορεί να ξαναρχίζει όταν όλα χαλάνε, μπορεί να τα ξαναχτίζει.
Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα.
Ενα μοναχικό, σπασμένο μάρμαρο που «συλλογάται»…
Η υπέροχη εκδοχή των Ελλήνων.
Σε ένδοξες στιγμές αλλά και στις εθνικές συμφορές, όταν έγιναν λάθη, ο Ελληνας, άθελά του, είναι ένας δραματικός ηθοποιός, μονάχα που δεν προσποιείται, δεν ποιεί ήθος όπως ο επαγγελματίας ηθοποιός, αλλά ο ίδιος εκφράζει ένα ήθος πηγαίο, ζωντανό και ανυπόκριτο, εξωτερικεύοντας έτσι τα μύχια της ωραίας ψυχής του.
Ο,τι με απογοητεύει.
Το ότι όλα σήμερα φαντάζουν πεζά, χωρίς όραμα. Στο τωρινό κοινωνικό παιχνίδι, οι καλοί παίκτες είναι σε λάθος θέση ή στον πάγκο. Οι συντεχνίες, ο ατομικισμός, η δολιότητα, το ρουσφέτι, «βάζοντας γκολ με το χέρι», δημιουργούν απορίες και απογοήτευση στο πλήθος. Η ανασφάλεια ενισχύεται, οι δεσμοί φθείρονται και κοντολογίς «το παιχνίδι είναι στημένο», ο «διαιτητής-κράτος» μιλημένος.
Με ποια ταυτότητα οι Ελληνες περιέρχονται τον σύγχρονο κόσμο;

Πολίτες χωρίς σύνορα, κουβαλώντας μια βαριά ιστορική κληρονομιά.

Παράγει πολιτισμό ο σημερινός Ελληνας ή είναι προσκολλημένος σε μια ρητορική ελληνικότητα;
Παράγει λίγο. Κάποτε πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο κάθε πολιτισμός είναι θνητός, εύθραυστος, όπως η ζωή. Πιστεύω ότι, ως λαός, δεν εξαντλήσαμε μόνο τα χρηματικά αποθέματά μας, αλλά και τα ιστορικά. Είναι ανώφελο πλέον να κρυβόμαστε πίσω από τα παλιά ένδοξα έργα, αφού αυτά έπαψαν να μας προστατεύουν, ανήκουν στην ανθρωπότητα. Πέρασαν στην αιωνιότητα, ενώ εμείς, για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, πρέπει να συνεχίσουμε να μαθαίνουμε, να δημιουργούμε πολιτισμό.
Η αδιαπραγμάτευτη ελληνική αλήθεια μου.
Αυτό που θα λέγαμε ελληνικές αισθήσεις μέσα στους αιώνες, που απορρέουν από το έργο σοφών, αγίων και ηρώων πρώτης ποιότητας, ως επακόλουθο μιας καταπληκτικής γεωγραφικής, φυλετικής και ιστορικής συγκυρίας. Χάρη σ' αυτές τις αισθήσεις υπάρχουμε ακόμη και στις σημερινές χαμηλόφωνες ώρες που ο ελληνικός χώρος είναι γεμάτος από καταπληκτική ενέργεια! Οι αξίες, οι μεγάλοι άντρες, τα έργα ίσως να ξαναβρούν ντροπαλά τη θέση τους, ενόσω το φάσμα αλληλεγγύης, δικαίου και ηθικής απλώνει δειλά τα ποικίλα χρώματά του, φωτίζοντας μ' ένα αμυδρό φέγγος το αποπνέον ελληνικό πνεύμα.
Η Οδός των Ελλήνων στον παγκόσμιο χάρτη - ορίστε την.
Οικουμενική.Χαρακτηρίζεται από ηρωικές πράξεις, πάθη και βάσανα, καθώς και από έναν μόνιμο, βαθύ πόθο, όπως του Οδυσσέα: «Αχ, να μπορούσα να γυρίσω σπίτι μου»…

* Ο Γιάννης Μανουσάκης είναι διακεκριμένος καθηγητής Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο Paris 11 Orsay, στο Παρίσι.
 http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathcolumns_1_11/12/2011_1297069

Η κρίση μπορεί να μας βγάλει σε κάτι καλό;

Το τι είναι καλό για το µέλλον συζητιέται. Αν κάποιοι πιστεύουν ότι το καλό µέλλον είναι να επανέλθουµε στην κατάσταση όπου µια οικογένεια είχε τέσσερα αυτοκίνητα και οκτώ κινητά, τότε πλανώνται πλάνην οικτράν. Το καλύτερο είναι να εξασφαλιστεί η αξιοπρεπής διαβίωση όλων αλλά και να επιτευχθούν η επικοινωνία και η αλληλεγγύη των ανθρώπων. Η αλληλεγγύη που πραγµατώνεται χωρίς ανταλλάγµατα, και µάλιστα αυτή που γίνεται και ανάµεσα σε ανθρώπους µε διαφορετικές ιδέες, πρακτικές, αντιλήψεις. Το τελευταίο είναι και το πιο δύσκολο. Σκέφτοµαι ότι ίσως η κρίση στενεύοντας τις δυνατότητες της καταναλωτικής διασκέδασης ωθήσει τους ανθρώπους να ανακαλύψουν τη γοητεία και την απόλαυση της τέχνης. Υπάρχει το παράδειγµα της Κατοχής, µε την πνευµατική δραστηριότητα, τα θέατρα γεµάτα κόσµο κτλ.


Τ. Πατρίκιος:«Oλα τα κόµµατα νοσταλγούν το παρελθόν»

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=431016

Η Ιταλίδα που οργανώνει κίνημα για τη σωτηρία της Ελλάδας - Ελλάδα

Κλάουντια Μπετιόλ

Η Ιταλίδα που οργανώνει κίνημα για τη σωτηρία της Ελλάδας

Μια 47χρονη από το Λάτσιο ξεκίνησε καμπάνια μέσω Ιντερνετ καλώντας τους ευρωπαίους πολίτες να μην επιτρέψουν βγουν στο σφυρί τα ελληνικά λιμάνια, τα νησιά, τα αεροδρόμια ή τα μνημεία

H 47χρονη Κλάουντια Μπετιόλ κατάγεται από το Κολεφέρο, στο Λάτσιο της Ιταλίας. Είναι μηχανικός περιβάλλοντος, μητέρα ενός 13χρονου κοριτσιού. Ομως, τα όνειρά της δεν είναι καθόλου ιταλικά: θέλει να σώσει την Ελλάδα - και η πρότασή της βρίσκει υποστηρικτές σε όλον τον κόσμο, από τη Μεγάλη Βρετανία και τη Δανία μέχρι τον Καναδά, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Αυστραλία, ακόμη και την Ινδία.

Τον περασμένο Ιούλιο η Μπετιόλ παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα την οικονομική κρίση στη χώρα μας, αλλά και τα σχέδια για εκποίηση της ελληνικής δημόσιας περιουσίας. Πολύ γρήγορα, η διάσωση των ελληνικών δημόσιων αγαθών τής έγινε έμμονη ιδέα. «"Γιατί να αγοράσουν οι πολυεθνικές και οι κερδοσκόποι την Ελλάδα; Θα την αγοράσω εγώ", είπα με το που άκουσα τις τηλεοπτικές συζητήσεις επί του θέματος». «Η κόρη μου αμέσως μου είπε πως δεν έχουμε τα χρήματα για να αγοράσουμε την Ελλάδα. "Αν μαζευτούμε όλοι οι Ευρωπαίοι μαζί, θα το καταφέρουμε", της απάντησα», λέει στα «ΝΕΑ» η ιταλίδα μηχανικός με ειδίκευση στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Ανέβασε στο Ιντερνετ την ιστοσελίδα www.europeancommongoods.org, μέσω της οποίας καλεί τους ευρωπαίους πολίτες να υιοθετήσουν την πρωτοβουλία της και να συμμετέχουν στην καμπάνια που ξεκίνησε, προκειμένου να μη βγουν στο σφυρί τα λιμάνια, τα νησιά, τα αεροδρόμια ή τα μνημεία της Ελλάδας.

Η Μπετιόλ δήλωνε χαρακτηριστικά σε συνέντευξή της στο διαδικτυακό τμήμα της ιταλικής εφημερίδας «Corriere della serra» στις 14 Νοεμβρίου, το οποίο είδαν περισσότεροι από 36.000 χρήστες: «Οι ρίζες της Ευρώπης είναι στην Ελλάδα. Μαζεύουμε υπογραφές ώστε να ακουστούμε στις Βρυξέλλες. Θέλουμε να συγκεντρώσουμε έναν σεβαστό αριθμό για να μην πουν ότι είμαστε κάποιοι λίγοι πολίτες, αλλά ένα ολόκληρο κίνημα», σημείωνε.

Οπως εξηγεί στα «ΝΕΑ», το κίνημα αυτό θα πρέπει να αποτελείται κυρίως από Ευρωπαίους. «Είναι, ίσως, η τελευταία μας ευκαιρία για να κάνουμε κάτι σωστό. Η Ελλάδα είναι τώρα πιο κοντά από κάθε άλλη χώρα στο χείλος του γκρεμού. Ακολουθούν όμως και οι άλλες. Είναι πρώτα απ' όλα θέμα αξιοπρέπειας», τονίζει η 47χρονη, η οποία προσθέτει πως στη χώρα μας έχει έρθει μόνο μία φορά. Το γεγονός ότι ήταν γυναίκα και μιλούσε για ευρωπαϊκή ενότητα, την έκαναν να φαντάζει στα μάτια κάποιων ως γραφική. «Το ξεπέρασα γιατί είχα έναν στόχο, να βοηθήσω την Ελλάδα».

Μάλιστα, στο μανιφέστο της, που έχει καταχωριστεί στην ιστοσελίδα, μεταφρασμένο σε πέντε γλώσσες, μεταξύ των οποίων και τα ελληνικά, αναφέρεται ότι «αντί να αφήσουμε τα ελληνικά δημόσια περιουσιακά αγαθά να πουληθούν αντί πινακίου φακής, είτε σε υπερδυνάμεις είτε σε ιδιώτες επενδυτές, τα ελληνικά δημόσια αγαθά, όπως και εκείνα άλλων χωρών σε πιθανή κρίση, πρέπει να πουληθούν σε ένα Ευρωπαϊκό Οικονομικό Συνεταιρισμό, είτε με αυστηρά δημόσιο χαρακτήρα είτε με πλειοψηφική συμμετοχή δημόσιων φορέων, προκειμένου να συγκεντρωθούν άμεσα, από τις κυβερνήσεις και τα διεθνή όργανα τα απαραίτητα χρήματα».

Ηδη, λίγες μόνο μέρες από τότε που άρχισε αυτή η πανευρωπαϊκή καμπάνια για την Ελλάδα, αρκετές χιλιάδες είναι οι υπογραφές που έχουν συγκεντρωθεί. Απλοί πολίτες, καθηγητές, ελεύθεροι επαγγελματίες αλλά και φοιτητές προσυπογράφουν και δηλώνουν διατεθειμένοι να προσφέρουν τον οβολό τους για να σωθεί η κληρονομιά της Ελλάδας. Μεταξύ των πρώτων που στήριξαν την πρόταση της Μπετιόλ, ήταν και ο αναπληρωτής πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Τζιάνι Πιτέλα καθώς και ο γερμανός ευρωβουλευτής Τζο Λέινεν. «Με αυτήν τη δύναμη που έχουμε από τις υπογραφές, στις 23 Νοεμβρίου θα βρεθώ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπου και θα παρουσιάσω τη θέση μας για τον Ευρωπαϊκό Οικονομικό Συνεταιρισμό».

Περίπου 2.000 είναι όμως και οι Ελληνες, από διάφορες γωνιές της χώρας μας - από τη Σαντορίνη, τη Λέρο και τη Ρόδο, μέχρι την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και τα Ιωάννινα -, οι οποίοι μπήκαν στην ιστοσελίδα και υπέγραψαν. Δημόσιοι υπάλληλοι, δικηγόροι, ελεύθεροι επαγγελματίες, γιατροί, καλλιτέχνες, φοιτητές, μηχανικοί, έμποροι, ακόμη και άνεργοι δηλώνουν πως θα σταθούν στο πλευρό της Μπετιόλ στον αγώνα για τη διάσωση της ελληνικής δημόσιας περιουσίας. «Δεν πρέπει να μείνουμε στο γεγονός ότι μία Ιταλίδα ξεκινά αυτήν την προσπάθεια, γιατί έτσι θα χάσουμε το νόημα. Ολοι μαζί οι ευρωπαίοι πολίτες μπορούμε να σώσουμε τη δημόσια περιουσία της Ελλάδας», υπογραμμίζει η Μπετιόλ.

http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4674194

Η πολιτική στάση μας είναι να "ζήσουμε καλύτερα με λιγότερα"

Δεσμευόμαστε για λιτότητα και επάρκεια, κατανοητή όχι ως αποτέλεσμα περικοπών, αλλά ως αναζήτηση για μια απλή ζωή, μια ευτυχισμένη ζωή με χαμηλό αντίκτυπο. Η πολιτική στάση μας είναι να "ζήσουμε καλύτερα με λιγότερα". Υπό αυτή την έννοια,και δεδομένης της παγκόσμιας οικονομικής και οικολογικής κρίσης είναι επιτακτική ανάγκη να τεθεί το ζήτημα της απο-ανάπτυξης, της μείωσης δηλαδή της κατανάλωσης των φυσικών πόρων (πρώτες ύλες και ενέργεια) και των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη της δημιουργικότητας και των δημόσιων υπηρεσιών, της ανθρώπινης δηλαδή ανάπτυξης.

Hacemos una firme apuesta por la austeridad y la suficiencia, entendida no como resultado de los recortes, sino como búsqueda de una vida sencilla, de una vida feliz y de bajo impacto. Se trata de una actitud política de vivir mejor con menos. En ese sentido, en un mundo en crisis económica, alimentaria y ecológica, un mundo finito y con recursos limitados, es indispensable abordar la cuestión del decrecimiento, es decir, decrecimiento en el consumo de recursos naturales (materias primas y energía) y en la emisión de residuos y gases de efecto invernadero, que se combine al mismo tiempo con el crecimiento en torno a la creación y refuerzo de los servicios públicos y el desarrollo humano

Από το εκλογικό πρόγραμμα της Ενωμένης Αριστεράς - Πράσινων στην Ισπανία

Programa_Electoral_IU_2011_0

Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο...

Στοκχόλμη, 10 Δεκεμβρίου 1963

Τούτη την ώρα αισθάνομαι πως είμαι ο ίδιος μια αντίφαση. Αλήθεια, η Σουηδική Ακαδημία έκρινε πως η προσπάθειά μου σε μια γλώσσα περιλάλητη επί αιώνες, αλλά στην παρούσα μορφή της περιορισμένη, άξιζε αυτή την υψηλή διάκριση. Θέλησε να τιμήσει τη γλώσσα μου, και να - εκφράζω τώρα τις ευχαριστίες μου σε ξένη γλώσσα. Σας παρακαλώ να μου δώσετε τη συγγνώμη που ζητώ πρώτα-πρώτα από τον εαυτό μου.

Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που μας χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά, κανόνας της είναι η δικαιοσύνη. Στην αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη με τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος που ξεπερνά το μέτρο, πρέπει να τιμωρηθεί από τις Ερινύες. Ο ίδιος νόμος ισχύει και όταν ακόμα πρόκειται για φυσικά φαινόμενα: "Ήλιος ουχ υπερβήσεται μέτρα" λέει ο Ηράκλειτος, "ει δε μη, Ερινύες μιν Δίκης επίκουροι εξευρήσουσιν".

Συλλογίζομαι πως δεν αποκλείεται ολωσδιόλου να ωφεληθεί ένας σύγχρονος επιστήμων, αν στοχαστεί τούτο το απόφθεγμα του Ίωνα φιλοσόφου. Όσο για μένα συγκινούμαι παρατηρώντας πως η συνείδηση της δικαιοσύνης είχε τόσο πολύ διαποτίσει την ελληνική ψυχή, ώστε να γίνει κανόνας και του φυσικού κόσμου. Και ένας από τους διδασκάλους μου (εννοεί τον Μακρυγιάννη), των αρχών του περασμένου αιώνα, γράφει: "...θα χαθούμε γιατί αδικήσαμε..." Αυτός ο άνθρωπος ήταν αγράμματος, είχε μάθει να γράφει στα τριανταπέντε χρόνια της ηλικίας του. Αλλά στην Ελλάδα των ημερών μας, η προφορική παράδοση πηγαίνει μακριά στα περασμένα όσο και η γραπτή. Το ίδιο και η ποίηση. Είναι για μένα σημαντικό το γεγονός ότι η Σουηδία θέλησε να τιμήσει και τούτη την ποίηση και όλη την ποίηση γενικά, ακόμη και όταν αναβρύζει ανάμεσα σ’ ένα λαό περιορισμένο. Γιατί πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα, και τι θα γινόμασταν αν η πνοή μας λιγόστευε; Είναι μια πράξη εμπιστοσύνης κι ένας Θεός το ξέρει αν τα δεινά μας δεν τα χρωστάμε στη στέρηση εμπιστοσύνης.

Παρατήρησαν, τον περασμένο χρόνο γύρω από τούτο το τραπέζι, την πολύ μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις ανακαλύψεις της σύγχρονης επιστήμης και στη λογοτεχνία. Παρατήρησαν πως ανάμεσα σ’ ένα αρχαίο ελληνικό δράμα και ένα σημερινό, η διαφορά είναι λίγη. Ναι, η συμπεριφορά του ανθρώπου δε μοιάζει να έχει αλλάξει βασικά. Και πρέπει να προσθέσω πως νιώθει πάντα την ανάγκη ν’ ακούσει τούτη την ανθρώπινη φωνή που ονομάζουμε ποίηση. Αυτή τη φωνή που κινδυνεύει να σβήσει κάθε στιγμή από στέρηση αγάπης και ολοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγημένη, ξέρει πού να βρει καταφύγιο. Aπαρνημένη, έχει το ένστικτο να πάει να ριζώσει στους πιο απροσδόκητους τόπους. Γι’ αυτή δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά μέρη του κόσμου. Το βασίλειό της είναι στις καρδιές όλων των ανθρώπων της γης. Έχει τη χάρη να αποφεύγει πάντα τη συνήθεια, αυτή τη βιομηχανία. Χρωστώ την ευγνωμοσύνη μου στη Σουηδική Ακαδημία που ένιωσε αυτά τα πράγματα, που ένιωσε πως οι γλώσσες, οι λεγόμενες περιορισμένης χρήσης, δεν πρέπει να καταντούν φράχτες όπου πνίγεται ο παλμός της ανθρώπινης καρδιάς, που έγινε ένας Άρειος Πάγος ικανός:

να κρίνει με αλήθεια επίσημη την άδικη μοίρα της ζωής,

για να θυμηθώ τον Σέλεϋ, τον εμπνευστή, καθώς μας λένε, του Αλφρέδου Νόμπελ, αυτού του ανθρώπου που μπόρεσε να εξαγοράσει την αναπόφευκτη βία με τη μεγαλοσύνη της καρδιάς του.

Σ’ αυτόν τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται.
Όταν, στο δρόμο της Θήβας, ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα, κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας.  Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Οιδίποδα.
  
Η ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την απονομή του βραβείου Νομπέλ στη Λογοτεχνία

Porque hubo un tiempo en que toda la América Latina estaba aquí nomasito

Bastaba estirar la mano y se tocaban los corazones de los pueblos latinoamericanos.
Bastaba voltear un poco la mirada y ahí estaban el relámpago desparramado del Amazonas, la cicatriz indeleble de los Andes, el soberbio estar del Aconcagua, la interminable Tierra de Fuego, el siempre inquieto Popocatépetl.
Y con ellos estaban los pueblos que les dieron nombre y vida.
Porque hubo un tiempo en que Chile y todos los países de la América Latina quedaban más cerca de México que el imperio que, desde el norte geográfico y social, impone lejanías a quienes compartimos la vecindad de la historia.
Hubo un tiempo.
Tal vez todavía es ese tiempo.


http://palabra.ezln.org.mx/comunicados/2004/2004_10_09.htm

http://ilesxi.wordpress.com

Σήμερα σε τι αντιστέκεστε;

Το πιο βασικό για τη νεολαία, είναι να μάθει την ιστορία μας, την οποία δεν γνωρίζει, όπως και να αντιστέκεται σε ότι κακό. Τώρα εγώ προσωπικά σε τι αντιστέκομαι; Εγώ δεν κυκλοφορώ πια και δεν μπορώ να προσφέρω τίποτα, διότι και η ηλικία και οι ασθένειες που με ταλαιπωρούν, με εμποδίζουν. Παρ’ όλα αυτά αντιστέκομαι στο κακό των πεζοδρομίων. Στην Κυψέλη που ζω, όλα τα πεζοδρόμια είναι κατεστραμμένα. Για να περπατήσεις, λοιπόν, δεν κοιτάς μπροστά αλλά χάμω. Θα πρέπει κάτι να κάνουμε για να διορθωθεί έστω αυτό. Για να περπατάμε στο μέλλον με το κεφάλι ψηλά. Να αντισταθούμε ξεκινώντας από αυτό, που πιθανόν να φαίνεται μικρό, για να φτάσουμε και στα μεγάλα. Και προπαντός να μάθουν οι νέοι την ιστορία μας την οποία δεν γνωρίζουν. Ας αγαπήσουμε επιτέλους αυτή τη χώρα και να την τιμήσουμε όπως της αξίζει!

http://tvxs.gr/news/

Οι καραμέλες που μου απομένουν…

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.

Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.

Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.

Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου…»

Mario de Andrade (Ποιητής, συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μουσικολόγος από τη Βραζιλία).

Πάνω στο νήμα

σημείωμα  που άφησε ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης, λίγο πριν αναχωρήσει για το επέκεινα:


"Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτόν που αφήνω πίσω μου σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος με ανθρώπους άλλης φυλής. Δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους; Να ‘στε όλοι καλά. Στον τάφο μου να γράψετε: Αντιστάθηκε το 1941-1944 στη ναζιστική κατοχή, το 1967-1974 στη στρατιωτική δικτατορία και το 1989-1996 στην ηθική σήψη. Μετά, στην πλημμύρα του άνοου, δεν υπάρχει αντίσταση και το μετά από την πλημμύρα αυτή δεν υπάρχει πια" 
http://tvxs.gr/news/

Η κατάληψη της Wall Street επανακτά τον πνευματικό χώρο

Ένα καλό σύνθημα πρέπει να πιάνει τη διάθεση του κόσμου και να εκφράζει ακριβώς μια κατάσταση: “Είμαστε το 99%”, “είμαστε η κρίση”, ή απλά “χωρίς δικαιοσύνη, δεν υπάρχει ειρήνη”. Όπως το έθεσε ο Λένιν: “Κάθε συγκεκριμένο σύνθημα πρέπει να βγάινει ως συμπέρασμα από το σύνολο των συγκεκριμένων χαρακτηριστικών μιας ορισμένης πολιτικής κατάστασης”.

 Τους τελευταίους μήνες υπάρχει μια παγκόσμια έκρηξη συνθημάτων που αναδύονται από απεργίες, διαμαρτυρίες, καταλήψεις, εξεγέρσεις, επαναστάσεις, καθιστικές διαμαρτυρίες, αντιμαθήματα και πάει λέγοντας. Συνθήματα, τα οποία φαίνεται να έρχονται συνάμα από παντού και πουθενά, σιγά σιγά ανακτούν το χώρο των ιδεών που οι μάρκες προσπαθούν τόσο καιρό να κατακτήσουν. Αυτή η έκρηξη συνθημάτων χλευάζει την προσπάθεια των καθεστωτικών πολιτικών για ζωηρά συνθήματα: Τι ελπίδα έχει το σύνθημα της συνδιάσκεψης των Εργατικών “ηγεσία για ένα καλύτερο μέλλον” σε σχέση με το “ας καταλάβουμε τα πάντα”;

 Ωστόσο, ένα καλό σύνθημα μπορεί να αναδυθεί μόνο μέσα από μια οργανωμένη πολιτική κατάσταση. Οι διαδηλώσεις στη Wall Steet είναι αξιοσημείωτες για πολλούς λόγους: σίγουρα για τον τρόπο που έχουν διαδοθεί σε όλη τη χώρα, προωθώντας κάτι σαν ένα λαϊκό κίνημα ενάντια στο Tea Party, αλλά μια συγκεκριμένη πρακτική, καταγραμμένη σε βίντεο, έχει κυκλοφορήσει ευρέως: το “ανθρώπινο μικρόφωνο”, όπου, λόγω της ανάγκης για άδεια εγκατάστασης μικροφωνικής στη Νέα Υόρκη, οι ομιλητές αναγκάζονται να τεμαχίσουν τις ομιλίες τους σε μικρές, κοφτές προτάσεις, που επαναλαμβάνει το κοινό, και μετά οι πιο πίσω, δημιουργώντας ένα φαινόμενο τόσο βαθιά συγκινητικό, όσο και συχνά αστείο και περίεργα μυστηριακό, όπως δείχνουν τα βίντεο με τη Ναόμι Κλάιν και το Σλάβοι Ζίζεκ.

Είναι λίγο όπως η σκηνή από την έκδοση του Φαρενάιτ 451 (του Ρέυ Μπράντμπερυ) από τον Τριφό, όπου τα άτομα απομνημονεύουν απαγορευμένα βιβλία και περιπλανώνται επαναλαμβάνοντάς τα, μόνο που αυτή τη φορά είναι συλλογικό και άμεσο: όπως το παιχνίδι των κινέζικων ψίθυρων αλλά με φωναχτά αντί για μουρμουρητά, και άμεση επικοινωνία αντί για παρανόηση.

 Στις ΗΠΑ και αλλού, οι διαμαρτυρίες δε φαίνεται να σταματάνε σύντομα. Παρά τις μαζικές συλλήψεις, τις φυλακίσεις, τα πρόστιμα, τις αποτρεπτικές ποινές και την αστυνομική βία, παρά τις αρχές και τα ΜΜΕ που σπαταλάνε τόσο χρόνο, χρήμα και προσπάθειες να παρουσιάσουν τις διαμαρτυρίες ως ανούσιες, δυσάρεστες κι επικίνδυνες, ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους, και σε πολλές περιπτώσεις μένει εκεί.

 Όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι η διαμαρτυρία έχει αποτέλεσμα, ότι μερικές συγκεντρώσεις τελικά θα φανούν στις ειδήσεις, ότι η αλληλεγγύη και η επανάκτηση του δημόσιου χώρου χωρίς σεκιουριτάδες, κάμερες κι αστυνομία είναι ένα πράγματι θαυμάσιο πράγμα. Το να πας σε διαδήλωση είναι συχνά ένα αστραπιαίο μάθημα για το πως δουλεύει το κράτος και τα ΜΜΕ, με τις κλασικές απεικονίσεις “κακών διαδηλωτών”, “αφελών χίπηδων”, “άχρηστων φοιτητών” κλπ. Όταν οι διαδηλωτές είναι υπό επίθεση, όταν το κράτος δείχνει την κατασταλτική του πλευρά ξανά και ξανά, άνθρωποι που μπορεί να μην ήξεραν ποτέ πώς είναι να σε αντιμετωπίζουν συνέχεια σαν εγκληματία, αρχίζουν να συνδέουν στο μυαλό τους τις καταστάσεις, να κριτικάρουν την κυριαρχία του κράτους.

 Όπως το έθεσε η Άντζελα Ντέιβις, μιλώντας για τη δικιά της φυλάκιση το 1970:

 Υπήρχε μια σχέση, όπως επέμενε ο Τζωρτζ Τζάκσον, μεταξύ των αυξανόμενων αριθμών πολιτικών κρατούμενων και των φτωχών έγχρωμων που επίσης φυλακίζονταν με αυξανόμενους ρυθμούς. Αν η φυλακή ήταν ο κρατικός προορισμός για ακτιβιστές όπως εγώ, ήταν επίσης μια προσωρινή λύση για κοινωνικά προβλήματα που σχετίζονταν με τη φτώχεια και το ρατσισμό. Αν και η φυλάκιση εξισωνόταν με την αποκατάσταση στην κυρίαρχη αντίληψη τότε, ήταν προφανές σε μας ότι ο βασικός της σκοπός ήταν η καταστολή. Μαζί με άλλους ριζοσπαστικούς ακτιβιστές της εποχής, ξεκινήσαμε να εξερευνούμε τι μπορεί να σημαίνει το να ενώσουμε το κάλεσμά μας για λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους με ένα εμβρυικό κάλεσμα για την κατάργηση της φυλακής.

Οι μαζικές παγκόσμιες διαδηλώσεις είναι απλά η αρχή, τώρα έρχεται η ευκαιρία για πραγματική αλλαγή. Όπως λέει ένα πανό στη Wall Street: “Δεν είμαστε ανοργάνωτοι, απλά η Αμερική έχει πάρα πολλά προβλήματα”. Η Αμερική και όλος ο κόσμος, βασικά.

της Nina Power

Πηγή: Guardian

http://ilesxi.wordpress.com/

Η ομιλία του Τσάρλι Τσάπλιν, στον επίλογο της ταινίας "Ο Μεγάλος δικτάτωρ"

Λυπάμαι, αλλά δεν θέλω να γίνω αυτοκράτορας. Δεν είναι δική μου υπόθεση. Δεν θέλω ούτε να βασιλέψω, ούτε να κατακτήσω κανέναν. Θα ήθελα να βοηθήσω όλο τον κόσμο, αν μπορούσα. Εβραίους, χριστιανούς, μαύρους, λευκούς. Ολοι επιθυμούμε την αλληλεγγύη, αυτή είναι η φύση των ανθρώπων. Να ζούμε με την ευτυχία των άλλων, και όχι με τη δυστυχία τους. Δεν θέλουμε ούτε να μισούμε, ούτε να περιφρονούμε.

Στον κόσμο αυτόν υπάρχει χώρος για τον καθένα. Η καλή Γη είναι πλούσια και μπορεί να παρέχει για όλους. Η ζωή μπορεί να είναι ελεύθερη κι ωραία, αλλά χάσαμε αυτό το μονοπάτι. Η πλεονεξία δηλητηρίασε τις ψυχές των ανθρώπων, ανύψωσε τους φραγμούς του μίσους, μας καταδίκασε στη δυστυχία και στη σφαγή. Ορίσαμε την ταχύτητα, αλλά κλειστήκαμε στον εαυτό μας. Η εκμηχάνιση προσφέρει αφθονία αλλά μας έχει αφήσει σε ένδεια. Η επιστήμη μας έκανε κυνικούς, η ευφυΐα μας, σκληρούς και άξεστους. Σκεφτόμαστε πολύ και αισθανόμαστε ελάχιστα.

Περισσότερο κι απο τις μηχανές, χρειαζόμαστε την ανθρωπιά. Πιο πολύ από την επιδεξιότητα, χρειαζόμαστε την καλοσύνη και την ευγένεια. Χωρίς αυτές τις αρετές, η βία θα κυριαρχήσει στη ζωή και όλα θα χαθούν. Το αεροπλάνο και το ραδιόφωνο μας έφεραν πιο κοντά. Η ίδια η φύση αυτών των εφευρέσεων διαλαλεί την καλοσύνη των ανθρώπων. Διαλαλεί την παγκόσμια αδελφοσύνη, την ενότητα όλων μας.

Ακόμα κι αυτή τη στιγμή, η φωνή μου φτάνει στα αυτιά εκατομμυρίων ανθρώπων, απελπισμένων γυναικών, παιδιών, που είναι θύματα ενός συστήματος που ξέρει μόνο να βασανίζει και να φυλακίζει αθώους ανθρώπους. Σε αυτούς που με ακούνε, λέω: Μην απελπίζεστε. Η τωρινή μας δυστυχία δεν είναι παρά το πέρασμα της πλεονεξίας και της σκληρότητας εκείνων που φοβούνται την πρόοδο του ανθρώπου. Το μίσος των ανθρώπων θα περάσει και οι δικτάτορες πεθαίνουν! Και η δύναμη που αφαίρεσαν από το λαό θα επιστρέψει σε αυτόν ξανά. Οσο οι άνθρωποι πεθαίνουν, η ελευθερία δεν θα αφανιστεί ποτέ!

Στρατιώτες! Μην υπακούτε στους αγροίκους, που σας περιφρονούν και σας σκλαβώνουν, που σας δυναστεύουν τις ζωές. Ανθρώπους που σας λένε τι να κάνετε, τι να σκεφτείτε και τι να νιώσετε! Που σας μεταμορφώνουν σε κοπάδι, σε κρέας για τα κανόνια. Μην υποχωρείτε μπροστά σε αυτά τα εκφυλισμένα όντα, στους εγκέφαλους και τις καρδιές των μηχανών! Δεν είστε ούτε μηχανές, ούτε κοπάδι, είστε άνθρωποι! Φέρετε την αγάπη της ανθρωπότητας μέσα στις καρδιές σας, δεν μισείτε! Μόνο όσοι στερήθηκαν την αγάπη μισούν! Οι στερημένοι και οι αφύσικοι!

Στρατιώτες! Μην αγωνίζεστε για τη σκλαβιά, αγωνιστείτε για την ελευθερία! Ο άγιος Λουκάς στο 17ο κεφάλαιο γράφει: «το βασίλειο του Θεού είναι μέσα στον άνθρωπο». Οχι σε έναν άνθρωπο, όχι σε μια ομάδα ανθρώπων, αλλά σε όλους τους ανθρώπους! Σε εσάς! Εσείς είστε ο λαός που έχει τη δύναμη, να δημιουργεί τις μηχανές, να δημιουργεί την ευτυχία! Εσείς ο λαός, έχετε τη δύναμη να δημιουργήσετε την ευτυχία, να εμπνεύσετε μια όμορφη κι ελεύθερη ζωή, να κάνετε αυτή τη ζωή μια υπέροχη περιπέτεια!

Στο όνομα της δημοκρατίας, ας χρησιμοποιήσουμε αυτή τη δύναμη, ας ενωθούμε! Ας αγωνιστούμε για ένα καινούργιο κόσμο, με ευκαιρίες και δουλειά για όλους, μέλλον για τους νέους, ασφάλεια για τους ηλικιωμένους.

Με αυτές τις υποσχέσεις, οι αγροίκοι πήραν την εξουσία. Αλλά είπαν ψέμματα! Δεν κράτησαν το λόγο τους! Ποτέ δεν θα το κάνουν! Οι δικτάτορες ελευθερώνουν τον εαυτό τους, αλλά υποδουλώνουν το λαό. Ο αγώνας μας είναι να κάνουμε πράξη αυτές τις υποσχέσεις! Να ελευθερώσουμε το λαό, να σπάσουμε τους εθνικούς φραγμούς, να καταργήσουμε την πλεονεξία, το μίσος και τη μισαλλοδοξία. Ας αγωνιστούμε για ένα κόσμο δικαίου, όπου η επιστήμη και η πρόοδος θα φέρουν ευτυχία σε όλους! Στρατιώτες! Στο όνομα της δημοκρατίας, ας ενωθούμε!

...

Χάννα, με ακούς; Όπου κι αν είσαι σήκωσε τα μάτια σου, Χάννα. Τα σύννεφα διαλύονται, ο ήλιος διαπερνά! Βγαίνουμε από το σκοτάδι μέσα στο φως! Μπαίνουμε σε έναν νέο κόσμο, έναν καλύτερο κόσμο, όπου οι άνθρωποι θα ανυψωθούν πάνω από το μίσος, την πλεονεξία και την αγριότητά τους. Σήκωσε τα μάτια σου, Χάννα! Η ψυχή του ανθρώπου έχει φτερά και μαθαίνει επιτέλους να ανυψώνεται! Πετάει προς το ουράνιο τόξο, προς την ελπίδα, προς το μέλλον. Το λαμπρό, το ένδοξο μέλλον, που ανήκει σε εσένα, σε εμένα, σε όλους μας!

Σήκωσε τα μάτια, Χάννα! Κοίτα ψηλά!

http://tvxs.gr/webtv/

Είναι λοιπόν η αλλαγή πραγματικά δυνατή;

Ο Slavoj Žižek επισκέφτηκε τη Liberty Plaza για να μιλήσει στους διαδηλωτές της κίνησης Καταλάβετε τη Wall Street.Αυτά είναι τα πλήρη πρακτικά της ομιλίας του.

Μην ερωτευτείτε τον εαυτό σας, για τις όμορφες στιγμές που ζούμε εδώ. Τα πανηγύρια εύκολα γίνονται – η πραγματική δοκιμή της αξίας τους είναι τι μένει την επόμενη μέρα, πως θα αλλάξει η συνηθισμένη καθημερινή ζωή μας.Αγαπήστε τη σκληρή και επίμονη δουλειά, είμαστε η αρχή και όχι το τέλος. Το βασικό μας μήνυμα είναι: το ταμπού καταργήθηκε, δε ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο, δεν μας επιτρέπεται απλά αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να σκεφτόμαστε εναλλακτικές. Ο δρόμος μπροστά μας είναι μακρύς, και σύντομα θα πρέπει να αναμετρηθούμε με τα πραγματικά δύσκολα ερωτήματα: ερωτήματα σχετικά όχι με το τι δε θέλουμε, αλλά με το τι θέλουμε. Ποια κοινωνική οργάνωση μπορεί να αντικαταστήσει τον υπάρχοντα καπιταλισμό;  Τι είδους νέους ηγέτες θέλουμε;  Οι εναλλακτικές του 20^ου αιώνα προφανώς δε λειτούργησαν.

Έτσι, να μην επιρρίπτουμε τις ευθύνες στους ανθρώπους και τη νοοτροπία τους:  το πρόβλημα δεν είναι η διαφθορά και η απληστία, αλλά το σύστημα που σε σπρώχνει στη διαφθορά. Η λύση δεν είναι «Main Street (Μεσαία Οδός) και όχι Wall Street» αλλά να αλλάξουμε το σύστημα στο οποίο η μεσαία οδός δεν εφαρμόζεται χωρίς τη Wall Street. Προσοχή όχι μόνο στους εχθρούς, αλλά και στους ψεύτικους φίλους, που υποκρίνονται ότι μας υποστηρίζουν αλλά ήδη παλεύουν να αμβλύνουν τον αγώνα μας.  Όπως έχουμε καφέ χωρίς καφεΐνη, μπύρα χωρίς αλκοόλ και παγωτό χωρίς λιπαρά, θα προσπαθήσουν να μας μετατρέψουν σε μια ακίνδυνη ηθική διαμαρτυρία. Αλλά ο λόγος που βρισκόμαστε εδώ είναι πως για μας δε μας αρκεί πια ο κόσμος, στον οποίο το να ανακυκλώνεις τα κουτάκια της κοκα-κόλα, να δίνεις λίγα δολλάρια για φιλανθρωπικούς σκοπούς ή να αγοράζεις καπουτσίνο από τα Starbucks όπου το 1% των κερδών πάει για φιλανθρωπικούς σκοπούς, φτάνει για να αισθανόμαστε καλά. Αφού αναθέσαμε σε άλλους από δουλειές μέχρι και βασανιστήρια, αφού τα γραφεία συνοικεσίων πήραν εργολαβία ακόμα και τα ραντεβού μας, είδαμε πως για καιρό αφήναμε και την πολιτική μας τοποθέτηση να ανατίθεται σε άλλους – τα θέλουμε όλα πίσω.

Θα μας πούν πως είμαστε αντι-αμερικάνοι. Αλλά όταν οι συντηρητικοί φονταμενταλιστές μας λένε πως η Αμερική είναι ένα χριστιανικό έθνος, θυμηθείτε τι είναι ο χριστιανισμός: το Άγιο Πνεύμα, η ελευθέρη κοινότητα των ισότιμων πιστών, των ενωμένων από την αγάπη. Εμείς είμαστε το Άγιο Πνεύμα, κι αυτοί στη Wall Street είναι άπιστοι ειδωλολάτρες.

Θα μας πούνε βίαιους, πως η ίδια μας η φρασεολογία είναι βίαιη: κατάληψη και τα λοιπά. Ναι, είμαστε βίαιοι, αλλά μόνο με την έννοια που ο Μαχάτμα Γκάντι ήταν βίαιος. Είμαστε βίαιοι γιατί θέλουμε με να βάλουμε τέλος στον τρόπο που λειτουργεί η κατάσταση – αλλά τι είναι αυτή η συμβολική μοναχά βία όταν συγκρίνεται με τη βία που είναι αναγκαία για τη διατήρηση της ομαλής λειτουργίας του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος;

Μας λένε ηττημένους – αλλά μήπως είναι εδώ στη Wall Street οι πραγματικά ηττημένοι, και μήπως δε διασώθηκαν με εγγύηση μέσω εκατοντάδων δισεκατομμυρίων από τα δικά σας λεφτά;  Σας αποκαλούν σοσιαλιστές, αλλά στις Η.Π.Α. υπάρχει ήδη σοσιαλισμός για τους πλούσιους. Θα σας πουν ότι δε σέβεστε την ιδιωτική περιουσία – αλλά οι κερδοσκοπικές κομπίνες της Wall Street που οδήγησαν στο κραχ του 2008 κατέστρεψαν πολύ περισσότερη σκληρά κερδισμένη ιδιωτική περιουσία ακόμα κι αν ακόμα την καταστρέφαμε εδώ μέρα-νύχτα – σκεφτείτε απλά τα χιλιάδες σπίτια που κατασχέθηκαν…

Δεν είμαστε κομμουνιστές, αν ο κομμουνισμός είναι το σύστημα που τελείως λογικά κατέρρευσε το 1990 – και θυμηθείτε πως οι κομμουνιστές που βρίσκονται ακόμα στην εξουσία ηγούνται του πιο αδίστακτου καπιταλισμού (στην Κίνα). Η επιτυχία του κινέζικου (διευθυνόμενου από τους κομμουνιστές) καπιταλισμού είναι ένα απειλητικό σημάδι πως ο γάμος μεταξύ καπιταλισμού και δημοκρατίας πλησιάζει στο διαζύγιο. Η μόνη έννοια με την οποία είμαστε κομμουνιστές είναι πως νοιαζόμαστε για τα κοινά – το κοινά της φύσης, της γνώσης – τα οποία απειλούνται από το σύστημα.

Θα σας πούν ότι ονειρεύεστε, αλλά οι πραγματικοί ονειροπόλοι είναι αυτοί που πιστεύουν ότι τα πράγματα μπορούν αναμφίβολα να μείνουν όπως είναι, απλά με μερικές διακοσμητικές αλλαγές. Δεν ονειρευόμαστε, είμαστε το ξύπνημα από το όνειρο που γίνεται εφιάλτης. Δεν καταστρέφουμε τίποτα, είμαστε απλά μάρτυρες του πως το σύστημα σταδιακά αυτοκαταστρέφεται. Όλοι γνωρίζουμε την κλασσική σκηνή από τα κινούμενα σχέδια: η γάτα φτάνει στο χείλος του γκρεμού αλλά συνεχίζει να περπατάει, αγνοώντας το γεγονός πως δεν υπάρχει έδαφος κάτω από τα πόδια της, αρχίζει να πέφτει μόνο όταν κοιτάει κάτω και προσέχει την ύπαρξη της αβύσσου. Αυτό που κάνουμε τώρα απλά υπενθυμίζει σε αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία να κοιτάξουν κάτω…

Είναι λοιπόν η αλλαγή πραγματικά δυνατή;  Σήμερα το δυνατό και το αδύνατο κατανέμονται με περίεργο τρόπο. Στα πεδία των προσωπικών ελευθεριών και της επιστημονικής τεχνολογίας, το αδύνατο γίνεται συνεχώς δυνατό (ή έτσι μας λένε απλά): “τίποτα δεν είναι αδύνατο”, μπορούμε να απολαύσουμε το σεξ σε κάθε διεστραμμένη εκδοχή του, ολόκληρες βιβλιοθήκες μουσικής, κινηματογραφικών ταινιών και τηλεοπτικών σειρών είναι διαθέσιμα για κατέβασμα, το ταξίδι στο διάστημα είναι διαθέσιμο σε όλους (σε όλους όσους έχουν τα λεφτά…), μπορούμε να ενισχύσουμε τις φυσικές και νοητικές μας ικανότητες μέσω παρεμβάσεων στο γονιδίωμα, βρισκόμαστε καθοδόν για το τεχνο-γνωστικιστικό όνειρο του να πετύχουμε την αθανασία μετατρέποντας την ταυτότητα μας σε ένα πρόγραμμα λογισμικού. Από την άλλη, στα πεδία των κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων, βομβαρδιζόμαστε συνεχώς από το «Δε Μπορείς»: να συμμετάσχεις σε συλλογικές πολιτικές δράσεις (οι οποίες αναγκαστικά καταλήγουν στην τρομοκρατία του ολοκληρωτισμού) ή να υποστηρίζεις το παλιό κράτος πρόνοιας (το οποίο σε κάνει μη ανταγωνιστικό και οδηγεί έτσι στην οικονομική κρίση) ή να απομονωθείς από την παγκόσμια αγορά, και πάει λέγοντας. Όταν επιβάλλονται μέτρα λιτότητας, ακούμε ξανά και ξανά πως είναι απλά αυτό που πρέπει να γίνει. Ίσως έχει έρθει ο καιρός να αντιστρέψουμε τις συντεταγμένες του τι είναι δυνατό και τι αδύνατο, ίσως δεν μπορούμε να γίνουμε αθάνατοι αλλά μπορούμε να έχουμε περισσότερη αλληλεγγύη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη;

Στα μέσα του Απρίλη του 2011, τα ΜΜΕ ανέφεραν στα ρεπορτάζ πως η κινεζική κυβέρνηση έχει απαγορεύσει να παίζονται στους κινηματογράφους και τα θέατρα έργα που να σχετίζονται με το ταξίδι στο χρόνο και την εναλλακτική ιστορία, με το επιχείρημα πως τέτοια έργα αντιμετωπίζουν σοβαρά ιστορικά γεγονότα με επιπολαιότητα – ακόμα και η φανταστική απόδραση σε μια εναλλακτική πραγματικότητα θεωρείται πολύ επικίνδυνη. Εμείς στη φιλελεύθερη Δύση δε χρειαζόμαστε μια τόσο ξεκάθαρη απαγόρευση: η ιδεολογία ασκεί αρκετή υλική δύναμη για να αποτρέψει το να αντιμετωπίζονται οι εναλλακτικές ιστορικές αφηγήσεις με ελάχιστη έστω σοβαρότητα. Είναι εύκολο να φανταστούμε το τέλος του κόσμου – βλέπε αμέτρητα αποκαλυπτικά φιλμ – αλλά όχι το τέλος του καπιταλισμού.

Σε ένα παλιό ανέκδοτο από την τέως Ανατολική Γερμανία, ένας εργάτης βρίσκει δουλειά στη Σιβηρία, γνωρίζοντας πως οι λογοκριτές θα διαβάζουν τα γράμματα του, λέει στους φίλους του:  “Ας χρησιμοποιήσουμε ένα κώδικα: αν ένα γράμμα που λαμβάνετε από μένα είναι γραμμένο με μπλε μελάνι, είναι αληθινό,  αν είναι γραμμένο με κόκκινο,  είναι ψεύτικο".  Μετά από ένα μήνα, οι φίλοι του παίρνουν το πρώτο γράμμα του που είναι γραμμένο με μπλε μελάνι:  “ Όλα είναι θαυμάσια εδώ: τα καταστήματα γεμάτα, το φαγητό άφθονο, τα διαμερίσματα μεγάλα και με σωστή θέρμανση, οι κινηματογράφοι δείχνουν ταινίες από τη Δύση, υπάρχουν πολλά όμορφα κορίτσια για σχέση, το μόνο πράγμα που μας λείπει είναι το κόκκινο μελάνι.” Mήπως αυτή είναι η κατάσταση μας μέχρι στιγμής; Έχουμε όλες τις ελευθερίες που μπορεί να χρειάζεται κάποιος – το μόνο πράγμα που λείπει είναι τοκόκκινο μελάνι: αισθανόμαστε ελεύθεροι γιατί μας λείπει η φρασεολογία για να περιγράψουμε τη έλλειψη ελευθερίας μας. Αυτό που σημαίνει σήμερα αυτή η έλλειψη κόκκινου μελανιού, είναι πως οι κύριοι όροι που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε τη σύγκρουση που διεξάγεται – “πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία”, “δημοκρατία κι ελευθερία” , “ανθρώπινα δικαιώματα” είναι ΨΕΥΤΙΚΟΙ όροι, που αποπροσανατολίζουν την αντίληψη μας της κατάστασης αντί να μας επιτρέπουν να τη σκεφτούμε. Εσείς, εδώ, δίνετε σε όλους μας κόκκινο μελάνι.

Μετάφραση: Κώστας Αρβανίτης

http://ilesxi.wordpress.com/

Σας αγαπώ...Αλήθεια είναι!

Νάομι Κλάιν: Occupy Wall Street: Το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο

Ήταν τιμή μου που καλέστηκα να μιλήσω στην κατάληψη της Wall Street το βράδυ της Πέμπτης. Επειδή η μικροφωνική  (χωρίς καμία ντροπή) απαγορεύεται, και ότι λέω θα πρέπει να επαναλαμβάνεται από εκατοντάδες ανθρώπους έτσι ώστε να μπορούν και οι υπόλοιποι να ακούσουν (γνωστό και ως το «ανθρώπινο μικρόφωνο»), αυτά που στην πραγματικότητα λέω στην Liberty Plaza έπρεπε να είναι πολύ σύντομα. Έχοντας αυτό στο μυαλό, αυτή είναι η ολοκληρωμένη εκδοχή της ομιλίας.

Σας αγαπώ.

Και δεν το είπα αυτό έτσι ώστε απλά εκατοντάδες από σας να φωνάξουν “σ’αγαπώ” παρότι αυτό είναι ένα επιπλέον πλεονέκτημα του ανθρώπινου μικρόφωνου. Να λες στους άλλους ότι θα ήθελες να σου λένε, μόνο πολύ δυνατότερα.

Χτες, ένας από τους ομιλητές στην εργατική συγκέντρωση είπε «Βρήκαμε ο ένας τον άλλο». Αυτή η φράση πιάνει την ομορφιά αυτού του πράγματος που δημιουργείται εδώ.Ένας ανοιχτός χώρος (και μια ιδέα τόσο μεγάλη που κανένας χώρος δεν τη χωράει) έτσι ώστε όλοι αυτοί που θέλουν έναν καλύτερο κόσμο να βρουν ο ένας τον άλλο.

Αν ξέρω ένα πράγμα, είναι πως την κρίση την θέλει το 1%. Όταν οι άνθρωποι είναι πανικόβλητοι κι απελπισμένοι και δεν ξέρουν τι να κάνουν,  είναι η ιδανική στιγμή για να προωθήσουν την υπέρ των επιχειρήσεων πολιτική τους: ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και της κοινωνικής ασφάλισης, περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες, εξαφάνιση και των τελευταίων φραγμών στην επιχειρηματική ισχύ. Μέσα στην οικονομική κρίση,το ίδιο  συμβαίνει σε όλο τον κόσμο.

Μόνο ένα πράγμα υπάρχει που να μπορεί να μπλοκάρει αυτή την τακτική, και ευτυχώς είναι πολύ μεγάλο: είναι το 99%. Και αυτό το 99% βγαίνει στους δρόμους από το Μάντισον ώς τη Μαδρίτη για να δηλώσει “ Όχι.Δεν θα πληρώσουμε την κρίση σας.”

Αυτό το σύνθημα ξεκίνησε στην Ιταλία το 2008.Εξοστρακίστηκε στην Ελλάδα και στη Γαλλία και στην Ιρλανδία και τελικά βρήκε το δρόμο του για αυτό το τετραγωνικό μίλι όπου ξεκίνησε η κρίση.

«Γιατί διαδηλώνουν;» ρωτούν οι σαστισμένοι σχολιαστές στην τηλεόραση.Στο μεταξύ, ο υπόλοιπος κόσμος ρωτάει «Γιατί αργήσατε τόσο πολύ;» «Αναρωτιόμασταν πότε θα εμφανιστείτε».Και κυρίως λέει «Καλωσήρθατε».

Πολύ άνθρωποι παραλληλίζουν την κίνηση «Καταλάβετε τη Wall Street» με τις διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης που ήρθαν στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής στο Seattle το 1999.Αυτή ήταν η τελευταία φορά που ένα παγκόσμιο, αποκεντρωμένο και με τη νεολαία επικεφαλής κίνημα συγκρούστηκε καταμέτωπο με την επιχειρηματική εξουσία.Και είμαι περήφανη που ήμουν κομμάτι αυτού που αποκαλούσαμε το «κίνημα των κινημάτων».

Αλλά υπάρχουν και σημαντικές διαφορές επίσης. Για παράδειγμα, επιλέγαμε σα στόχους συναντήσεις κορυφής: του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, των G8. Οι συναντήσεις κορυφής είναι από τη φύση τους παροδικές, κρατούν μόλις μια βδομάδα. Και μας κάνουν κι εμάς παροδικούς.Εμφανιζόμασταν, μπαίναμε στα παγκόσμια πρωτοσέλιδα κι εξαφανιζόμασταν. Και μέσα στη λύσσα του υπερπατριωτισμού και του μιλιταρισμού που ακολούθησε τις επιθέσεις της 11^ης Σεπτεμβρίου, ήταν εύκολο να μας κάνουν τελείως στην άκρη, τουλάχιστον στη Βόρεια Αμερική.

Η κίνηση Καταλάβετε τη Wall Street, από την άλλη έχει επιλέξει συγκεκριμένο στόχο. Και δεν έχετε βάλει ημερομηνία λήξης της παρουσίας σας εδώ. Αυτό είναι σοφό. Μόνο όταν παραμένεις μπορείς να ριζώσεις. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Είναι μια πραγματικότητα της εποχής της πληροφορίας ότι πολλά κινήματα φυτρώνουν σαν όμορφα λουλούδια αλλά μαραίνονται γρήγορα. Κι αυτό είναι επειδή δεν ριζώνουν.Και δεν έχουν μακροπρόθεσμα σχέδια για το πως θα συντηρήσουν τον εαυτό τους. Έτσι όταν η καταιγίδα έρχεται, τα σαρώνει.

Το να είσαι οριζόντιος και βαθιά δημοκρατικός είναι κάτι θαυμάσιο. Αυτές οι αρχές όμως είναι συμβατές με τη σκληρή δουλειά για τη δημιουργία θεσμών και δομών που θα είναι αρκετά ανθεκτικές ώστε να αντέξουν τις καταιγίδες που έρχονται. Έχω βαθιά πίστη πως αυτό θα επιτευχθεί.

Κάτι άλλο που αυτό το κίνημα κάνει καλά είναι πως έχετε αφοσιωθεί στη μη-βία. Αρνηθήκατε να δώσετε στα ΜΜΕ τις εικόνες των σπασμένων παραθύρων και των οδομαχιών που τόσο ποθούν. Και αυτή η απίστευτη πειθαρχία σήμανε, πως ξανά και ξανά, η ιστορία ήταν τελικά η απρόκλητη και εξευτελιστική  γι’αυτούς αστυνομική βαρβαρότητα.Από την οποία, είδαμε περισσότερη χτες το βράδυ. Στο μεταξύ, η υποστήριξη γι’αυτό το κίνημα όλο και μεγαλώνει. Περισσότερη σοφία.

Μα η μεγαλύτερη διαφορά που κάνει η πάροδος μιας δεκαετίας είναι πως το 1999 αναμετρούμασταν με τον καπιταλισμό στην κορύφωση μιας μανιώδους οικονομικής ανάπτυξης. Η ανεργία ήταν χαμηλά, τα μετοχικά αποθέματα ξεχειλίζαν και τα ΜΜΕ ήταν μεθυσμένα από το εύκολο χρήμα. Τότε μιλάγαμε μόνο για εγκαίνια και καθόλου για κλεισίματα.

Τότε αναδεικνύαμε πως η απορρύθμιση πίσω από αυτή την ανάπτυξη είχε σαφές κόστος. Κατέστρεφε τις εργατικές συμβάσεις. Κατέστρεφε τις συμβάσεις για το περιβάλλον. Οι επιχειρήσεις γίνονταν ισχυρότερες από τις κυβερνήσεις και αυτό κατέστρεφε τις δημοκρατίες μας. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, όσο διαρκούσαν οι καλές μέρες, το να αντιμετωπίσεις ένα οικονομικό σύστημα βασισμένο στην απληστία ήταν δύσκολο, τουλάχιστον στις πλούσιες χώρες.Δέκα χρόνια μετά, φαίνεται σα να μην υπάρχουν πια πλούσιες χώρες. Μόνο κάποιοι πλούσιοι άνθρωποι. Άνθρωποι που γίναν πλούσιοι λεηλατώντας το δημόσιο πλούτο και τους φυσικούς πόρους σε όλο τον κόσμο.

Το θέμα είναι πως σήμερα όλοι μπορούν να αντιληφθούν πως το σύστημα είναι βαθιά άδικο και έχει εξωκείλει εκτός ελέγχου. Η ανεξέλεγκτη απληστία κατέστρεψε την παγκόσμια οικονομία. Και καταστρέφει τον φυσικό κόσμο επίσης. Η υπεραλιεία αδειάζει τους ωκεανούς από ψάρια, οι υποθαλάσσιες γεωτρήσεις μολύνουν τα νερά και στρεφόμαστε στις πιο βρώμικες μορφές ενέργειας στον πλανήτη, όπως οι άμμοι πετρελαίου της Alberta. Η ατμόσφαιρα δε μπορεί να απορροφήσει τις ποσότητες άνθρακα που της εναποθέτουμε, και  δημιουργείται επικινδύνη πλανητική υπερθέρμανση. Το νέο φυσιολογικό είναι οι κατά συρροήν καταστροφές: οικονομικές και οικολογικές.

Υπάρχει μεγάλο έδαφος στοιχείων. Είναι τόσο κραυγαλέα και προφανή, που είναι πολύ ευκολότερο να επικοινωνήσεις με το κοινό από όσο ήταν το 1999, και να οικοδομήσεις γρήγορα το κίνημα.

Ξέρουμε, ή τουλάχιστον αισθανόμαστε, ότι ο κόσμος είναι γυρισμένος ανάποδα: λειτουργούμε σαν να είναι άφθονα αυτά που στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου, τα ορυκτά καύσιμα και ο χώρος στην ατμόσφαιρα για να απορροφήσει τις εκπομπές τους. Και λειτουργούμε επίσης σα να υπάρχουν αυστηρά και αιώνια όρια σε αυτά που βρίσκονται στην πραγματικότητα σε αφθονία – οι οικονομικοί πόροι για να χτίσουμε την κοινωνία των αναγκών μας.

Το χρέος του καιρού μας είναι αυτό να το αντιστρέψουμε, να αναμετρηθούμε με αυτή την ψεύτικη έλλειψη.Να επιμείνουμε ότι έχουμε τη δυνατότητα να φτιάξουμε  μια αξιοπρεπή, περιεκτική κοινωνία – και ταυτόχρονα, να σεβαστούμε τα πραγματικα όρια στο τι μπορεί η Γη να αντέξει.

Η κλιματική αλλαγή συνεπάγεται ότι όλα αυτά πρέπει να γίνουν με συγκεκριμένη χρονική διορία. Αυτή τη φορά το κίνημα μας δε μπορεί να διασπαστεί, να αποσπαστεί η προσοχή του, να καεί ή να το κάνουν στην άκρη. Αυτή τη φορά πρέπει να πετύχουμε. Και δε μιλάω για τον έλεγχο των τραπεζών ή την αύξηση στους φόρους των πλουσίων, παρότι κι αυτά είναι σημαντικά.

Μιλάω για την αλλαγή στις αξίες που ελέγχουν την κοινωνία μας. Αυτό είναι δύσκολο να χωρέσει σε ένα μόνο, φιλικό προς τα ΜΜΕ αίτημα, και επίσης είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως θα γίνει. Μα η δυσκολία του δεν το κάνει λιγότερο επείγον.

Αυτό είναι που βλέπω να συμβαίνει σε αυτή την πλατεία .Στον τρόπο που ταΐζετε και ζεσταίνετε ο ένας τον άλλο, που μοιράζεστε ελεύθερα πληροφορίες και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και προσφέρετε μαθήματα διαλογισμού και ενδυνάμωσης. Η αγαπημένη μου πικέτα εδώ πέρα γράφει «νοιάζομαι για σένα». Σε μια κουλτούρα που εκπαιδεύει τους ανθρώπους να αποφεύγουν ο ένας το βλέμμα του άλλου, να λένε «αφήστε τους να πεθάνουν», αυτό είναι μια δήλωση βαθιά ριζοσπαστική.

Μερικές τελικές σκέψεις.  Σε αυτό τον μεγάλο αγώνα, υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν έχουν σημασία:

• Το τι φοράμε
• Το αν κουνάμε τις γροθιές μας ή κάνουμε το σήμα της ειρήνης.
• Το αν μπορούμε να χωρέσουμε τα όνειρα μας για έναν καλύτερο κόσμο σε ένα μιντιακό σποτ.

Και κάποια που έχουν σημασία:

• Το θάρρος μας.
• Η ηθική μας πυξίδα.
• Το πως μεταχειριζόμαστε ο ένας τον άλλο.

Ξεκινήσαμε μια σύγκρουση με τις ισχυρότερες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη. Αυτό δημιουργεί φόβο. Και όσο αυτό το κίνημα θα δυναμώνει, θα δημιουργεί και περισσότερο φόβο. Να έχετε υπόψη πως πάντα θα ενέχει ο πειρασμός να στραφούμε σε μικρότερους στόχους – όπως για παράδειγμα, το πρόσωπο που στέκεται δίπλα σας σε αυτή τη συνάντηση. Ακριβώς επειδή είναι μια μάχη που είναι ευκολότερο να κερδηθεί.

Να μην ενδώσουμε σε αυτό τον πειρασμό. Δεν  εννοώ να μη μιλάμε άσχημα ο ένας στον άλλο. Αλλά αυτή τη φορά, ας φερθούμε σα να σχεδιάζουμε να συνεργαστούμε στον αγώνα ο ένας δίπλα στον άλλο για πολλά από τα ερχόμενα χρόνια. Γιατί η πάλη που βρίσκεται μπροστά μας δε θα απαιτήσει τίποτα λιγότερο.

Ας αντιμετωπίσουμε αυτό το όμορφα κίνημα σα να είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Γιατί είναι. Αλήθεια είναι.

Πηγή:Occupy Wall Street Journal

Μετάφραση: Αρβανίτης Κώστας

http://ilesxi.wordpress.com/

Οικονομία της ευτυχίας;

Ζούμε σε μια εποχή έντονου άγχους. Παρά το γεγονός ότι ο συνολικός παγκόσμιος πλούτος έχει φτάσει σε πρωτοφανή επίπεδα, παρατηρείται έντονη ανασφάλεια, αναταραχή και αίσθηση του ανικανοποίητου.


Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών θεωρεί ότι η χώρα «έχει πάρει λάθος δρόμο». Η απαισιοδοξία έχει χτυπήσει κόκκινο. Το ίδιο ισχύει και σε πολλές άλλες χώρες.


Υπό αυτές τις συνθήκες, έχει έρθει η ώρα να ξανασκεφτούμε τις βασικές πηγές στην οικονομική μας ζωή από τις οποίες εξαρτάται η ευτυχία μας. Η διαρκής προσπάθεια να βγάλουμε περισσότερα χρήματα έχει οδηγήσει σε πρωτοφανή ανισορροπία και άγχος, και όχι σε μεγαλύτερη ευτυχία και ικανοποίηση από τη ζωή μας. Η οικονομική πρόοδος είναι σημαντική και μπορεί να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής, αλλά μόνο εάν επιδιώκεται σε ισορροπία με άλλους στόχους.


Υπό αυτή την έννοια, το Βασίλειο του Μπουτάν στα Ιμαλάια δείχνει το δρόμο. Πριν από 40 χρόνια, ο τέταρτος βασιλιάς του Μπουτάν, νέος και πρόσφατα εστεμμένος, έκανε μια αξιοσημείωτη επιλογή: στόχος του Μπουτάν θα είναι η «ακαθάριστη εθνική ευτυχία» (ΑΕΕ) και όχι το ακαθάριστο εθνικό προϊόν (ΑΕΠ). Από τότε, η χώρα έχει πειραματιστεί με μια εναλλακτική, ολιστική προσέγγιση ως προς την ανάπτυξη, η οποία δεν επικεντρώνεται μόνο στην οικονομική ανάπτυξη, αλλά και στον πολιτισμό, την ψυχική υγεία, την αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα.


Δεκάδες εμπειρογνώμονες συγκεντρώθηκαν πρόσφατα στην Τιμπού, την πρωτεύουσα του Μπουτάν, για να διαπιστώσουν το ρεκόρ που έχει σημειώσει η χώρα. Στους καλεσμένους ήταν και ο πρωθυπουργός του Μπουτάν, Γίγκμε Τίνλεϊ, πρωτοπόρος στη βιώσιμη ανάπτυξη και ουραγός στην ιδέα της «ΑΕΕ». Αφορμή της συνάντησής μας τον Ιούλιο ήταν η διακήρυξη των Ηνωμένων Εθνών με την οποία τα κράτη καλούνται να εξετάσουν πώς οι εθνικές πολιτικές μπορούν να προάγουν την ευτυχία στις κοινωνίες.


Όλοι όσοι συμμετείχαμε στη συνάντηση στην Τιμπού παραδεχθήκαμε πόσο πιο σημαντική είναι η επιδίωξη της ευτυχίας έναντι του εθνικού εισοδήματος. Το ερώτημα που εξετάσαμε είναι πώς μπορεί να επιτευχθεί η ευτυχία σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από ραγδαία αστικοποίηση, μέσα μαζικής ενημέρωσης, παγκόσμιο καπιταλισμό και περιβαλλοντική υποβάθμιση. Πώς μπορούμε να αναδιοργανώσουμε την οικονομική μας ζωή για να δημιουργήσουμε από την αρχή μια αίσθηση συλλογικότητας, εμπιστοσύνης και περιβαλλοντικής βιωσιμότητας;


Ακολουθούν ορισμένα από τα αρχικά συμπεράσματα. 


Πρώτον, δεν πρέπει να υποτιμούμε την αξία της οικονομικής προόδου. Όταν οι άνθρωποι πεινούν και δεν καλύπτουν τις βασικές τους ανάγκες, όπως η πρόσβαση σε καθαρό νερό, υγειονομική περίθαλψη και εκπαίδευση και δεν έχουν ουσιαστική απασχόληση, υποφέρουν. Η οικονομική ανάπτυξη που αμβλύνει τη φτώχεια αποτελεί ένα ουσιαστικό βήμα προς την κατάκτηση της ευτυχίας.


Δεύτερον, η ευτυχία δεν κατακτάται με επίμονη επιδίωξη του ΑΕΠ -σε βαθμό που να αποκλείονται όλοι οι άλλοι στόχοι. Στις ΗΠΑ, το ΑΕΠ έχει αυξηθεί εντυπωσιακά τα τελευταία 40 χρόνια, ενώ η ευτυχία όχι. Αντ' αυτού, η επιδίωξη του ΑΕΠ στα όρια της μονομανίας έχει δημιουργήσει τεράστιες ανισότητες πλούτου και δύναμης, έχει οδηγήσει στη γιγάντωση μιας τεράστιας κατώτατης τάξης, έχει παγιδέψει εκατομμύρια παιδιά στη φτώχεια και έχει προκαλέσει σοβαρή υποβάθμιση του περιβάλλοντος.


Τρίτον, η ευτυχία επιτυγχάνεται μέσα από μια ισορροπημένη προσέγγιση ζωής, τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Ως άτομα, είμαστε δυστυχισμένοι όταν στερούμαστε τα βασικά υλικά αγαθά, αλλά είμαστε επίσης δυστυχισμένοι όταν το κυνήγι του χρήματος αντικαθιστά την επικέντρωσή μας στην οικογένεια, τους φίλους, την κοινωνία, την αλληλεγγύη και τη διατήρηση της εσωτερικής μας ισορροπίας. Ως κοινωνία, η εκπόνηση οικονομικών πολιτικών για τη συνεχή βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης είναι ένα πράγμα και η θυσία όλων των αρχών της κοινωνίας στο βωμό της επιδίωξης του κέρδους είναι ένα άλλο πράγμα.
Ωστόσο, το πολιτικό σύστημα στις ΗΠΑ έχει επιτρέψει στο εταιρικό κέρδος να επισκιάσει όλες τις άλλες αξίες: δικαιοσύνη, εμπιστοσύνη, σωματική και ψυχική υγεία και περιβαλλοντική βιωσιμότητα. Οι προεκλογικές χορηγίες των εταιρειών υπονομεύουν ολοένα περισσότερο τη δημοκρατική διαδικασία με τις ευλογίες του Ανώτατου Δικαστηρίου.


Τέταρτον, ο παγκόσμιος καπιταλισμός εμπεριέχει πολλές άμεσες απειλές για την ευτυχία. Καταρχάς, βλάπτει το φυσικό περιβάλλον μέσω της κλιματικής αλλαγής και άλλων μορφών ρύπανσης, κάτι που πολλοί δεν γνωρίζουν λόγω της επίμονης προπαγάνδας των πετρελαϊκών εταιρειών. Επιπλέον, αποδυναμώνει την κοινωνική εμπιστοσύνη και την ψυχική σταθερότητα, την ώρα που τα κρούσματα κλινικής κατάθλιψης πολλαπλασιάζονται. Τα ΜΜΕ έχουν γίνει μέσα για τη μετάδοση «εταιρικών μηνυμάτων», πολλά εξ' αυτών αντιεπιστημονικά, ενώ οι Αμερικανοί υποφέρουν από έναν αυξανόμενο αριθμό καταναλωτικών εθισμών.


Ας δούμε για παράδειγμα τη βιομηχανία του fast-food, η οποία χρησιμοποιεί λάδια, λιπαρά, ζάχαρη και άλλα εθιστικά συστατικά για να αναπτύξει μια ανθυγιεινή εξάρτηση από τροφές που προκαλούν παχυσαρκία. Σήμερα, το ένα τρίτο των Αμερικανών είναι παχύσαρκοι. Ο υπόλοιπος κόσμος θα ακολουθήσει σταδιακά τον ίδιο δρόμο εάν οι χώρες δεν περιορίσουν τις επικίνδυνες εταιρικές πρακτικές, μεταξύ των οποίων η διαφήμιση ανθυγιεινών και εθιστικών τροφών στα μικρά παιδιά.


Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι μόνο τα τρόφιμα. Η μαζική διαφήμιση δημιουργεί πολλούς άλλους καταναλωτικούς εθισμούς που συνεπάγονται τεράστιο κόστος για τη δημόσια υγεία, όπως η υπερβολική τηλεόραση, τα τυχερά παιχνίδια, τα ναρκωτικά, το κάπνισμα και ο αλκοολισμός.


Πέμπτον, για να προάγουμε την ευτυχία, πρέπει να προσδιορίσουμε τους υπόλοιπους παράγοντες εκτός του ΑΕΠ που μπορούν να βελτιώσουν ή να επιδεινώσουν το επίπεδο διαβίωσης του κοινωνικού συνόλου. Οι περισσότερες χώρες επενδύουν στη μέτρηση του ΑΕΠ αλλά ασχολούνται ελάχιστα με τον προσδιορισμό των αιτιών που οδηγούν στην κακή υγεία (όπως το fast food ή η υπερβολική τηλεόραση), την κάμψη της κοινωνικής εμπιστοσύνης και την υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Μόλις κατανοήσουμε αυτούς τους παράγοντες θα είμαστε σε θέση να δράσουμε.


Το τρελό κυνήγι του εταιρικού κέρδους μας απειλεί όλους. Για να είμαστε σίγουροι, πρέπει να στηρίξουμε την οικονομική ανάπτυξη και πρόοδο, αλλά μόνο υπό την ευρύτερη έννοια: έτσι ώστε να προάγεται η περιβαλλοντική βιωσιμότητα και οι αξίες της αλληλεγγύης και της ειλικρίνειας που απαιτεί η κοινωνική εμπιστοσύνη. Η αναζήτηση της ευτυχίας δεν θα πρέπει να περιοριστεί στο όμορφο ορεινό βασίλειο του Μπουτάν.


ΤΖΕΦΡΙ ΣΑΚΣ, καθηγητής Οικονομικών και διευθυντής του Earth Institute στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Διατελεί, επίσης, ειδικός σύμβουλος του γενικού γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών για τους Αναπτυξιακούς Στόχους της Χιλιετίας.


Copyright: Project Syndicate, 2011 


http://www.naftemporiki.gr/premium/archive/story.asp?id=2060030

The Economics of Happiness

NEW YORK – We live in a time of high anxiety. Despite the world’s unprecedented total wealth, there is vast insecurity, unrest, and dissatisfaction. In the United States, a large majority of Americans believe that the country is “on the wrong track.” Pessimism has soared. The same is true in many other places.

Against this backdrop, the time has come to reconsider the basic sources of happiness in our economic life. The relentless pursuit of higher income is leading to unprecedented inequality and anxiety, rather than to greater happiness and life satisfaction. Economic progress is important and can greatly improve the quality of life, but only if it is pursued in line with other goals.

In this respect, the Himalayan Kingdom of Bhutan has been leading the way. Forty years ago, Bhutan’s fourth king, young and newly installed, made a remarkable choice: Bhutan should pursue “gross national happiness” rather than gross national product. Since then, the country has been experimenting with an alternative, holistic approach to development that emphasizes not only economic growth, but also culture, mental health, compassion, and community.

Dozens of experts recently gathered in Bhutan’s capital, Thimphu, to take stock of the country’s record. I was co-host with Bhutan’s prime minister, Jigme Thinley, a leader in sustainable development and a great champion of the concept of “GNH.” We assembled in the wake of a declaration in July by the United Nations General Assembly calling on countries to examine how national policies can promote happiness in their societies.

All who gathered in Thimphu agreed on the importance of pursuing happiness rather than pursuing national income. The question we examined is how to achieve happiness in a world that is characterized by rapid urbanization, mass media, global capitalism, and environmental degradation. How can our economic life be re-ordered to recreate a sense of community, trust, and environmental sustainability?

Here are some of the initial conclusions. First, we should not denigrate the value of economic progress. When people are hungry, deprived of basic needs such as clean water, health care, and education, and without meaningful employment, they suffer. Economic development that alleviates poverty is a vital step in boosting happiness.

Second, relentless pursuit of GNP to the exclusion of other goals is also no path to happiness. In the US, GNP has risen sharply in the past 40 years, but happiness has not. Instead, single-minded pursuit of GNP has led to great inequalities of wealth and power, fueled the growth of a vast underclass, trapped millions of children in poverty, and caused serious environmental degradation.

Third, happiness is achieved through a balanced approach to life by both individuals and societies. As individuals, we are unhappy if we are denied our basic material needs, but we are also unhappy if the pursuit of higher incomes replaces our focus on family, friends, community, compassion, and maintaining internal balance. As a society, it is one thing to organize economic policies to keep living standards on the rise, but quite another to subordinate all of society’s values to the pursuit of profit.

Yet politics in the US has increasingly allowed corporate profits to dominate all other aspirations: fairness, justice, trust, physical and mental health, and environmental sustainability. Corporate campaign contributions increasingly undermine the democratic process, with the blessing of the US Supreme Court.

Fourth, global capitalism presents many direct threats to happiness. It is destroying the natural environment through climate change and other kinds of pollution, while a relentless stream of oil-industry propaganda keeps many people ignorant of this. It is weakening social trust and mental stability, with the prevalence of clinical depression apparently on the rise. The mass media have become outlets for corporate “messaging,” much of it overtly anti-scientific, and Americans suffer from an increasing range of consumer addictions.

Consider how the fast-food industry uses oils, fats, sugar, and other addictive ingredients to create unhealthy dependency on foods that contribute to obesity. One-third of all Americans are now obese. The rest of the world will eventually follow unless countries restrict dangerous corporate practices, including advertising unhealthy and addictive foods to young children.

The problem is not just foods. Mass advertising is contributing to many other consumer addictions that imply large public-health costs, including excessive TV watching, gambling, drug use, cigarette smoking, and alcoholism.

Fifth, to promote happiness, we must identify the many factors other than GNP that can raise or lower society’s well-being. Most countries invest to measure GNP, but spend little to identify the sources of poor health (like fast foods and excessive TV watching), declining social trust, and environmental degradation. Once we understand these factors, we can act. 

The mad pursuit of corporate profits is threatening us all. To be sure, we should support economic growth and development, but only in a broader context: one that promotes environmental sustainability and the values of compassion and honesty that are required for social trust. The search for happiness should not be confined to the beautiful mountain kingdom of Bhutan.

Jeffrey D. Sachs is Professor of Economics and Director of the Earth Institute at Columbia University. He is also Special Adviser to United Nations Secretary-General on the Millennium Development Goals.

Copyright: Project Syndicate, 2011.
www.project-syndicate.org

http://www.project-syndicate.org/commentary/sachs181/English

Έξοδος από την κρίση;

Έχω την πεποίθηση ότι η σημερινή οικονομική κρίση δεν είναι παρά ένα επινόημα, το οποίο λειτουργεί, δυστυχώς αποτελεσματικά, μέσω μιας διλληματικού χαρακτήρα προσπάθειας χειραγώγησης του μαζικού υποκειμένου των σύγχρονων κοινωνιών. Κατ ουσίαν, οικονομική κρίση δεν υπάρχει παρά μόνο ως χρηματιστηριακή μεταφορά της ζωής μας, μιας ζωής η οποία είναι ήδη αλωμένη από τις στερεοτυπίες του καταναλωτισμού και άρα εμφανίζεται ανίσχυρη και εξουθενωμένη μπροστά στο εγχείρημα της ολοκληρωτικής χειραγώγησης, όχι μόνο των ενσυνείδητων στόχων μας αλλά και των συναισθηματικών και ψυχικών κινήτρων μας.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια διαδικασία βαθμιαίας απώλειας κάθε αξιακής κλίμακας η οποία μπορεί να δώσει νόημα και προοπτική στην καθημερινότητα των επιδιώξεων και των επιθυμιών που εμείς οι ίδιοι θέτουμε στη ζωή μας. Έτσι, η κρίση, μακράν του να είναι οικονομική είναι πρωτίστως μια βαθύτατα πολιτισμική κρίση, δηλαδή κρίση αξιών που συγκροτούν το ύφος και το ήθος της ζωής μας. Διότι η οικονομική κρίση είναι το θλιβερό παράγωγο της απώλειας των πνευματικών, συναισθηματικών και πολιτισμικών σημασιών, οι οποίες παρέχουν αξία στη ζωή μας και περιεχόμενο στις δραστηριότητές μας.

Με θρυμματισμένη την αξιακή κλίμακα το σύγχρονο υποκείμενο εμπλέκεται αδιέξοδα στα επινοήματα της δημοσιονομικής πειθαρχίας και του ελέγχου. Υπό την έννοια αυτή, έξοδος από την κρίση δεν είναι τα πάσης φύσεως οικονομικά μέτρα και οικονομικής φύσεως εκβιασμοί και διλλήματα αλλά η επαναφορά των αξιακών κλιμάκων και η επανένταξη μας σε ότι δίνει νόημα και σημασία στη ζωή. 

Από tvxs.gr/node/50386

Ο Μάνος Χατζιδάκις φωτίζει άλλη μια φορά το "γιατί"

...Ο πεινασμένος πνευματικά έχει ανάγκη τις ιδεολογίες, τους άρχοντες, τους καθοδηγητές...
Χωρίς αυτούς δεν ξέρει που πάει και που βρίσκεται...

Ο χορτασμένος είναι κριτής της τροφής και των οραμάτων που του σερβίρουν...
'Αρα επικίνδυνος γιατί δεν τρώει οτιδήποτε!

Γι' αυτό και οι άρχοντες δεν θέλουν δίπλα τους μορφωμένους, καλλιεργημένους, ευαίσθητους...
Γιατί γίνονται τις περισσότερες φορές ο καθρέφτης της ασχήμιας τους...

(http://www.radioart.gr/greekpassages/129-manos-hadjidakis-sep-oct08-gr.html)

οὔτινος δοῦλοι κέκληνται φωτὸς

Το να αρνηθεί κανείς τις λατινικές , φράγκικες, τούρκικες κ.λπ. λέξεις και ρίζες που αφθονούν στα σύγχρονα ελληνικά, ισοδυναμεί, στο όνομα ενός ηλίθιου εθνικισμού, με το απαρνηθεί είκοσι αιώνες ιστορίας του ελληνικού λαού. Αυτό μπορούν να το επιδιώκουν μόνο άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν τι θα πει ιστορία – και, ιδιαίτερα, που ποτέ τους δεν κατάλαβαν αυτή την αδιάκοπη αιματηρή συνουσία που είναι, από χιλιάδες χρόνια, η ιστορία του μεσογειακού χώρου μ’ όλους αυτούς τους λαούς που δάνεισαν και δανείστηκαν, έδωσαν και πήραν, έσφαξαν και σφάχτηκαν, βίασαν και βιάστηκαν, αλλά και αλληλοφιλοξενήθηκαν, χορέψανε και γλέντησαν και φάγανε μαζί. Η ελληνική ιστορία είναι και το στάρι απ’ τη Σκυθία, και τα ελληνικά αγγεία στην Άπω Ανατολή, και ο Πλάτωνας στην Αίγυπτο, και ο Αλέξανδρος στη Σαμαρκάνδη, και ο Μόμμιος στην Κόρινθο, και ο Μουχαμέτης στην Πόλη, και οι τυφλωμένοι Βούλγαροι, και η σφαγή της Σμύρνης. Αυτή την ιστορία την απαρνιούνται, στο γλωσσικό πεδίο, οι πουρίστες. Το αστείο είναι ότι αυτό γίνεται στο όνομα της «ελληνικότητας». Αστείο διπλό. Γιατί η «ελληνικότητα»" του Αισχύλου βρίσκεται και στο γεγονός ότι, μέσα στους Πέρσες, δεν υπάρχει ούτε μία λέξη μίσους ή περιφρόνησης ή υποτίμησης απέναντι σ’ αυτό το λαό, με τον οποίο ο ποιητής δεν έχει τίποτα να μοιράσει και που τον παριστάνει σαν θύμα της τρέλας, της ύβρης του δεσπότη του Ξέρξη. Κι’ όταν η Άτοσσα ρωτάει να μάθει ποιοι είναι τέλος πάντων οι Έλληνες, ο ποιητής, με τη βαθύτητα της σοφίας του, κάνει να διατυπώνει την ερώτησή της μέσα στο σύνολο αναφοράς του ασιατικού δεσποτισμού: Ποιοι είναι οι Έλληνες = Σε ποιόν δεσπότη ανήκουν˙ και δεν δίνει την απάντηση περιγράφοντας τους ιδιαίτερους θεούς των Ελλήνων, τα έθιμά τους ή καν και τον τόπο τους, αλλά τους ορίζει με τούτο και μόνο τούτο: οι Έλληνες είναι αυτοί που

οὔτινος δοῦλοι κέκληνται φωτὸς

ουδ’  ὑπήκοοι. 

Η «ελληνικότητα» του Ηρόδοτου βρίσκεται στη συμπάθεια, στο σεβασμό, στο θαυμασμό που δείχνει για τους ξένους λαούς που περιγράφει, στην αντικειμενικότητά του απέναντι στα πιο «εξωφρενικά», «τερατώδη», «ιδιόρρυθμα» έθιμά τους. Δεν φοβάται ο Ηρόδοτος να πει κατηγορηματικά ότι «όλα τα ονόματα των θεών τα πήραμε απ’ τους βαρβάρους», εννοώντας όπως φαίνεται αμέσως απ’ τη συνέχεια του κειμένου: όλα τα ονόματα των θεών και τους θεούς τους ίδιους τους πήραμε απ’ τους βαρβάρους (το αν κάνει λάθος από φιλολογική και ιστορική άποψη, είναι άλλο θέμα). Γιατί δεν φοβάται; Γιατί δεν έχει καμιά αμφιβολία για την «ταυτότητά» του την ελληνική.

Από τη «Φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας» Κορνήλιου Καστοριάδη, σελ. 523