Η κρίση μπορεί να μας βγάλει σε κάτι καλό;

Το τι είναι καλό για το µέλλον συζητιέται. Αν κάποιοι πιστεύουν ότι το καλό µέλλον είναι να επανέλθουµε στην κατάσταση όπου µια οικογένεια είχε τέσσερα αυτοκίνητα και οκτώ κινητά, τότε πλανώνται πλάνην οικτράν. Το καλύτερο είναι να εξασφαλιστεί η αξιοπρεπής διαβίωση όλων αλλά και να επιτευχθούν η επικοινωνία και η αλληλεγγύη των ανθρώπων. Η αλληλεγγύη που πραγµατώνεται χωρίς ανταλλάγµατα, και µάλιστα αυτή που γίνεται και ανάµεσα σε ανθρώπους µε διαφορετικές ιδέες, πρακτικές, αντιλήψεις. Το τελευταίο είναι και το πιο δύσκολο. Σκέφτοµαι ότι ίσως η κρίση στενεύοντας τις δυνατότητες της καταναλωτικής διασκέδασης ωθήσει τους ανθρώπους να ανακαλύψουν τη γοητεία και την απόλαυση της τέχνης. Υπάρχει το παράδειγµα της Κατοχής, µε την πνευµατική δραστηριότητα, τα θέατρα γεµάτα κόσµο κτλ.


Τ. Πατρίκιος:«Oλα τα κόµµατα νοσταλγούν το παρελθόν»

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=431016

Η Ιταλίδα που οργανώνει κίνημα για τη σωτηρία της Ελλάδας - Ελλάδα

Κλάουντια Μπετιόλ

Η Ιταλίδα που οργανώνει κίνημα για τη σωτηρία της Ελλάδας

Μια 47χρονη από το Λάτσιο ξεκίνησε καμπάνια μέσω Ιντερνετ καλώντας τους ευρωπαίους πολίτες να μην επιτρέψουν βγουν στο σφυρί τα ελληνικά λιμάνια, τα νησιά, τα αεροδρόμια ή τα μνημεία

H 47χρονη Κλάουντια Μπετιόλ κατάγεται από το Κολεφέρο, στο Λάτσιο της Ιταλίας. Είναι μηχανικός περιβάλλοντος, μητέρα ενός 13χρονου κοριτσιού. Ομως, τα όνειρά της δεν είναι καθόλου ιταλικά: θέλει να σώσει την Ελλάδα - και η πρότασή της βρίσκει υποστηρικτές σε όλον τον κόσμο, από τη Μεγάλη Βρετανία και τη Δανία μέχρι τον Καναδά, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Αυστραλία, ακόμη και την Ινδία.

Τον περασμένο Ιούλιο η Μπετιόλ παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα την οικονομική κρίση στη χώρα μας, αλλά και τα σχέδια για εκποίηση της ελληνικής δημόσιας περιουσίας. Πολύ γρήγορα, η διάσωση των ελληνικών δημόσιων αγαθών τής έγινε έμμονη ιδέα. «"Γιατί να αγοράσουν οι πολυεθνικές και οι κερδοσκόποι την Ελλάδα; Θα την αγοράσω εγώ", είπα με το που άκουσα τις τηλεοπτικές συζητήσεις επί του θέματος». «Η κόρη μου αμέσως μου είπε πως δεν έχουμε τα χρήματα για να αγοράσουμε την Ελλάδα. "Αν μαζευτούμε όλοι οι Ευρωπαίοι μαζί, θα το καταφέρουμε", της απάντησα», λέει στα «ΝΕΑ» η ιταλίδα μηχανικός με ειδίκευση στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Ανέβασε στο Ιντερνετ την ιστοσελίδα www.europeancommongoods.org, μέσω της οποίας καλεί τους ευρωπαίους πολίτες να υιοθετήσουν την πρωτοβουλία της και να συμμετέχουν στην καμπάνια που ξεκίνησε, προκειμένου να μη βγουν στο σφυρί τα λιμάνια, τα νησιά, τα αεροδρόμια ή τα μνημεία της Ελλάδας.

Η Μπετιόλ δήλωνε χαρακτηριστικά σε συνέντευξή της στο διαδικτυακό τμήμα της ιταλικής εφημερίδας «Corriere della serra» στις 14 Νοεμβρίου, το οποίο είδαν περισσότεροι από 36.000 χρήστες: «Οι ρίζες της Ευρώπης είναι στην Ελλάδα. Μαζεύουμε υπογραφές ώστε να ακουστούμε στις Βρυξέλλες. Θέλουμε να συγκεντρώσουμε έναν σεβαστό αριθμό για να μην πουν ότι είμαστε κάποιοι λίγοι πολίτες, αλλά ένα ολόκληρο κίνημα», σημείωνε.

Οπως εξηγεί στα «ΝΕΑ», το κίνημα αυτό θα πρέπει να αποτελείται κυρίως από Ευρωπαίους. «Είναι, ίσως, η τελευταία μας ευκαιρία για να κάνουμε κάτι σωστό. Η Ελλάδα είναι τώρα πιο κοντά από κάθε άλλη χώρα στο χείλος του γκρεμού. Ακολουθούν όμως και οι άλλες. Είναι πρώτα απ' όλα θέμα αξιοπρέπειας», τονίζει η 47χρονη, η οποία προσθέτει πως στη χώρα μας έχει έρθει μόνο μία φορά. Το γεγονός ότι ήταν γυναίκα και μιλούσε για ευρωπαϊκή ενότητα, την έκαναν να φαντάζει στα μάτια κάποιων ως γραφική. «Το ξεπέρασα γιατί είχα έναν στόχο, να βοηθήσω την Ελλάδα».

Μάλιστα, στο μανιφέστο της, που έχει καταχωριστεί στην ιστοσελίδα, μεταφρασμένο σε πέντε γλώσσες, μεταξύ των οποίων και τα ελληνικά, αναφέρεται ότι «αντί να αφήσουμε τα ελληνικά δημόσια περιουσιακά αγαθά να πουληθούν αντί πινακίου φακής, είτε σε υπερδυνάμεις είτε σε ιδιώτες επενδυτές, τα ελληνικά δημόσια αγαθά, όπως και εκείνα άλλων χωρών σε πιθανή κρίση, πρέπει να πουληθούν σε ένα Ευρωπαϊκό Οικονομικό Συνεταιρισμό, είτε με αυστηρά δημόσιο χαρακτήρα είτε με πλειοψηφική συμμετοχή δημόσιων φορέων, προκειμένου να συγκεντρωθούν άμεσα, από τις κυβερνήσεις και τα διεθνή όργανα τα απαραίτητα χρήματα».

Ηδη, λίγες μόνο μέρες από τότε που άρχισε αυτή η πανευρωπαϊκή καμπάνια για την Ελλάδα, αρκετές χιλιάδες είναι οι υπογραφές που έχουν συγκεντρωθεί. Απλοί πολίτες, καθηγητές, ελεύθεροι επαγγελματίες αλλά και φοιτητές προσυπογράφουν και δηλώνουν διατεθειμένοι να προσφέρουν τον οβολό τους για να σωθεί η κληρονομιά της Ελλάδας. Μεταξύ των πρώτων που στήριξαν την πρόταση της Μπετιόλ, ήταν και ο αναπληρωτής πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Τζιάνι Πιτέλα καθώς και ο γερμανός ευρωβουλευτής Τζο Λέινεν. «Με αυτήν τη δύναμη που έχουμε από τις υπογραφές, στις 23 Νοεμβρίου θα βρεθώ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπου και θα παρουσιάσω τη θέση μας για τον Ευρωπαϊκό Οικονομικό Συνεταιρισμό».

Περίπου 2.000 είναι όμως και οι Ελληνες, από διάφορες γωνιές της χώρας μας - από τη Σαντορίνη, τη Λέρο και τη Ρόδο, μέχρι την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και τα Ιωάννινα -, οι οποίοι μπήκαν στην ιστοσελίδα και υπέγραψαν. Δημόσιοι υπάλληλοι, δικηγόροι, ελεύθεροι επαγγελματίες, γιατροί, καλλιτέχνες, φοιτητές, μηχανικοί, έμποροι, ακόμη και άνεργοι δηλώνουν πως θα σταθούν στο πλευρό της Μπετιόλ στον αγώνα για τη διάσωση της ελληνικής δημόσιας περιουσίας. «Δεν πρέπει να μείνουμε στο γεγονός ότι μία Ιταλίδα ξεκινά αυτήν την προσπάθεια, γιατί έτσι θα χάσουμε το νόημα. Ολοι μαζί οι ευρωπαίοι πολίτες μπορούμε να σώσουμε τη δημόσια περιουσία της Ελλάδας», υπογραμμίζει η Μπετιόλ.

http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4674194

Η πολιτική στάση μας είναι να "ζήσουμε καλύτερα με λιγότερα"

Δεσμευόμαστε για λιτότητα και επάρκεια, κατανοητή όχι ως αποτέλεσμα περικοπών, αλλά ως αναζήτηση για μια απλή ζωή, μια ευτυχισμένη ζωή με χαμηλό αντίκτυπο. Η πολιτική στάση μας είναι να "ζήσουμε καλύτερα με λιγότερα". Υπό αυτή την έννοια,και δεδομένης της παγκόσμιας οικονομικής και οικολογικής κρίσης είναι επιτακτική ανάγκη να τεθεί το ζήτημα της απο-ανάπτυξης, της μείωσης δηλαδή της κατανάλωσης των φυσικών πόρων (πρώτες ύλες και ενέργεια) και των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη της δημιουργικότητας και των δημόσιων υπηρεσιών, της ανθρώπινης δηλαδή ανάπτυξης.

Hacemos una firme apuesta por la austeridad y la suficiencia, entendida no como resultado de los recortes, sino como búsqueda de una vida sencilla, de una vida feliz y de bajo impacto. Se trata de una actitud política de vivir mejor con menos. En ese sentido, en un mundo en crisis económica, alimentaria y ecológica, un mundo finito y con recursos limitados, es indispensable abordar la cuestión del decrecimiento, es decir, decrecimiento en el consumo de recursos naturales (materias primas y energía) y en la emisión de residuos y gases de efecto invernadero, que se combine al mismo tiempo con el crecimiento en torno a la creación y refuerzo de los servicios públicos y el desarrollo humano

Από το εκλογικό πρόγραμμα της Ενωμένης Αριστεράς - Πράσινων στην Ισπανία

Programa_Electoral_IU_2011_0

Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο...

Στοκχόλμη, 10 Δεκεμβρίου 1963

Τούτη την ώρα αισθάνομαι πως είμαι ο ίδιος μια αντίφαση. Αλήθεια, η Σουηδική Ακαδημία έκρινε πως η προσπάθειά μου σε μια γλώσσα περιλάλητη επί αιώνες, αλλά στην παρούσα μορφή της περιορισμένη, άξιζε αυτή την υψηλή διάκριση. Θέλησε να τιμήσει τη γλώσσα μου, και να - εκφράζω τώρα τις ευχαριστίες μου σε ξένη γλώσσα. Σας παρακαλώ να μου δώσετε τη συγγνώμη που ζητώ πρώτα-πρώτα από τον εαυτό μου.

Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που μας χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά, κανόνας της είναι η δικαιοσύνη. Στην αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη με τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος που ξεπερνά το μέτρο, πρέπει να τιμωρηθεί από τις Ερινύες. Ο ίδιος νόμος ισχύει και όταν ακόμα πρόκειται για φυσικά φαινόμενα: "Ήλιος ουχ υπερβήσεται μέτρα" λέει ο Ηράκλειτος, "ει δε μη, Ερινύες μιν Δίκης επίκουροι εξευρήσουσιν".

Συλλογίζομαι πως δεν αποκλείεται ολωσδιόλου να ωφεληθεί ένας σύγχρονος επιστήμων, αν στοχαστεί τούτο το απόφθεγμα του Ίωνα φιλοσόφου. Όσο για μένα συγκινούμαι παρατηρώντας πως η συνείδηση της δικαιοσύνης είχε τόσο πολύ διαποτίσει την ελληνική ψυχή, ώστε να γίνει κανόνας και του φυσικού κόσμου. Και ένας από τους διδασκάλους μου (εννοεί τον Μακρυγιάννη), των αρχών του περασμένου αιώνα, γράφει: "...θα χαθούμε γιατί αδικήσαμε..." Αυτός ο άνθρωπος ήταν αγράμματος, είχε μάθει να γράφει στα τριανταπέντε χρόνια της ηλικίας του. Αλλά στην Ελλάδα των ημερών μας, η προφορική παράδοση πηγαίνει μακριά στα περασμένα όσο και η γραπτή. Το ίδιο και η ποίηση. Είναι για μένα σημαντικό το γεγονός ότι η Σουηδία θέλησε να τιμήσει και τούτη την ποίηση και όλη την ποίηση γενικά, ακόμη και όταν αναβρύζει ανάμεσα σ’ ένα λαό περιορισμένο. Γιατί πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα, και τι θα γινόμασταν αν η πνοή μας λιγόστευε; Είναι μια πράξη εμπιστοσύνης κι ένας Θεός το ξέρει αν τα δεινά μας δεν τα χρωστάμε στη στέρηση εμπιστοσύνης.

Παρατήρησαν, τον περασμένο χρόνο γύρω από τούτο το τραπέζι, την πολύ μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις ανακαλύψεις της σύγχρονης επιστήμης και στη λογοτεχνία. Παρατήρησαν πως ανάμεσα σ’ ένα αρχαίο ελληνικό δράμα και ένα σημερινό, η διαφορά είναι λίγη. Ναι, η συμπεριφορά του ανθρώπου δε μοιάζει να έχει αλλάξει βασικά. Και πρέπει να προσθέσω πως νιώθει πάντα την ανάγκη ν’ ακούσει τούτη την ανθρώπινη φωνή που ονομάζουμε ποίηση. Αυτή τη φωνή που κινδυνεύει να σβήσει κάθε στιγμή από στέρηση αγάπης και ολοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγημένη, ξέρει πού να βρει καταφύγιο. Aπαρνημένη, έχει το ένστικτο να πάει να ριζώσει στους πιο απροσδόκητους τόπους. Γι’ αυτή δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά μέρη του κόσμου. Το βασίλειό της είναι στις καρδιές όλων των ανθρώπων της γης. Έχει τη χάρη να αποφεύγει πάντα τη συνήθεια, αυτή τη βιομηχανία. Χρωστώ την ευγνωμοσύνη μου στη Σουηδική Ακαδημία που ένιωσε αυτά τα πράγματα, που ένιωσε πως οι γλώσσες, οι λεγόμενες περιορισμένης χρήσης, δεν πρέπει να καταντούν φράχτες όπου πνίγεται ο παλμός της ανθρώπινης καρδιάς, που έγινε ένας Άρειος Πάγος ικανός:

να κρίνει με αλήθεια επίσημη την άδικη μοίρα της ζωής,

για να θυμηθώ τον Σέλεϋ, τον εμπνευστή, καθώς μας λένε, του Αλφρέδου Νόμπελ, αυτού του ανθρώπου που μπόρεσε να εξαγοράσει την αναπόφευκτη βία με τη μεγαλοσύνη της καρδιάς του.

Σ’ αυτόν τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται.
Όταν, στο δρόμο της Θήβας, ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα, κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας.  Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Οιδίποδα.
  
Η ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την απονομή του βραβείου Νομπέλ στη Λογοτεχνία

Porque hubo un tiempo en que toda la América Latina estaba aquí nomasito

Bastaba estirar la mano y se tocaban los corazones de los pueblos latinoamericanos.
Bastaba voltear un poco la mirada y ahí estaban el relámpago desparramado del Amazonas, la cicatriz indeleble de los Andes, el soberbio estar del Aconcagua, la interminable Tierra de Fuego, el siempre inquieto Popocatépetl.
Y con ellos estaban los pueblos que les dieron nombre y vida.
Porque hubo un tiempo en que Chile y todos los países de la América Latina quedaban más cerca de México que el imperio que, desde el norte geográfico y social, impone lejanías a quienes compartimos la vecindad de la historia.
Hubo un tiempo.
Tal vez todavía es ese tiempo.


http://palabra.ezln.org.mx/comunicados/2004/2004_10_09.htm

http://ilesxi.wordpress.com