Google Website Translator Gadget

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Σήμερα σε τι αντιστέκεστε;

Το πιο βασικό για τη νεολαία, είναι να μάθει την ιστορία μας, την οποία δεν γνωρίζει, όπως και να αντιστέκεται σε ότι κακό. Τώρα εγώ προσωπικά σε τι αντιστέκομαι; Εγώ δεν κυκλοφορώ πια και δεν μπορώ να προσφέρω τίποτα, διότι και η ηλικία και οι ασθένειες που με ταλαιπωρούν, με εμποδίζουν. Παρ’ όλα αυτά αντιστέκομαι στο κακό των πεζοδρομίων. Στην Κυψέλη που ζω, όλα τα πεζοδρόμια είναι κατεστραμμένα. Για να περπατήσεις, λοιπόν, δεν κοιτάς μπροστά αλλά χάμω. Θα πρέπει κάτι να κάνουμε για να διορθωθεί έστω αυτό. Για να περπατάμε στο μέλλον με το κεφάλι ψηλά. Να αντισταθούμε ξεκινώντας από αυτό, που πιθανόν να φαίνεται μικρό, για να φτάσουμε και στα μεγάλα. Και προπαντός να μάθουν οι νέοι την ιστορία μας την οποία δεν γνωρίζουν. Ας αγαπήσουμε επιτέλους αυτή τη χώρα και να την τιμήσουμε όπως της αξίζει!

http://tvxs.gr/news/

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Οι καραμέλες που μου απομένουν…

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.

Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.

Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.

Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου…»

Mario de Andrade (Ποιητής, συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μουσικολόγος από τη Βραζιλία).

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Πάνω στο νήμα

σημείωμα  που άφησε ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης, λίγο πριν αναχωρήσει για το επέκεινα:


"Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτόν που αφήνω πίσω μου σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος με ανθρώπους άλλης φυλής. Δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους; Να ‘στε όλοι καλά. Στον τάφο μου να γράψετε: Αντιστάθηκε το 1941-1944 στη ναζιστική κατοχή, το 1967-1974 στη στρατιωτική δικτατορία και το 1989-1996 στην ηθική σήψη. Μετά, στην πλημμύρα του άνοου, δεν υπάρχει αντίσταση και το μετά από την πλημμύρα αυτή δεν υπάρχει πια
http://tvxs.gr/news/

Η κατάληψη της Wall Street επανακτά τον πνευματικό χώρο


Ένα καλό σύνθημα πρέπει να πιάνει τη διάθεση του κόσμου και να εκφράζει ακριβώς μια κατάσταση: “Είμαστε το 99%”, “είμαστε η κρίση”, ή απλά “χωρίς δικαιοσύνη, δεν υπάρχει ειρήνη”. Όπως το έθεσε ο Λένιν: “Κάθε συγκεκριμένο σύνθημα πρέπει να βγάινει ως συμπέρασμα από το σύνολο των συγκεκριμένων χαρακτηριστικών μιας ορισμένης πολιτικής κατάστασης”.
 Τους τελευταίους μήνες υπάρχει μια παγκόσμια έκρηξη συνθημάτων που αναδύονται από απεργίες, διαμαρτυρίες, καταλήψεις, εξεγέρσεις, επαναστάσεις, καθιστικές διαμαρτυρίες, αντιμαθήματα και πάει λέγοντας. Συνθήματα, τα οποία φαίνεται να έρχονται συνάμα από παντού και πουθενά, σιγά σιγά ανακτούν το χώρο των ιδεών που οι μάρκες προσπαθούν τόσο καιρό να κατακτήσουν. Αυτή η έκρηξη συνθημάτων χλευάζει την προσπάθεια των καθεστωτικών πολιτικών για ζωηρά συνθήματα: Τι ελπίδα έχει το σύνθημα της συνδιάσκεψης των Εργατικών “ηγεσία για ένα καλύτερο μέλλον” σε σχέση με το “ας καταλάβουμε τα πάντα”;
 Ωστόσο, ένα καλό σύνθημα μπορεί να αναδυθεί μόνο μέσα από μια οργανωμένη πολιτική κατάσταση. Οι διαδηλώσεις στη Wall Steet είναι αξιοσημείωτες για πολλούς λόγους: σίγουρα για τον τρόπο που έχουν διαδοθεί σε όλη τη χώρα, προωθώντας κάτι σαν ένα λαϊκό κίνημα ενάντια στο Tea Party, αλλά μια συγκεκριμένη πρακτική, καταγραμμένη σε βίντεο, έχει κυκλοφορήσει ευρέως: το “ανθρώπινο μικρόφωνο”, όπου, λόγω της ανάγκης για άδεια εγκατάστασης μικροφωνικής στη Νέα Υόρκη, οι ομιλητές αναγκάζονται να τεμαχίσουν τις ομιλίες τους σε μικρές, κοφτές προτάσεις, που επαναλαμβάνει το κοινό, και μετά οι πιο πίσω, δημιουργώντας ένα φαινόμενο τόσο βαθιά συγκινητικό, όσο και συχνά αστείο και περίεργα μυστηριακό, όπως δείχνουν τα βίντεο με τη Ναόμι Κλάιν και το Σλάβοι Ζίζεκ.
Είναι λίγο όπως η σκηνή από την έκδοση του Φαρενάιτ 451 (του Ρέυ Μπράντμπερυ) από τον Τριφό, όπου τα άτομα απομνημονεύουν απαγορευμένα βιβλία και περιπλανώνται επαναλαμβάνοντάς τα, μόνο που αυτή τη φορά είναι συλλογικό και άμεσο: όπως το παιχνίδι των κινέζικων ψίθυρων αλλά με φωναχτά αντί για μουρμουρητά, και άμεση επικοινωνία αντί για παρανόηση.
 Στις ΗΠΑ και αλλού, οι διαμαρτυρίες δε φαίνεται να σταματάνε σύντομα. Παρά τις μαζικές συλλήψεις, τις φυλακίσεις, τα πρόστιμα, τις αποτρεπτικές ποινές και την αστυνομική βία, παρά τις αρχές και τα ΜΜΕ που σπαταλάνε τόσο χρόνο, χρήμα και προσπάθειες να παρουσιάσουν τις διαμαρτυρίες ως ανούσιες, δυσάρεστες κι επικίνδυνες, ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους, και σε πολλές περιπτώσεις μένει εκεί.
 Όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι η διαμαρτυρία έχει αποτέλεσμα, ότι μερικές συγκεντρώσεις τελικά θα φανούν στις ειδήσεις, ότι η αλληλεγγύη και η επανάκτηση του δημόσιου χώρου χωρίς σεκιουριτάδες, κάμερες κι αστυνομία είναι ένα πράγματι θαυμάσιο πράγμα. Το να πας σε διαδήλωση είναι συχνά ένα αστραπιαίο μάθημα για το πως δουλεύει το κράτος και τα ΜΜΕ, με τις κλασικές απεικονίσεις “κακών διαδηλωτών”, “αφελών χίπηδων”, “άχρηστων φοιτητών” κλπ. Όταν οι διαδηλωτές είναι υπό επίθεση, όταν το κράτος δείχνει την κατασταλτική του πλευρά ξανά και ξανά, άνθρωποι που μπορεί να μην ήξεραν ποτέ πώς είναι να σε αντιμετωπίζουν συνέχεια σαν εγκληματία, αρχίζουν να συνδέουν στο μυαλό τους τις καταστάσεις, να κριτικάρουν την κυριαρχία του κράτους.
 Όπως το έθεσε η Άντζελα Ντέιβις, μιλώντας για τη δικιά της φυλάκιση το 1970:
 Υπήρχε μια σχέση, όπως επέμενε ο Τζωρτζ Τζάκσον, μεταξύ των αυξανόμενων αριθμών πολιτικών κρατούμενων και των φτωχών έγχρωμων που επίσης φυλακίζονταν με αυξανόμενους ρυθμούς. Αν η φυλακή ήταν ο κρατικός προορισμός για ακτιβιστές όπως εγώ, ήταν επίσης μια προσωρινή λύση για κοινωνικά προβλήματα που σχετίζονταν με τη φτώχεια και το ρατσισμό. Αν και η φυλάκιση εξισωνόταν με την αποκατάσταση στην κυρίαρχη αντίληψη τότε, ήταν προφανές σε μας ότι ο βασικός της σκοπός ήταν η καταστολή. Μαζί με άλλους ριζοσπαστικούς ακτιβιστές της εποχής, ξεκινήσαμε να εξερευνούμε τι μπορεί να σημαίνει το να ενώσουμε το κάλεσμά μας για λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους με ένα εμβρυικό κάλεσμα για την κατάργηση της φυλακής.
Οι μαζικές παγκόσμιες διαδηλώσεις είναι απλά η αρχή, τώρα έρχεται η ευκαιρία για πραγματική αλλαγή. Όπως λέει ένα πανό στη Wall Street: “Δεν είμαστε ανοργάνωτοι, απλά η Αμερική έχει πάρα πολλά προβλήματα”. Η Αμερική και όλος ο κόσμος, βασικά.

της Nina Power

Πηγή: Guardian

Η ομιλία του Τσάρλι Τσάπλιν, στον επίλογο της ταινίας "Ο Μεγάλος δικτάτωρ"


Λυπάμαι, αλλά δεν θέλω να γίνω αυτοκράτορας. Δεν είναι δική μου υπόθεση. Δεν θέλω ούτε να βασιλέψω, ούτε να κατακτήσω κανέναν. Θα ήθελα να βοηθήσω όλο τον κόσμο, αν μπορούσα. Εβραίους, χριστιανούς, μαύρους, λευκούς. Ολοι επιθυμούμε την αλληλεγγύη, αυτή είναι η φύση των ανθρώπων. Να ζούμε με την ευτυχία των άλλων, και όχι με τη δυστυχία τους. Δεν θέλουμε ούτε να μισούμε, ούτε να περιφρονούμε.
Στον κόσμο αυτόν υπάρχει χώρος για τον καθένα. Η καλή Γη είναι πλούσια και μπορεί να παρέχει για όλους. Η ζωή μπορεί να είναι ελεύθερη κι ωραία, αλλά χάσαμε αυτό το μονοπάτι. Η πλεονεξία δηλητηρίασε τις ψυχές των ανθρώπων, ανύψωσε τους φραγμούς του μίσους, μας καταδίκασε στη δυστυχία και στη σφαγή. Ορίσαμε την ταχύτητα, αλλά κλειστήκαμε στον εαυτό μας. Η εκμηχάνιση προσφέρει αφθονία αλλά μας έχει αφήσει σε ένδεια. Η επιστήμη μας έκανε κυνικούς, η ευφυΐα μας, σκληρούς και άξεστους. Σκεφτόμαστε πολύ και αισθανόμαστε ελάχιστα.
Περισσότερο κι απο τις μηχανές, χρειαζόμαστε την ανθρωπιά. Πιο πολύ από την επιδεξιότητα, χρειαζόμαστε την καλοσύνη και την ευγένεια. Χωρίς αυτές τις αρετές, η βία θα κυριαρχήσει στη ζωή και όλα θα χαθούν. Το αεροπλάνο και το ραδιόφωνο μας έφεραν πιο κοντά. Η ίδια η φύση αυτών των εφευρέσεων διαλαλεί την καλοσύνη των ανθρώπων. Διαλαλεί την παγκόσμια αδελφοσύνη, την ενότητα όλων μας.
Ακόμα κι αυτή τη στιγμή, η φωνή μου φτάνει στα αυτιά εκατομμυρίων ανθρώπων, απελπισμένων γυναικών, παιδιών, που είναι θύματα ενός συστήματος που ξέρει μόνο να βασανίζει και να φυλακίζει αθώους ανθρώπους. Σε αυτούς που με ακούνε, λέω: Μην απελπίζεστε. Η τωρινή μας δυστυχία δεν είναι παρά το πέρασμα της πλεονεξίας και της σκληρότητας εκείνων που φοβούνται την πρόοδο του ανθρώπου. Το μίσος των ανθρώπων θα περάσει και οι δικτάτορες πεθαίνουν! Και η δύναμη που αφαίρεσαν από το λαό θα επιστρέψει σε αυτόν ξανά. Οσο οι άνθρωποι πεθαίνουν, η ελευθερία δεν θα αφανιστεί ποτέ!
Στρατιώτες! Μην υπακούτε στους αγροίκους, που σας περιφρονούν και σας σκλαβώνουν, που σας δυναστεύουν τις ζωές. Ανθρώπους που σας λένε τι να κάνετε, τι να σκεφτείτε και τι να νιώσετε! Που σας μεταμορφώνουν σε κοπάδι, σε κρέας για τα κανόνια. Μην υποχωρείτε μπροστά σε αυτά τα εκφυλισμένα όντα, στους εγκέφαλους και τις καρδιές των μηχανών! Δεν είστε ούτε μηχανές, ούτε κοπάδι, είστε άνθρωποι! Φέρετε την αγάπη της ανθρωπότητας μέσα στις καρδιές σας, δεν μισείτε! Μόνο όσοι στερήθηκαν την αγάπη μισούν! Οι στερημένοι και οι αφύσικοι!
Στρατιώτες! Μην αγωνίζεστε για τη σκλαβιά, αγωνιστείτε για την ελευθερία! Ο άγιος Λουκάς στο 17ο κεφάλαιο γράφει: «το βασίλειο του Θεού είναι μέσα στον άνθρωπο». Οχι σε έναν άνθρωπο, όχι σε μια ομάδα ανθρώπων, αλλά σε όλους τους ανθρώπους! Σε εσάς! Εσείς είστε ο λαός που έχει τη δύναμη, να δημιουργεί τις μηχανές, να δημιουργεί την ευτυχία! Εσείς ο λαός, έχετε τη δύναμη να δημιουργήσετε την ευτυχία, να εμπνεύσετε μια όμορφη κι ελεύθερη ζωή, να κάνετε αυτή τη ζωή μια υπέροχη περιπέτεια!
Στο όνομα της δημοκρατίας, ας χρησιμοποιήσουμε αυτή τη δύναμη, ας ενωθούμε! Ας αγωνιστούμε για ένα καινούργιο κόσμο, με ευκαιρίες και δουλειά για όλους, μέλλον για τους νέους, ασφάλεια για τους ηλικιωμένους.
Με αυτές τις υποσχέσεις, οι αγροίκοι πήραν την εξουσία. Αλλά είπαν ψέμματα! Δεν κράτησαν το λόγο τους! Ποτέ δεν θα το κάνουν! Οι δικτάτορες ελευθερώνουν τον εαυτό τους, αλλά υποδουλώνουν το λαό. Ο αγώνας μας είναι να κάνουμε πράξη αυτές τις υποσχέσεις! Να ελευθερώσουμε το λαό, να σπάσουμε τους εθνικούς φραγμούς, να καταργήσουμε την πλεονεξία, το μίσος και τη μισαλλοδοξία. Ας αγωνιστούμε για ένα κόσμο δικαίου, όπου η επιστήμη και η πρόοδος θα φέρουν ευτυχία σε όλους! Στρατιώτες! Στο όνομα της δημοκρατίας, ας ενωθούμε!
...
Χάννα, με ακούς; Όπου κι αν είσαι σήκωσε τα μάτια σου, Χάννα. Τα σύννεφα διαλύονται, ο ήλιος διαπερνά! Βγαίνουμε από το σκοτάδι μέσα στο φως! Μπαίνουμε σε έναν νέο κόσμο, έναν καλύτερο κόσμο, όπου οι άνθρωποι θα ανυψωθούν πάνω από το μίσος, την πλεονεξία και την αγριότητά τους. Σήκωσε τα μάτια σου, Χάννα! Η ψυχή του ανθρώπου έχει φτερά και μαθαίνει επιτέλους να ανυψώνεται! Πετάει προς το ουράνιο τόξο, προς την ελπίδα, προς το μέλλον. Το λαμπρό, το ένδοξο μέλλον, που ανήκει σε εσένα, σε εμένα, σε όλους μας!
Σήκωσε τα μάτια, Χάννα! Κοίτα ψηλά!






Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Είναι λοιπόν η αλλαγή πραγματικά δυνατή;


Ο Slavoj Žižek επισκέφτηκε τη Liberty Plaza για να μιλήσει στους διαδηλωτές της κίνησης Καταλάβετε τη Wall Street.Αυτά είναι τα πλήρη πρακτικά της ομιλίας του.

Μην ερωτευτείτε τον εαυτό σας, για τις όμορφες στιγμές που ζούμε εδώ. Τα πανηγύρια εύκολα γίνονται – η πραγματική δοκιμή της αξίας τους είναι τι μένει την επόμενη μέρα, πως θα αλλάξει η συνηθισμένη καθημερινή ζωή μας.Αγαπήστε τη σκληρή και επίμονη δουλειά, είμαστε η αρχή και όχι το τέλος. Το βασικό μας μήνυμα είναι: το ταμπού καταργήθηκε, δε ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο, δεν μας επιτρέπεται απλά αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να σκεφτόμαστε εναλλακτικές. Ο δρόμος μπροστά μας είναι μακρύς, και σύντομα θα πρέπει να αναμετρηθούμε με τα πραγματικά δύσκολα ερωτήματα: ερωτήματα σχετικά όχι με το τι δε θέλουμε, αλλά με το τι θέλουμε. Ποια κοινωνική οργάνωση μπορεί να αντικαταστήσει τον υπάρχοντα καπιταλισμό;  Τι είδους νέους ηγέτες θέλουμε;  Οι εναλλακτικές του 20ου αιώνα προφανώς δε λειτούργησαν.
Έτσι, να μην επιρρίπτουμε τις ευθύνες στους ανθρώπους και τη νοοτροπία τους:  το πρόβλημα δεν είναι η διαφθορά και η απληστία, αλλά το σύστημα που σε σπρώχνει στη διαφθορά. Η λύση δεν είναι «Main Street (Μεσαία Οδός) και όχι Wall Street» αλλά να αλλάξουμε το σύστημα στο οποίο η μεσαία οδός δεν εφαρμόζεται χωρίς τη Wall Street. Προσοχή όχι μόνο στους εχθρούς, αλλά και στους ψεύτικους φίλους, που υποκρίνονται ότι μας υποστηρίζουν αλλά ήδη παλεύουν να αμβλύνουν τον αγώνα μας.  Όπως έχουμε καφέ χωρίς καφεΐνη, μπύρα χωρίς αλκοόλ και παγωτό χωρίς λιπαρά, θα προσπαθήσουν να μας μετατρέψουν σε μια ακίνδυνη ηθική διαμαρτυρία. Αλλά ο λόγος που βρισκόμαστε εδώ είναι πως για μας δε μας αρκεί πια ο κόσμος, στον οποίο το να ανακυκλώνεις τα κουτάκια της κοκα-κόλα, να δίνεις λίγα δολλάρια για φιλανθρωπικούς σκοπούς ή να αγοράζεις καπουτσίνο από τα Starbucks όπου το 1% των κερδών πάει για φιλανθρωπικούς σκοπούς, φτάνει για να αισθανόμαστε καλά. Αφού αναθέσαμε σε άλλους από δουλειές μέχρι και βασανιστήρια, αφού τα γραφεία συνοικεσίων πήραν εργολαβία ακόμα και τα ραντεβού μας, είδαμε πως για καιρό αφήναμε και την πολιτική μας τοποθέτηση να ανατίθεται σε άλλους – τα θέλουμε όλα πίσω.
Θα μας πούν πως είμαστε αντι-αμερικάνοι. Αλλά όταν οι συντηρητικοί φονταμενταλιστές μας λένε πως η Αμερική είναι ένα χριστιανικό έθνος, θυμηθείτε τι είναι ο χριστιανισμός: το Άγιο Πνεύμα, η ελευθέρη κοινότητα των ισότιμων πιστών, των ενωμένων από την αγάπη. Εμείς είμαστε το Άγιο Πνεύμα, κι αυτοί στη Wall Street είναι άπιστοι ειδωλολάτρες.
Θα μας πούνε βίαιους, πως η ίδια μας η φρασεολογία είναι βίαιη: κατάληψη και τα λοιπά. Ναι, είμαστε βίαιοι, αλλά μόνο με την έννοια που ο Μαχάτμα Γκάντι ήταν βίαιος. Είμαστε βίαιοι γιατί θέλουμε με να βάλουμε τέλος στον τρόπο που λειτουργεί η κατάσταση – αλλά τι είναι αυτή η συμβολική μοναχά βία όταν συγκρίνεται με τη βία που είναι αναγκαία για τη διατήρηση της ομαλής λειτουργίας του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος;
Μας λένε ηττημένους – αλλά μήπως είναι εδώ στη Wall Street οι πραγματικά ηττημένοι, και μήπως δε διασώθηκαν με εγγύηση μέσω εκατοντάδων δισεκατομμυρίων από τα δικά σας λεφτά;  Σας αποκαλούν σοσιαλιστές, αλλά στις Η.Π.Α. υπάρχει ήδη σοσιαλισμός για τους πλούσιους. Θα σας πουν ότι δε σέβεστε την ιδιωτική περιουσία – αλλά οι κερδοσκοπικές κομπίνες της Wall Street που οδήγησαν στο κραχ του 2008 κατέστρεψαν πολύ περισσότερη σκληρά κερδισμένη ιδιωτική περιουσία ακόμα κι αν ακόμα την καταστρέφαμε εδώ μέρα-νύχτα – σκεφτείτε απλά τα χιλιάδες σπίτια που κατασχέθηκαν…
Δεν είμαστε κομμουνιστές, αν ο κομμουνισμός είναι το σύστημα που τελείως λογικά κατέρρευσε το 1990 – και θυμηθείτε πως οι κομμουνιστές που βρίσκονται ακόμα στην εξουσία ηγούνται του πιο αδίστακτου καπιταλισμού (στην Κίνα). Η επιτυχία του κινέζικου (διευθυνόμενου από τους κομμουνιστές) καπιταλισμού είναι ένα απειλητικό σημάδι πως ο γάμος μεταξύ καπιταλισμού και δημοκρατίας πλησιάζει στο διαζύγιο. Η μόνη έννοια με την οποία είμαστε κομμουνιστές είναι πως νοιαζόμαστε για τα κοινά – το κοινά της φύσης, της γνώσης – τα οποία απειλούνται από το σύστημα.
Θα σας πούν ότι ονειρεύεστε, αλλά οι πραγματικοί ονειροπόλοι είναι αυτοί που πιστεύουν ότι τα πράγματα μπορούν αναμφίβολα να μείνουν όπως είναι, απλά με μερικές διακοσμητικές αλλαγές. Δεν ονειρευόμαστε, είμαστε το ξύπνημα από το όνειρο που γίνεται εφιάλτης. Δεν καταστρέφουμε τίποτα, είμαστε απλά μάρτυρες του πως το σύστημα σταδιακά αυτοκαταστρέφεται. Όλοι γνωρίζουμε την κλασσική σκηνή από τα κινούμενα σχέδια: η γάτα φτάνει στο χείλος του γκρεμού αλλά συνεχίζει να περπατάει, αγνοώντας το γεγονός πως δεν υπάρχει έδαφος κάτω από τα πόδια της, αρχίζει να πέφτει μόνο όταν κοιτάει κάτω και προσέχει την ύπαρξη της αβύσσου. Αυτό που κάνουμε τώρα απλά υπενθυμίζει σε αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία να κοιτάξουν κάτω…
Είναι λοιπόν η αλλαγή πραγματικά δυνατή;  Σήμερα το δυνατό και το αδύνατο κατανέμονται με περίεργο τρόπο. Στα πεδία των προσωπικών ελευθεριών και της επιστημονικής τεχνολογίας, το αδύνατο γίνεται συνεχώς δυνατό (ή έτσι μας λένε απλά): “τίποτα δεν είναι αδύνατο”, μπορούμε να απολαύσουμε το σεξ σε κάθε διεστραμμένη εκδοχή του, ολόκληρες βιβλιοθήκες μουσικής, κινηματογραφικών ταινιών και τηλεοπτικών σειρών είναι διαθέσιμα για κατέβασμα, το ταξίδι στο διάστημα είναι διαθέσιμο σε όλους (σε όλους όσους έχουν τα λεφτά…), μπορούμε να ενισχύσουμε τις φυσικές και νοητικές μας ικανότητες μέσω παρεμβάσεων στο γονιδίωμα, βρισκόμαστε καθοδόν για το τεχνο-γνωστικιστικό όνειρο του να πετύχουμε την αθανασία μετατρέποντας την ταυτότητα μας σε ένα πρόγραμμα λογισμικού. Από την άλλη, στα πεδία των κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων, βομβαρδιζόμαστε συνεχώς από το «Δε Μπορείς»: να συμμετάσχεις σε συλλογικές πολιτικές δράσεις (οι οποίες αναγκαστικά καταλήγουν στην τρομοκρατία του ολοκληρωτισμού) ή να υποστηρίζεις το παλιό κράτος πρόνοιας (το οποίο σε κάνει μη ανταγωνιστικό και οδηγεί έτσι στην οικονομική κρίση) ή να απομονωθείς από την παγκόσμια αγορά, και πάει λέγοντας. Όταν επιβάλλονται μέτρα λιτότητας, ακούμε ξανά και ξανά πως είναι απλά αυτό που πρέπει να γίνει. Ίσως έχει έρθει ο καιρός να αντιστρέψουμε τις συντεταγμένες του τι είναι δυνατό και τι αδύνατο, ίσως δεν μπορούμε να γίνουμε αθάνατοι αλλά μπορούμε να έχουμε περισσότερη αλληλεγγύη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη;
Στα μέσα του Απρίλη του 2011, τα ΜΜΕ ανέφεραν στα ρεπορτάζ πως η κινεζική κυβέρνηση έχει απαγορεύσει να παίζονται στους κινηματογράφους και τα θέατρα έργα που να σχετίζονται με το ταξίδι στο χρόνο και την εναλλακτική ιστορία, με το επιχείρημα πως τέτοια έργα αντιμετωπίζουν σοβαρά ιστορικά γεγονότα με επιπολαιότητα – ακόμα και η φανταστική απόδραση σε μια εναλλακτική πραγματικότητα θεωρείται πολύ επικίνδυνη. Εμείς στη φιλελεύθερη Δύση δε χρειαζόμαστε μια τόσο ξεκάθαρη απαγόρευση: η ιδεολογία ασκεί αρκετή υλική δύναμη για να αποτρέψει το να αντιμετωπίζονται οι εναλλακτικές ιστορικές αφηγήσεις με ελάχιστη έστω σοβαρότητα. Είναι εύκολο να φανταστούμε το τέλος του κόσμου – βλέπε αμέτρητα αποκαλυπτικά φιλμ – αλλά όχι το τέλος του καπιταλισμού.
Σε ένα παλιό ανέκδοτο από την τέως Ανατολική Γερμανία, ένας εργάτης βρίσκει δουλειά στη Σιβηρία, γνωρίζοντας πως οι λογοκριτές θα διαβάζουν τα γράμματα του, λέει στους φίλους του:  “Ας χρησιμοποιήσουμε ένα κώδικα: αν ένα γράμμα που λαμβάνετε από μένα είναι γραμμένο με μπλε μελάνι, είναι αληθινό,  αν είναι γραμμένο με κόκκινο,  είναι ψεύτικο".  Μετά από ένα μήνα, οι φίλοι του παίρνουν το πρώτο γράμμα του που είναι γραμμένο με μπλε μελάνι:  “ Όλα είναι θαυμάσια εδώ: τα καταστήματα γεμάτα, το φαγητό άφθονο, τα διαμερίσματα μεγάλα και με σωστή θέρμανση, οι κινηματογράφοι δείχνουν ταινίες από τη Δύση, υπάρχουν πολλά όμορφα κορίτσια για σχέση, το μόνο πράγμα που μας λείπει είναι το κόκκινο μελάνι.” Mήπως αυτή είναι η κατάσταση μας μέχρι στιγμής; Έχουμε όλες τις ελευθερίες που μπορεί να χρειάζεται κάποιος – το μόνο πράγμα που λείπει είναι τοκόκκινο μελάνι: αισθανόμαστε ελεύθεροι γιατί μας λείπει η φρασεολογία για να περιγράψουμε τη έλλειψη ελευθερίας μας. Αυτό που σημαίνει σήμερα αυτή η έλλειψη κόκκινου μελανιού, είναι πως οι κύριοι όροι που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε τη σύγκρουση που διεξάγεται – “πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία”, “δημοκρατία κι ελευθερία” , “ανθρώπινα δικαιώματα” είναι ΨΕΥΤΙΚΟΙ όροι, που αποπροσανατολίζουν την αντίληψη μας της κατάστασης αντί να μας επιτρέπουν να τη σκεφτούμε. Εσείς, εδώ, δίνετε σε όλους μας κόκκινο μελάνι.

Μετάφραση: Κώστας Αρβανίτης

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Σας αγαπώ...Αλήθεια είναι!


Νάομι Κλάιν: Occupy Wall Street: Το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο


Ήταν τιμή μου που καλέστηκα να μιλήσω στην κατάληψη της Wall Street το βράδυ της Πέμπτης. Επειδή η μικροφωνική  (χωρίς καμία ντροπή) απαγορεύεται, και ότι λέω θα πρέπει να επαναλαμβάνεται από εκατοντάδες ανθρώπους έτσι ώστε να μπορούν και οι υπόλοιποι να ακούσουν (γνωστό και ως το «ανθρώπινο μικρόφωνο»), αυτά που στην πραγματικότητα λέω στην Liberty Plaza έπρεπε να είναι πολύ σύντομα. Έχοντας αυτό στο μυαλό, αυτή είναι η ολοκληρωμένη εκδοχή της ομιλίας.

Σας αγαπώ.

Και δεν το είπα αυτό έτσι ώστε απλά εκατοντάδες από σας να φωνάξουν “σ’αγαπώ” παρότι αυτό είναι ένα επιπλέον πλεονέκτημα του ανθρώπινου μικρόφωνου. Να λες στους άλλους ότι θα ήθελες να σου λένε, μόνο πολύ δυνατότερα.

Χτες, ένας από τους ομιλητές στην εργατική συγκέντρωση είπε «Βρήκαμε ο ένας τον άλλο». Αυτή η φράση πιάνει την ομορφιά αυτού του πράγματος που δημιουργείται εδώ.Ένας ανοιχτός χώρος (και μια ιδέα τόσο μεγάλη που κανένας χώρος δεν τη χωράει) έτσι ώστε όλοι αυτοί που θέλουν έναν καλύτερο κόσμο να βρουν ο ένας τον άλλο.

Αν ξέρω ένα πράγμα, είναι πως την κρίση την θέλει το 1%. Όταν οι άνθρωποι είναι πανικόβλητοι κι απελπισμένοι και δεν ξέρουν τι να κάνουν,  είναι η ιδανική στιγμή για να προωθήσουν την υπέρ των επιχειρήσεων πολιτική τους: ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και της κοινωνικής ασφάλισης, περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες, εξαφάνιση και των τελευταίων φραγμών στην επιχειρηματική ισχύ. Μέσα στην οικονομική κρίση,το ίδιο  συμβαίνει σε όλο τον κόσμο.

Μόνο ένα πράγμα υπάρχει που να μπορεί να μπλοκάρει αυτή την τακτική, και ευτυχώς είναι πολύ μεγάλο: είναι το 99%. Και αυτό το 99% βγαίνει στους δρόμους από το Μάντισον ώς τη Μαδρίτη για να δηλώσει “ Όχι.Δεν θα πληρώσουμε την κρίση σας.”
Αυτό το σύνθημα ξεκίνησε στην Ιταλία το 2008.Εξοστρακίστηκε στην Ελλάδα και στη Γαλλία και στην Ιρλανδία και τελικά βρήκε το δρόμο του για αυτό το τετραγωνικό μίλι όπου ξεκίνησε η κρίση.

«Γιατί διαδηλώνουν;» ρωτούν οι σαστισμένοι σχολιαστές στην τηλεόραση.Στο μεταξύ, ο υπόλοιπος κόσμος ρωτάει «Γιατί αργήσατε τόσο πολύ;» «Αναρωτιόμασταν πότε θα εμφανιστείτε».Και κυρίως λέει «Καλωσήρθατε».

Πολύ άνθρωποι παραλληλίζουν την κίνηση «Καταλάβετε τη Wall Street» με τις διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης που ήρθαν στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής στο Seattle το 1999.Αυτή ήταν η τελευταία φορά που ένα παγκόσμιο, αποκεντρωμένο και με τη νεολαία επικεφαλής κίνημα συγκρούστηκε καταμέτωπο με την επιχειρηματική εξουσία.Και είμαι περήφανη που ήμουν κομμάτι αυτού που αποκαλούσαμε το «κίνημα των κινημάτων».

Αλλά υπάρχουν και σημαντικές διαφορές επίσης. Για παράδειγμα, επιλέγαμε σα στόχους συναντήσεις κορυφής: του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, των G8. Οι συναντήσεις κορυφής είναι από τη φύση τους παροδικές, κρατούν μόλις μια βδομάδα. Και μας κάνουν κι εμάς παροδικούς.Εμφανιζόμασταν, μπαίναμε στα παγκόσμια πρωτοσέλιδα κι εξαφανιζόμασταν. Και μέσα στη λύσσα του υπερπατριωτισμού και του μιλιταρισμού που ακολούθησε τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ήταν εύκολο να μας κάνουν τελείως στην άκρη, τουλάχιστον στη Βόρεια Αμερική.

Η κίνηση Καταλάβετε τη Wall Street, από την άλλη έχει επιλέξει συγκεκριμένο στόχο. Και δεν έχετε βάλει ημερομηνία λήξης της παρουσίας σας εδώ. Αυτό είναι σοφό. Μόνο όταν παραμένεις μπορείς να ριζώσεις. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Είναι μια πραγματικότητα της εποχής της πληροφορίας ότι πολλά κινήματα φυτρώνουν σαν όμορφα λουλούδια αλλά μαραίνονται γρήγορα. Κι αυτό είναι επειδή δεν ριζώνουν.Και δεν έχουν μακροπρόθεσμα σχέδια για το πως θα συντηρήσουν τον εαυτό τους. Έτσι όταν η καταιγίδα έρχεται, τα σαρώνει.

Το να είσαι οριζόντιος και βαθιά δημοκρατικός είναι κάτι θαυμάσιο. Αυτές οι αρχές όμως είναι συμβατές με τη σκληρή δουλειά για τη δημιουργία θεσμών και δομών που θα είναι αρκετά ανθεκτικές ώστε να αντέξουν τις καταιγίδες που έρχονται. Έχω βαθιά πίστη πως αυτό θα επιτευχθεί.

Κάτι άλλο που αυτό το κίνημα κάνει καλά είναι πως έχετε αφοσιωθεί στη μη-βία. Αρνηθήκατε να δώσετε στα ΜΜΕ τις εικόνες των σπασμένων παραθύρων και των οδομαχιών που τόσο ποθούν. Και αυτή η απίστευτη πειθαρχία σήμανε, πως ξανά και ξανά, η ιστορία ήταν τελικά η απρόκλητη και εξευτελιστική  γι’αυτούς αστυνομική βαρβαρότητα.Από την οποία, είδαμε περισσότερη χτες το βράδυ. Στο μεταξύ, η υποστήριξη γι’αυτό το κίνημα όλο και μεγαλώνει. Περισσότερη σοφία.

Μα η μεγαλύτερη διαφορά που κάνει η πάροδος μιας δεκαετίας είναι πως το 1999 αναμετρούμασταν με τον καπιταλισμό στην κορύφωση μιας μανιώδους οικονομικής ανάπτυξης. Η ανεργία ήταν χαμηλά, τα μετοχικά αποθέματα ξεχειλίζαν και τα ΜΜΕ ήταν μεθυσμένα από το εύκολο χρήμα. Τότε μιλάγαμε μόνο για εγκαίνια και καθόλου για κλεισίματα.
Τότε αναδεικνύαμε πως η απορρύθμιση πίσω από αυτή την ανάπτυξη είχε σαφές κόστος. Κατέστρεφε τις εργατικές συμβάσεις. Κατέστρεφε τις συμβάσεις για το περιβάλλον. Οι επιχειρήσεις γίνονταν ισχυρότερες από τις κυβερνήσεις και αυτό κατέστρεφε τις δημοκρατίες μας. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, όσο διαρκούσαν οι καλές μέρες, το να αντιμετωπίσεις ένα οικονομικό σύστημα βασισμένο στην απληστία ήταν δύσκολο, τουλάχιστον στις πλούσιες χώρες.Δέκα χρόνια μετά, φαίνεται σα να μην υπάρχουν πια πλούσιες χώρες. Μόνο κάποιοι πλούσιοι άνθρωποι. Άνθρωποι που γίναν πλούσιοι λεηλατώντας το δημόσιο πλούτο και τους φυσικούς πόρους σε όλο τον κόσμο.

Το θέμα είναι πως σήμερα όλοι μπορούν να αντιληφθούν πως το σύστημα είναι βαθιά άδικο και έχει εξωκείλει εκτός ελέγχου. Η ανεξέλεγκτη απληστία κατέστρεψε την παγκόσμια οικονομία. Και καταστρέφει τον φυσικό κόσμο επίσης. Η υπεραλιεία αδειάζει τους ωκεανούς από ψάρια, οι υποθαλάσσιες γεωτρήσεις μολύνουν τα νερά και στρεφόμαστε στις πιο βρώμικες μορφές ενέργειας στον πλανήτη, όπως οι άμμοι πετρελαίου της Alberta. Η ατμόσφαιρα δε μπορεί να απορροφήσει τις ποσότητες άνθρακα που της εναποθέτουμε, και  δημιουργείται επικινδύνη πλανητική υπερθέρμανση. Το νέο φυσιολογικό είναι οι κατά συρροήν καταστροφές: οικονομικές και οικολογικές.
Υπάρχει μεγάλο έδαφος στοιχείων. Είναι τόσο κραυγαλέα και προφανή, που είναι πολύ ευκολότερο να επικοινωνήσεις με το κοινό από όσο ήταν το 1999, και να οικοδομήσεις γρήγορα το κίνημα.

Ξέρουμε, ή τουλάχιστον αισθανόμαστε, ότι ο κόσμος είναι γυρισμένος ανάποδα: λειτουργούμε σαν να είναι άφθονα αυτά που στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου, τα ορυκτά καύσιμα και ο χώρος στην ατμόσφαιρα για να απορροφήσει τις εκπομπές τους. Και λειτουργούμε επίσης σα να υπάρχουν αυστηρά και αιώνια όρια σε αυτά που βρίσκονται στην πραγματικότητα σε αφθονία – οι οικονομικοί πόροι για να χτίσουμε την κοινωνία των αναγκών μας.
Το χρέος του καιρού μας είναι αυτό να το αντιστρέψουμε, να αναμετρηθούμε με αυτή την ψεύτικη έλλειψη.Να επιμείνουμε ότι έχουμε τη δυνατότητα να φτιάξουμε  μια αξιοπρεπή, περιεκτική κοινωνία – και ταυτόχρονα, να σεβαστούμε τα πραγματικα όρια στο τι μπορεί η Γη να αντέξει.
Η κλιματική αλλαγή συνεπάγεται ότι όλα αυτά πρέπει να γίνουν με συγκεκριμένη χρονική διορία. Αυτή τη φορά το κίνημα μας δε μπορεί να διασπαστεί, να αποσπαστεί η προσοχή του, να καεί ή να το κάνουν στην άκρη. Αυτή τη φορά πρέπει να πετύχουμε. Και δε μιλάω για τον έλεγχο των τραπεζών ή την αύξηση στους φόρους των πλουσίων, παρότι κι αυτά είναι σημαντικά.
Μιλάω για την αλλαγή στις αξίες που ελέγχουν την κοινωνία μας. Αυτό είναι δύσκολο να χωρέσει σε ένα μόνο, φιλικό προς τα ΜΜΕ αίτημα, και επίσης είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως θα γίνει. Μα η δυσκολία του δεν το κάνει λιγότερο επείγον.
Αυτό είναι που βλέπω να συμβαίνει σε αυτή την πλατεία .Στον τρόπο που ταΐζετε και ζεσταίνετε ο ένας τον άλλο, που μοιράζεστε ελεύθερα πληροφορίες και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και προσφέρετε μαθήματα διαλογισμού και ενδυνάμωσης. Η αγαπημένη μου πικέτα εδώ πέρα γράφει «νοιάζομαι για σένα». Σε μια κουλτούρα που εκπαιδεύει τους ανθρώπους να αποφεύγουν ο ένας το βλέμμα του άλλου, να λένε «αφήστε τους να πεθάνουν», αυτό είναι μια δήλωση βαθιά ριζοσπαστική.
Μερικές τελικές σκέψεις.  Σε αυτό τον μεγάλο αγώνα, υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν έχουν σημασία:
  • Το τι φοράμε
  • Το αν κουνάμε τις γροθιές μας ή κάνουμε το σήμα της ειρήνης.
  • Το αν μπορούμε να χωρέσουμε τα όνειρα μας για έναν καλύτερο κόσμο σε ένα μιντιακό σποτ.
Και κάποια που έχουν σημασία:
  • Το θάρρος μας.
  • Η ηθική μας πυξίδα.
  • Το πως μεταχειριζόμαστε ο ένας τον άλλο.
Ξεκινήσαμε μια σύγκρουση με τις ισχυρότερες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη. Αυτό δημιουργεί φόβο. Και όσο αυτό το κίνημα θα δυναμώνει, θα δημιουργεί και περισσότερο φόβο. Να έχετε υπόψη πως πάντα θα ενέχει ο πειρασμός να στραφούμε σε μικρότερους στόχους – όπως για παράδειγμα, το πρόσωπο που στέκεται δίπλα σας σε αυτή τη συνάντηση. Ακριβώς επειδή είναι μια μάχη που είναι ευκολότερο να κερδηθεί.
Να μην ενδώσουμε σε αυτό τον πειρασμό. Δεν  εννοώ να μη μιλάμε άσχημα ο ένας στον άλλο. Αλλά αυτή τη φορά, ας φερθούμε σα να σχεδιάζουμε να συνεργαστούμε στον αγώνα ο ένας δίπλα στον άλλο για πολλά από τα ερχόμενα χρόνια. Γιατί η πάλη που βρίσκεται μπροστά μας δε θα απαιτήσει τίποτα λιγότερο.
Ας αντιμετωπίσουμε αυτό το όμορφα κίνημα σα να είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Γιατί είναι. Αλήθεια είναι.

Μετάφραση: Αρβανίτης Κώστας
http://ilesxi.wordpress.com/