Δυστυχώς, ενώ ζούμε σ' έναν τόπο παραδεισένιο, πλούσιο και κλιματικά ευνοημένο, από τη βλακεία και τη μαλακία μας τον κάναμε κόλαση. Θα μπορούσαμε να ζούμε λιτά μεν, αλλά άνετα, σαν άνθρωποι, όχι να τρέχουμε μονίμως με την ψυχή στο στόμα να πληρώσουμε, να ξαναπληρώσουμε, μπας και σώσουμε το σπίτι, την οικογένεια, το μαγαζί μας! Εδώ όσους ψηφίζουμε, σε ζώα αποδεικνύονται, κάθε φορά και πιο ανάξιοι της εμπιστοσύνης μας. «Άλλο μου τάζεις κι άλλο μου μπάζεις», που λέει κι ο απλός λαός, που έχει μεν σοφές ρήσεις και παροιμίες, όταν όμως ψηφίζει γίνεται παροιμιώδης μαλάκας! Ναι, θα μπορούσαμε και με δικό μας νόμισμα αλλά αυτό προϋποθέτει μια ώριμη, αλληλέγγυα κοινωνία που ξέρει να αρκείται σε αυτά που έχει και τα οποία είναι αρκετά.
Έτσι επιβίωνε ο τόπος αυτός αιώνες τώρα. Αυτά όμως είναι ρομαντικά παραμυθάκια, η μπάλα αυτήν τη στιγμή έχει χαθεί!
— Θα ξανάρθουνε, λες, καιροί επαναστατικοί;
Σίγουρα! Εξάλλου η επανάσταση υπάρχει σε διάφορες μορφές μέσα στην καθημερινότητα. Δεν σημαίνει μόνο όπλα. Από το μυαλό ξεκινάει. Έχουμε να κάνουμε με τον συντηρητισμό και τον αρτηριοσκληρωτισμό, από τη μία, κι από την άλλη, το άγνωστο μιας αταξικής και ανεκτικής κοινωνίας. Εκτός λοιπόν κι αν μας τσιπάρουν όλους (που και πάλι κάποιοι θα δραπετεύσουν) και ζούμε σαν ημιβιονικά όντα, πάντα θα υπάρχει η επαναστατική σκέψη, το πνεύμα, η πράξη.
