Μαθήματα Δημοκρατίας από τον Roberto Bennini

Μίλησε λοιπόν ο Μπενίνι, δηλαδή το Ιταλικό Σύνταγμα, για τη Δημοκρατία, όπου κάθε εξουσία πηγάζει από το λαό. Με τη δέσμευση όμως το πολίτευμα να προστατεύει την ειρήνη και την ελευθερία. Γιατί σαφώς η σύνεση και η ψυχραιμία δεν χαρακτηρίζουν κάθε επιλογή, ακόμη και του λαού. Γι` αυτό προέκυψε ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι και οι παραφυάδες τους. Γι` αυτό σήμερα μας προκύπτουν ανάλογα φαινόμενα. Η εξουσία πηγάζει από το λαό, αλλά αυτό σημαίνει ευθύνη, και δεν μπορεί παρά να νομιμοποιείται στο βαθμό που εγγυάται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο Λαός αναλαμβάνει στη θέση που ως τότε καταλαμβανόταν από τον απόλυτο άρχοντα, την αυθαιρεσία κάθε επίβουλης ολιγαρχίας.

Υπογράμμισε τη ρητή δέσμευση για εργασία. Εργασία και όχι απασχολησιμότητα! Εργασία για όλους! Βασική υποχρέωση της Δημοκρατίας. Βασικό και αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα κάθε Πολίτη. Για να μπορεί να ζει με αξιοπρέπεια και να απολαμβάνει ό,τι η ίδια η Πολιτεία σημαίνει και απαιτεί.

Έμεινε με εμμονή στην πρόβλεψη του Συντάγματος για αλληλεγγύη. Με τρόπο αφοπλιστικό σχολίασε πως βρίσκεται στη βάση κάθε κοινωνίας, ανθρώπων. Η υποχρέωση υποστήριξης και ενίσχυσης των αδυνάτων, όσων βρίσκονται σε δεινή θέση. Καταστατική ανάγκη κι ετούτη των δημοκρατικών κοινωνιών.

Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στην παράδοση της Ευρώπης, στη λαϊκότητα, στο διαχωρισμό του ρόλου Κράτους και Εκκλησίας. Κατοχύρωση της ανεξαρτησίας της Εκκλησίας, ακριβώς γιατί θα πρέπει να κινείται πέρα και να μένει μακριά από την πολιτική. Στη συνέχεια έμεινε στο ζήτημα της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης και στο γεγονός πως όλοι αναγνωρίζονται ίσοι απέναντι σε αυτόν. Και συνέχισε σχολιάζοντας ειρωνικά πως ασφαλώς και ισχύει κάτι τέτοιο στην Ιταλία και στην Ευρώπη του σήμερα.
Ιδιαίτερη και εξόχως ενδιαφέρουσα ήταν η προσέγγιση του στο ζήτημα της ισότητας, (φύλου, ράτσας, ηλικίας, δόγματος). Σε μια εποχή που όλοι με μεγάλη ευκολία καταδικάζουμε συνανθρώπους μας και νομίζουμε πως με το φόβο και τον αποκλεισμό θα οδηγηθούμε σε λύσεις. Μάλιστα αναδεικνύουμε σε πολιτική δύναμη όποιον οργανώνει φασιστικής λογικής εκκαθαρίσεις.

Μίλησε ακόμη για την πρόβλεψη του Συντάγματος για τη διατήρηση και την προβολή του Ιταλικού Πολιτισμού. Στοιχείο μοναδικό για τους Ιταλούς και κάθε άλλο λαό. Στοιχείο υπερηφάνειας, όταν συνδέεται με τη γνώση. Όταν τροφοδοτεί την ταυτότητα και ανοίγει πόρτες, δίνει ευκαιρίες στο διάλογο με άλλους πολιτισμούς.

Άξια μνείας επίσης η πρόβλεψη του Συντάγματος για υιοθέτηση νέων αντιλήψεων και πρακτικών από άλλους λαούς και πολιτισμούς, από τη στιγμή που έρχονται να προσθέσουν και να διευρύνουν αξίες και πρακτικές που συμφωνούν με το πνεύμα του συντάγματος. Ως εκ τούτου ιδιαίτερη πρόβλεψη υπάρχει για τη διεθνή δράση και τη συμμετοχή σε πρωτοβουλίες που υποστηρίζουν την εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε παγκόσμιο επίπεδο.

Στάθηκε με ενθουσιασμό στην ξεκάθαρη, ποιητική σε πολλές περιπτώσεις γλώσσα, στη χρήση ρημάτων που προσδιορίζουν με ακρίβεια το περιεχόμενο του Συντάγματος και του πνεύματός του.

Βεβαίως το Σύνταγμα αυτό δημιουργήθηκε από ανθρώπους που πίστεψαν στη Δημοκρατία, που είχαν γνωρίσει τον πόλεμο και την αγριότητα του. Είναι αυτοί που στην ουσία πήραν την πρωτοβουλία για την Ευρωπαϊκή Ένωση, των λαών, της ειρήνης, της ευημερίας και της ισόρροπης ανάπτυξης. Όχι αυτό το εξάμβλωμα πρακτικών και διαδικασιών, το υπόδουλο στα μεγάλα συμφέροντα με τους νάνους ηγέτες, ανδρείκελα. Γιατί και το Νόμπελ που πριν από λίγες μέρες απονεμήθηκε στην Ε.Ε. σαφέστατα δεν ανήκει σε αυτούς που το παρέλαβαν. Ανήκει σε εκείνους που οραματίστηκαν και εργάστηκαν για έναν καλύτερο κόσμο, ειρηνικό, για κοινωνίες ανθρώπων, αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας.

Άξιζε πράγματι να δείτε αυτόν τον ηθοποιό να χορεύει, να κλαίει, να υψώνει με δύναμη την ψυχή του. Τη φωνή της ψυχής του, προκειμένου να αφυπνίσει τους συμπατριώτες του, που εδώ και χρόνια ζουν σε αυτή τη σύγχυση και την επιβολή του αισθήματος ανικανότητας. Μιλούσε με πίστη στα ανθρώπινα ιδανικά, με πίστη για τη Δημοκρατία, για τον άνθρωπο. Προσπάθησε με ειλικρίνεια να συν-κινήσει τους συμπατριώτες του. Να ενεργοποιήσει δηλαδή τις ψυχικές και πνευματικές τους δυνάμεις, να ξυπνήσει μέσα τους τον άνθρωπο, με τις ευαισθησίες του, τα όνειρα του, το γούστο του, την αγάπη του για τη ζωή και τις χαρές της. Θυμίζοντας τους όμως, πως αυτά τα δικαιώματα δεν μπορεί να διατίθενται μονοπωλιακά. Πως πρέπει να τα απολαμβάνει κάθε άνθρωπος, με μόνη αυτή του την ιδιότητα.

Τα λόγια του βάλσαμο για τον εξίσου πληγωμένο και πελαγωμένο λαό της Μεσογείου, τους ωραίους Ιταλούς. Εκείνοι που όπως κι εμείς θα πρέπει να πιστέψουμε και να κτίσουμε το αύριο που μας ανήκει και μας αξίζει

Μαθήματα Δημοκρατίας από τον Roberto Bennini. Του Μανόλη Αλεξάκη

http://youtu.be/zTYBne41Sw4

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ!

Εμείς που βλέπουμε κάθε μέρα τους γονείς μας να ιδρώνουν για την επιβίωση μας στα εργοστάσια και τις μεγάλες επιχειρήσεις της Γερμανίας, να παλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ σε ένα εστιατόριο ή μια μικρή επιχείρηση, εμείς που σαν μαθητές πολλές φορές δουλεύουμε για να βοηθήσουμε τους γονείς μας, γνωρίζουμε ότι για τα καθημερινά βάσανα της οικογένειάς μας δεν φταίει ο συμμαθητής μας που έχει άλλο χρώμα, άλλη θρησκεία ή είναι από άλλη χώρα.

Η φασιστική Χρυσή Αυγή και οι αδελφές της ναζιστικές οργανώσεις στην Γερμανία με τα ψέματά τους και τους τραμπουκισμούς τους έχουν ένα στόχο: Να τρομοκρατήσουν εμάς και τους γονείς μας για να μην αντιδράσουμε με τη δίκαιη οργή και αγανάκτηση που κάθε μέρα νιώθουμε, να μείνουν στο απυρόβλητο οι πολιτικές του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, που εξαθλιώνουν τους εργαζόμενους και τους νέους στην Ελλάδα και τη Γερμανία.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΠΟΜΟΝΩΝΟΥΜΕ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΧΙΤΛΕΡΙΚΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, ΤΩΝ ΟΜΟΪΔΕΑΤΩΝ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ!

ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΙΑ!

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ!

«Ανοικτό γράμμα» Ελλήνων μαθητών της Γερμανίας κατά της Χρυσής Αυγής

Τέλος εποχής (1)

Τυπικά, οι δεκαετίες έχουν τα γνωστά αριθμητικά όρια. Ουσιαστικά, όμως, αν μιλάμε για το πνεύμα της κάθε εποχής, τα όρια τους είναι ρευστά.
Η δεκαετία του 2000, για να μείνουμε στην τελευταία, δεν άρχισε παρά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, με την πτώση των δίδυμων πύργων στη Νέα Υόρκη και την έναρξη της αντιτρομοκρατικής υστερίας. Όσο για το τέλος της, ήρθε κάπως νωρίς, και για την ακρίβεια τον Οκτώβριο του 2008, με το ξέσπασμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης.
Εκείνο το μήνα, ήταν σαν να διαβαίναμε, σχεδόν ολόκληρη η ανθρωπότητα, ένα αόρατο σύνορο, μια φανταστική Πύλη. Στη νέα αυτή εποχή, στον «θαυμαστό καινούργιο κόσμο» της δεκαετίας του 2010, όπου εισήλθαμε ήδη από τότε, αλλάζουν πολλά.
Ίσως, μάλιστα, να πρόκειται για ένα πολύ σπουδαιότερο όριο: όχι μόνο η αλλαγή μιας δεκαετίας πια, αλλά το πραγματικό γύρισμα του αιώνα. Γιατί το οικονομικό κραχ δεν φέρνει μόνο τη κατάρρευση του καταναλωτικού μοντέλου και του ατομικισμού, αλλά και την ανάδυση του συλλογικού.
Πρόκειται για αληθινό σεισμό, που επαναφέρει στο προσκήνιο, αντί του εγώ, το εμείς, και κυρίως τις ταξικές διαφορές. Την κόκκινη διαχωριστική γραμμή τους, που σαν ρωγμή διατρέχει τις κοινωνίες, σκίζοντας τες στα δύο.
Τη γραμμή που χάραξαν με αίμα, κάποια άλλα Δεκεμβριανά, όχι τα περσινά, του 2008, αλλά του 1944.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ ότι η πρώτη αντίδραση, διεθνώς, υπήρξαν οι ταραχές στην Ελλάδα, δύο μήνες μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης στις ΗΠΑ.
Αντίδραση έμμεση, ασφαλώς, αφού οι ταραχές ξεκίνησαν με αφορμή τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από έναν ειδικό φρουρό της Αστυνομίας.
Αυτή η πολυήμερη, πανελλαδικής εμβέλειας, νεανική εξέγερση, που προκάλεσε τεράστιες υλικές καταστροφές κυρίως στην Αθήνα, έκανε ταχύτατα το γύρο του πλανήτη, σχεδόν σε ζωντανή, καθημερινή αναμετάδοση (κάτι αδύνατον στις προ Ίντερνετ εποχές).
Και οι ξένοι έσπευσαν να δουν στο ελληνικό ξέσπασμα, ένα προανάκρουσμα όσων επίκεινται στις δικές τους χώρες. Ιδού οι συνέπειες του κλειστού, ζοφερού οικονομικά ορίζοντα, σε συνδυασμό με την απειλή της κοινωνικής και ταξικής καταβαράθρωσης.
Δεν είναι τυχαίο ότι, στην Ελλάδα, τη συμβολική αυτή σπίθα του 2008, την αποκαλέσαμε, (στον παραδοσιακό Τύπο και στα ηλεκτρονικά μίντια) Μικρά Δεκεμβριανά. Στο εξωτερικό, αγνοούν τα συμφραζόμενα. Στο εξωτερικό, δεν θυμούνται πια, τι ακριβώς ήταν τα Μεγάλα.
Τα σκέτα Δεκεμβριανά.


Σαν συμβολή στη σκέψη του επερχόμενου, απόσπασμα (σελ. 377-378) από το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Ραπτόπουλου "Η πιο κρυφή πληγή" εκδ. Ίκαρος, Νοέμβριος 2012.