... Συνεχίζοντας λοιπόν, αναρωτιέμαι αν μπορείτε να διατυπώσετε πώς η πνευματική πραγματικότητα που συζητήσαμε (το κοσμικό γέλιο της έσχατης συνειδητοποίησης) εμπλέκεται ενεργά, για παράδειγμα, με την πολιτική πραγματικότητα, αν εμπλέκεται καθόλου.
Η πολιτική, ακόμα περισσότερο η φιλελεύθερη πολιτική, είναι σκεπασμένη με το εγώ όπως ένα γουρούνι είναι σκεπασμένο με μια κουβέρτα. Αν το γουρούνι πέρδεται τόσο δυνατά που φουσκώνει τη κουβέρτα, τα παιδιά και οι χαζοί θα χαχανίσουν. Με άλλα λόγια, η πολιτική ώθηση (η επιθυμία κάποιου να προεδρεύσει σαν να είναι ιδιοκτησία του και να παίρνει αποφάσεις για τους άλλους) είναι μόνο περιστασιακά πηγή έρωτα και ποτέ μα ποτέ δεν επικαλείται το είδος της «κοσμικής» διασκέδασης που λες εσύ: μια ανταπόκριση στην ύπαρξη που στο Ζεν ονομάζεται μερικές φορές το "γέλιο του Θεού".
Σχεδόν καθημερινά υπάρχει μια υπαρξιακή ανοησία τόσο παράλογη που προκαλεί έναν απορριπτικό καγχασμό. Στη συνέχεια, υπάρχει το ξαφνικό γέλιο της εκτίμησης όταν ξαφνικά μας υπενθυμίζουμε όλα τα θαύματα που υπάρχουν στον κόσμο. Μια τέτοια αναγνώριση συνήθως συμβαίνει όταν ακολουθήσουμε μια ώθηση ώστε να αφαιρέσουμε προσωρινά τη μάσκα που φορούν οι περισσότεροι καθημερινά. Δυστυχώς, σπάνια ένας πολιτικός (ή ένας πολιτικά προσκείμενος) τολμά να αφαιρέσει αυτή τη μάσκα.
Το κόμμα που θα έπαιρνε σίγουρα την ψήφο μου (και ίσως μάλιστα μια συνεισφορά μου) είναι εκείνο που το σύνθημά του θα ήταν: “Καταπιανόμαστε με όλα" Πράγμα που φυσικά ισχύει. Και όπου η πολιτική και η θρησκεία ανακατεύονται, το ίδιο μπορεί κι ο καθένας.
Δεδομένου της αγωνιώδους φάρσας της πρόσφατης αμερικανικής πολιτικής, αναρωτιέμαι αν έχετε κάποια λόγια σοφίας να μας ψιθυρίσετε. Το κοπάδι είναι ταραγμένο, υπάρχει μια νευρική μετακίνηση των οπλών. Συμβαίνει κάτι εδώ ή κοιτάζουμε προς τους αφαλούς μας αντί για την ανατολή του ήλιου;
Λοιπόν, είναι κοντινό το ταξίδι από τον αφαλό στο «καθαρό φως», έτσι ο αφαλός (αντικριστά με τον αφαλό του εραστή) είναι ένα καλό μέρος για να ξεκινήσουμε. Ο διαλογισμός, το ομφαλικό ή το μαντάλα, μπορεί να οδηγήσει σε έξ-αρση και η έξαρση μπορεί να προωθήσει τη συνειδητοποίηση: ειδικά τη συνειδητοποίηση ότι τελικά όλα είναι θέατρο του κόσμου (πάλι αυτή η λέξη), όλα, και ο καθένας μας θα πρέπει να δουλέψει για να τελειοποιήσει το ρόλο του, να παίξει με ειλικρίνεια, με χιούμορ και, ει δυνατόν, με χάρη.
Εν τω μεταξύ, αν ο ρόλος μας περιλαμβάνει τον "ψηφοφόρο", τότε θα πρέπει να ψηφίσουμε τον υποψήφιο με τους λιγότερους δεσμούς με τον εταιρικό φασισμό (τη τρέχουσα κατεύθυνση της κυβέρνησης στις ΗΠΑ), εκείνον με το λιγότερο ναζιστικό κούρεμα.
Όσον αφορά εμένα, παρακολουθώ τις τελευταίες ανακαλύψεις στην αστροφυσική (π.χ. τα βαρυτικά κύματα), που δίνουν ηθική υποστήριξη στους νεαρούς διαδηλωτές στους δρόμους - και μας βγάζουν έξω για ζουμερά ντόνατς.
A Conversation with Tom Robbins
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου