Είναι μια παρηγορητική ψίχα εικασίας, και μπορεί να υπάρχει κάτι περισσότερο από μια φρατζόλα αλήθειας σε αυτή. Εξάλλου, κάθε άλλο κοινωνικό κίνημα από την εποχή που είναι γνωστή ως η δεκαετία του '60 έχει προσγειωθεί στη δεξιά πλευρά της ιστορίας. Γιατί λοιπόν να προσποιούμαστε ότι δεν υπήρξε τίποτα προς ανακάλυψη στα σύνορα του μυαλού μας ή ότι ήταν απλώς ένα ανόητο καπρίτσιο; Η ερώτηση στην οποία οδηγούμαι είναι η εξής: Αν υποθέσουμε ότι είναι ακόμη δυνατό να περιγραφεί, τι περιέχεται μέσα σε αυτές τις εμπειρίες που είναι τόσο δυναμικά μετασχηματιστικό για τον τρόπο ζωής μας;
Πρώτον, όσον αφορά τους "ιπτάμενους αρουραίους", επίτρεψέ μου να καταρρίψω κάποια φαντασία μου ότι η ψυχεδελική χρήση θα μπορούσε κάποτε να είναι «ευρέως διαδεδομένη». Όπως επεσήμανε με μεγάλη ακρίβεια ο Hermann Hesse στο Steppenwolf , «το μαγικό θέατρο δεν είναι για όλους».
Προφανώς, τα χημικά στοιχεία σ’ αυτές τις ουσίες ενεργοποιούν υποδοχείς στον εγκέφαλό μας, που διαφορετικά βρίσκονται αδρανείς, αναμφισβήτητα για καλό λόγο καθώς θα ήταν σχεδόν αδύνατο να λειτουργήσουμε μηχανήματα, να γράψουμε αναφορές, να διεξάγουμε πολέμους ή να ψήσουμε κέικ εάν ήταν μόνιμα λειτουργικοί.
Για όσους μπορούν να το αποδεχτούν, η ψυχεδελική εμπειρία είναι και προϊστορική και φουτουριστική, δημιουργώντας πολλαπλές ενοράσεις που δεν μεταφράζονται εύκολα στη γλώσσα. Παρέχουν στον χρήστη ένα φακό για τον περιβάλλοντα χώρο του/της, ο οποίος είναι ταυτόχρονα μικροσκοπικός, καλειδοσκοπικός, και, ας πούμε, "κοσμο-σκοπικός", εάν θέλουμε έναν πιο επιστημονικό όρο. Σίγουρα, μπορεί (και συχνά το κάνει) να προσφέρεται σε πνευματικές ερμηνείες. Και παρόλο που σβήνει στο χρόνο, παραμένουν αρκετά χνάρια για να αλλάξει (σε αρκετά θετικό βαθμό) τον τρόπο με τον οποίο κάποιος αντιλαμβάνεται την αποκαλούμενη "πραγματικότητα".
Για παράδειγμα, όταν η συνείδηση ενός ατόμου ταξιδεύει μέσα στο στέμμα μιας μαργαρίτας, όπως και η δική μου στο πρώτο μου ταξίδι με LSD (ήταν σαν ένας καθεδρικός ναός από μαθηματικά και μέλι), κάποιος μπορεί να το πάει πιο μακριά και να αισθανθεί ότι κάθε μαργαρίτα στο λιβάδι έχει μια ταυτότητα εξίσου ουσιαστική με την δική του - από μόνο του δεν βοηθάει αλλά να κάνει κάποιον πιο ευαίσθητο στα θαύματα και τις βαθύτερες έννοιες του καθημερινού φυσικού κόσμου. Αυτό με τη σειρά του προκαλεί τη μοχθηρή ευχή ότι εκείνοι που βρωμίζουν τον πλανήτη μας με σκοπό το κέρδος θα μπορούσαν κάποια στιγμή να φρυγανίζουν σαν κουφετάκια στο πυρ της κολάσεως. (Δεν ακούς τα διαβολάκια που τραγουδούν το Kum Ba Yah;)
A Conversation with Tom Robbins
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου