...Ένα ρίγος που έκαμεν ολόκληρο το είναι μου σαν ένα μάτι, που σ’ εκείνο που είδε πια δεν γνώριζε δυό άτομα, το φοιτητή και τη μητέρα του, αλλά δυό σύμβολα, δυό σύμβολα αντίξοα και τεράστια:
Το ένα που συγκέντρωνε μεμιάς στη σκέψη μου όλα απόλυτα τα σφάλματα, όλο τον ανήκουστο εκτροχιασμό που γενικά η μόρφωση του διανοούμενου Νεοέλληνα επήρε για αλλεπάλληλες, κατόπι απ΄την απελευθέρωσή μας απ΄τον Τούρκο, γενεές -και που κατάληξαν για χρόνια και για χρόνια να δημιουργήσουν απ΄αυτόν, τον μεικτό και νόθο εκείνο τύπο που δεν ήτανε...
Και το άλλο, Δήμητρα είτε Παναγία, ήτανε η Μητέρα Γη, ήταν η μητέρα επαρχία, ήταν όλη η ύπαιθρος, όλη η μητέρα Ελλάδα, οπού ο διαλεχτός της γιος, ο “διανοούμενος” -ο “διαβασμένος” της, καθώς θα τον έλεγεν εκείνη με κρυφό καμάρι-, τραβηγμένος από ένα ανούσιο συγκεντρωτισμό, που αντιπροσώπευε για αυτόν η Αθήνα, η Βουλή της, οι εφημερίδες, τα θέατρά της κι όλα τ΄άλλα, με μια κίνηση την έσπρωχνε μακρά του, για να βλέπει, βουτηγμένη πάντα μέσα στο ιερό της πένθος, να περνά ολοένα εμπρός απ΄τα κατάθλιβα θεϊκά της μάτια το “άδειο διάβα του καιρού”.
Άγγελος Σικελιανός,
Πεζός Λόγος - Β' - Δελφικά (1921-1951)", των εκδόσεων "Ίκαρος"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου