Μιχάλης Μαραγκάκης: Εκδήλωση «Ποιόν οφελεί η βία»; - Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Αγαπητοί φίλοι και φίλες συμπολίτες, στην ίδια αυτή αίθουσα
πριν από χρόνια μιλήσαμε πάλι σε εκδήλωση της Διεθνούς Αμνηστίας
για την βία για το δικαίωμα, το ανθρώπινο δικαίωμα άρνηση
στράτευσης.
 Η στρατιωτική, η πολεμική βία με την δυναμική, την εμβέλεια,
το μέγεθος του καταστροφικού αποτελέσματος και της οδύνης που
προκαλεί ξεχωρίζει ευδιάκριτα από κάθε άλλη μορφή βίας που
πλαισιώνει και διαμορφώνει την ποιότητα αυτού του (ειρηνικού)
κόσμου που έχουμε οικοδομήσει. Είναι σφιχταγκαλιασμένη με την
θεσμοθετημένη, νομιμοποιημένη βία της κρατικής εξουσίας, της
κρατικής μηχανής, την εργασιακή-εργοδοτική βία, την
ενδοοικογενειακή βία, την ενδοσχολική βία, την σεξιστική βία, την βία
του σωφρονιστικού συστήματος την ρατσιστική βία, την τηλεοπτική
βία, την βία στις κερκίδες. Παιδιά της ίδιας μάνας που γέννησε την
εγκληματική βία του κοινού ποινικού δικαίου έχουν κάτι κοινό.
Πάντα προσπαθούν να επιβάλλουν το «δίκαιο» , «το συμφέρον», την
θέληση του ισχυρότερου. Ακόμα και η συμβολική βία σε άψυχα
αντικείμενα ή ο εκφοβισμός χρήσης βίας στόχο έχει την παραβίαση
της ελεύθερης βούλησης, τον εξαναγκασμό, την υποταγή, την στέρηση
δικαιωμάτων, την καταλήστευση του μόχθου, της δημιουργίας , του
συνανθρώπου μας, του συμπολίτης μας του αδελφού μας.
Επιτρέψτε μου σε αυτό το σημείο να επισημάνω την
θεσμοθετημένη και νομιμοποιημένη βία που εφαρμόζουμε απέναντι
στο φυσικό περιβάλλον σε κάθε άλλη μορφή ζωής στα οικοσυστήματα
και στους φυσικούς πόρους. Πάντα με εργαλείο την βία
παραβλέποντας την επιστημονική γνώση, παραβιάζοντας κάθε μέτρο
ορθολογικής και στρατηγικής διαχείρισης, κάθε αίσθημα ή δικλίδα
κοινωνικού δικαίου καταπατώντας κάθε έννοια δικαιώματος στους
λοιπούς ζώντες οργανισμούς με βία επιδιώκουμε το γρηγορότερο, το
ευκολότερο, το μεγαλύτερο κέρδος ανεξαρτήτως ποιότητας
επώδυνων κοινωνικών επιπτώσεων και ανεπανόρθωτης
περιβαλλοντικής  καταστροφής.
 Η βία παρουσιάζεται ως αναγκαίο κακό και κατά κανόνα
μετονομάζεται σε κάτι άλλο. Συχνά νομιμοποιείται στην συνείδηση
των ανθρώπων η βία ως μέσο άμυνας. Η νομιμοποίηση αυτή ανοίγει
την κερκόπορτα να επεκτείνουμε το «δικαίωμα» χρήσης της βίας
ονομάζοντας άμυνα ακόμα και την επίθεση. Γνωστή είναι η ρήση ότι η
καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Έτσι:
● Οι στρατοί εξοπλίζονται στο όνομα της άμυνας.
●Η αστυνομία σπάζει στο ξύλο τους πολίτες στο όνομα της
άμυνας.
●Διαδηλωτές σπάνε βιτρίνες, πετάνε εμπρηστικές βόμβες στο
όνομα της άμυνας.
●Η μία άμυνα λοιπόν προκαλεί την άμυνα της «άλλης» πλευράς
και έτσι κλιμακώνεται η άμυνα με δίκαιες βόμβες, δίκαιους
φόνους, δίκαιη βία.
Η άλλη ρήση «ο σκοπός αγιάζει τα μάσα » εξαγιάζει πρώτα τον
σκοπό ως «υψηλό ιδανικό» στην συνέχεια εξαγιάζει και τα αθέμιτα
μέσα αθωώνοντας τελικά, δίνοντας συγχωροχάρτι στον οποιανδήποτε
επίδοξο σωτήρα.
Είναι φανερό ότι όλες αυτές οι βίαιες πολιτικές παραβιάζουν
αντίστοιχα και επώδυνα το δίκαιο, το συμφέρον, της θέληση του
ασθενέστερου με αποτέλεσμα να εργάζεται για ένα κομμάτι ψωμί, να
είναι χρεωμένος όλη του την ζωή, να μην μπορεί να συντηρεί την
οικογένεια του, να σκύβει το κεφάλι. Αυτοδικαίως γεννιέται η κριτική,
τη διαμαρτυρία και η αντίσταση. Η επιβολή της θέλησης των
ισχυρότερων ο εξαναγκασμός, η αυθαίρετη παραβίαση ή αλλαγή
υφιστάμενων κοινωνικών κανόνων οδηγεί σε κοινωνική έκρηξη Το
ερώτημα που γεννιέται με τον προβληματισμό που οδήγησε στην
σημερινή μας συνάντηση είναι αν πρέπει, αν είναι αυτονόητο, αν είναι
ανυπέρβλητο, αν αυτή η υγιείς αντίδραση και αντίσταση πρέπει να
έχει μέτρο, να έχει ποιότητα την βία την εκδίκηση, την κοινωνική
οδύνη, τον θάνατο.
Την ίδια στιγμή το κράτος χρησιμοποιεί την λεγόμενη νόμιμη
βία προκειμένου να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη συνέχεια της
εφιστάμενης κατάστασης, την διαιώνιση του. Χρησιμοποιεί βία όταν
φοβάται τους πολίτες του, όταν διαπιστώνει την ασυνέχεια της
υποστήριξης τους προς αυτούς. Οργανώνει σύγχρονους πανίσχυρους
μηχανισμούς καταστολής που συνεπικουρούμενοι από παρακρατικά
στοιχεία συνδυάζει αδυσώπητο ξύλο πολλά χημικά, χειροβομβίδες
συλλήψεις, διώξεις και όπου χρειάζεται χαλκευμένα κατηγορητήρια.
Το κράτος δεν σέβεται και παραβιάζει την δική του διακηρυγμένη
ηθική τους νόμους που εκείνο επικαλείται προκειμένου να ασκήσει
βία. Αυτό σημαίνει εγκατάλειψη του κράτους δικαίου, εγκατάλειψη
των κανόνων της δημοκρατίας.
Η αυτοδικία και η ατομική βία του καθενός είναι αρνητικό
πράγμα, αλλά η βία του κράτους είναι δεκαπλάσια αρνητική γιατί
παραβιάζει το κοινωνικό συμβόλαιο με το οποίο του έχουμε
εκχωρήσει δύναμη να ρυθμίζει την ζωή με κοινωνική δικαιοσύνη και
σεβασμό των κοινωνικών δικαιωμάτων. Δεν παραχωρήσαμε το
δικαίωμα να καταστέλλει ένα κοινωνικό αίτημα, να ευτελίζει ή να
αφαιρεί ανθρώπινες ζωές. Η αστυνομία καταχράται την εξουσία που
της έχει παραχωρηθεί.
Ο Τσόμσκι εύστοχα διαπιστώνει ότι: Δεν έχει σημασία πόση βία
μπορούμε να ασκήσουμε εμείς. Το κράτος έχει την δυνατότητα και θα
αναπτύξει βία μεγαλύτερης έντασης. Λατρεύει την βία και έχει το
μονοπώλιο της.
Η αριστερά μετά την ήττα του εμφύλιου παρότι είχε κερδίσει σε
ηθικό επίπεδο παγιδευμένη από το βάρος των πολιτικών και
κοινωνικών διώξεων που υπέστησαν τα μέλη της αισθάνεται ότι βία
ασκεί μόνο το κράτος και η δεξιά.. Η βία που ασκείται από την
αριστερά δεν θεωρείται βία αλλά απλά «απελευθέρωση». Έτσι για
πολλούς το να σκοτώνεις έναν αστυνομικό σαν τον Χαράλαμπο
Αμανατίδη ή έναν δημοσιογράφο σαν τον Σωκράτη Γκιόλια δεν είναι
κακό πράγμα, ενώ η δολοφονία του 15χρονου μετανάστη Χαμί
Νατζάφη ήταν απλά μια παράπλευρη απώλεια του δίκαιου αγώνα
τους. Η δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου
ξεχείλισε την οργή, άνοιξε το καπάκι και απελευθέρωσε κοινωνική βία
που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Κάποιοι μικρόψυχοι τιμωροί
αναζήτησαν δικαιολογίες του τύπου καλά να πάθουν οι
απεργοσπάστες για να απεκδυθούν την φρίκη του φονικού των τριών
υπαλλήλων της ΜΑΡΦΙΝ. Μικρόψυχοι γιατί δεν μπόρεσαν να
αισθανθούν τον συμπολίτη τους , τον γεμάτο ανασφάλεια , αδύναμο
και παγιδευμένο στις ανάγκες του βίου εργαζόμενο, τον σιωπηλό αμνό
αλλά παντού θέλουν να αναγνωρίζουν εχθρούς.
Με την λογική του συμψηφισμού «για όλα φταίνε οι
μετανάστες», «όλοι οι αστυνομικοί είναι φονιάδες» έχουμε μπει σε
έναν φαύλο κύκλο βίας από όπου δεν μπορούμε να βγούμε εύκολα
γιατί ο ένας συμψηφίζει την βία του άλλου. Διαδηλώνουμε κατά της
αστυνομικής βίας, οι αστυνομικοί ανταποδίδουν χτυπώντας
περισσότερο κάποιοι τρίτοι σκοτώνουν έναν αστυνομικό, τρεις
μετανάστες κάνουν έγκλημα, κάποιοι άλλοι λένε ότι όλοι οι
μετανάστες φταίνε, κάποιος άλλος σκοτώνει έναν αθώο μετανάστη.
Έτσι συμψηφίζουμε το έγκλημα. Αυτό δεν είναι πρόβλημα
εγκληματικότητας είναι πρόβλημα δημοκρατίας υπάρχει ένα χάος μια
σύγχυση και μια ανομία. Όλα συγχωρούνται, όλα συμψηφίζονται.
Οδηγούμαστε να πιστέψουμε ότι η Ελλάδα είναι ένδεκα εκατομμύρια
δικαιώματα και ο καθένας έχει το δίκιο του, το διεκδικεί με τον τρόπο
του, τιμωρεί με τον τρόπο του. Έχουμε ευθύνη όλοι μας και πρώτα
από όλα τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα και οι πολιτικοί για την
έκπτωση του πολιτικού συστήματος, την απαξίωση των θεσμών, των
κοινωνικών αξιών, των συνδικάτων, κάθε συλλογικότητας.
Τίποτα δεν μπορεί να νομιμοποιήσει τη βία.
Κανένας θάνατος δεν είναι δίκαιος.
Η ουσιαστική αιτία του κύκλου της πολιτικής βίας είναι η μη
δημοκρατική και κοινωνικά άδικη οργάνωση της κοινωνίας μας.
Η κοινωνική αλληλεγγύη μας δείχνει άλλη μια φορά τον δρόμο.
Η αδελφοσύνη είναι η μόνη απάντηση στην βία.
Η αγάπη είναι το όπλο μου, είναι το όπλο μας. Ας το
χρησιμοποιήσουμε.

Αχνοφαίνεται ελπίδα...

Νέοι, υψηλού μορφωτικού επιπέδου, που αναζητούν ένα ποιοτικότερο μοντέλο ζωής -έστω κι αν χρειαστεί να συμβιβαστούν με μικρότερες οικονομικές απολαβές- σκέφτονται την επιστροφή στην ύπαιθρο και την ενασχόλησή τους με τον αγροτικό τομέα. Αυτό προκύπτει από τα στοιχεία σχετικής δημοσκόπησης της «Κάπα Research» σε Αττική και Θεσσαλονίκη, η οποία είναι αποκαλυπτική των τάσεων που διαμορφώνονται την τελευταία διετία, φανερώνοντας τις βαθιές αλλαγές στα πρότυπα της ελληνικής κοινωνίας. Υπολογίζεται μάλιστα, ότι περί το 1 με 1,5 εκατ. άτομα σχεδιάζουν την επιστροφή στην ύπαιθρο. Σύμφωνα με την έρευνα, η οποία παρουσιάστηκε χθες από τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Κώστα Σκανδαλίδη, το 68,2% των ερωτηθέντων έχει σκεφτεί να φύγει, ενώ το 19,3% έχει κάνει ήδη συγκεκριμένες κινήσεις. Περίπου οι μισοί απ' όσους επιθυμούν να φύγουν θέλουν να ασχοληθούν με τον αγροτικό τομέα (φυτική παραγωγή, κτηνοτροφία, αλιεία), το 18,3% με τον τουρισμό-πολιτισμό, το 14,2% με την επικοινωνία και τις νέες τεχνολογίες, το 11,8% με την εκπαίδευση, το 10,6% με την ενέργεια και τις ΑΠΕ, το 7% με το εμπόριο, το 6,7% με τον αγροτουρισμό και το 5,8% με τη μαζική εστίαση. Τα 2/3 σχεδόν όσων επιθυμούν να χτίσουν μια νέα ζωή στην επαρχία έχουν υψηλή μόρφωση. Ειδικότερα, 25,4% είναι κάτοχοι μεταπτυχιακών τίτλων, 43% είναι πτυχιούχοι ΑΕΙ-ΤΕΙ, 17,1% είναι απόφοιτοι επαγγελματικών σχολών, 8,2% απόφοιτοι λυκείου και 1,2% γυμνασίου. Πρόκειται, δε, για τις πιο δυναμικές επαγγελματικές ηλικίες, αφού 10,6% είναι μεταξύ 25-29 ετών, 21,2% μεταξύ 30 και 34 ετών, 25,3% μεταξύ 35-39 ετών και 12,9% μεταξύ 40-44 ετών. Εντυπωσιακό στοιχείο είναι η δήλωση του 70,3% των ερωτηθέντων πως θα έφευγε για το ίδιο ή μικρότερο εισόδημα, σε αντάλλαγμα μιας πιο ουσιαστικής και ποιοτικής ζωής. Το ενδιαφέρον τους επικεντρώνεται στις παραδοσιακές καλλιέργειες όσο και στα βιολογικά προϊόντα. 

http://www.naftemporiki.gr/premium/archive/story.asp?id=2156904#

O λαός, όμως, θέλει ένα όραμα, ένα στόχο. Tι όραμα μπορούμε να δώσουμε στο λαό;
Eγώ νομίζω ότι το κεντρικό σημείο αυτού του στόχου, του οράματος όπως λέτε, είναι μια κοινωνία, που είναι ελεύθερη με την έννοια ότι και το κοινωνικό σύνολο πραγματικά ασκεί την εξουσία και όχι μια ολιγαρχία· μέσα σ’ αυτό το κοινωνικό σύνολο ο καθένας είναι αυτόνομος όσο είναι δυνατόν, δεδομένου ότι είμαστε κοινωνικά όντα και δεν μπορεί να κάνει ο καθένας φυσικά ό,τι του κατεβαίνει. Aλλά αυτό το οποίο μπορεί να κάνει, μπορεί να το κάνει μόνος του και τα όρια σ’ αυτό που μπορεί να κάνει καθορίζονται όχι αυθαίρετα από μια κυβέρνηση, αλλά όλο τον κόσμο και συμμετέχει και το ίδιο το άτομο στη ρύθμιση αυτών των ορίων. Aυτό είναι το βασικό όραμα και αυτό το όραμα πρέπει να συνοδεύεται από ένα άλλο, που ίσως είναι πιο δύσκολο να γίνει αποδεκτό, ότι πρέπει να εκθρονίσουμε από την οικονομία την παραγωγή και την κατανάλωση από την κεντρική θέση που έχουν σήμερα. Όσο οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο σκοπός της ζωής είναι σήμερα να αποκτήσουν μια καινούρια έγχρωμη τηλεόραση του χρόνου, δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Γιατί ουδέποτε θα ενδιαφερθούν πραγματικά για τα κοινά, καθένας θα προσπαθήσει, όπως λένε στα σύγχρονα ελληνικά, «να τα πιάσει» όσο γίνεται περισσότερο και αυτό είναι όλο. Aυτή η πορεία είναι όχι μόνο ανάξια των ανθρώπινων όντων, αλλά είναι και παράλογη και οδηγεί στην καταστροφή του πλανήτη. Δεν μπορεί να εξακολουθήσει αυτή η κατάσταση και, αν εξακολουθήσει, πρέπει να σκεφθεί κανείς ολόκληρο τον πλανήτη και όχι μόνο το ένα έβδομο του πληθυσμού της γης που ζει σ’ αυτές τις συνθήκες. Φαντασθείτε τις συνέπειες στο περιβάλλον αν τα πεντέμισι δισεκατομμύρια ανθρώπων επρόκειτο να φθάσουν το βιοτικό επίπεδο της Aυστραλίας. Eίναι ένας εφιάλτης και, από την άλλη μεριά, πώς μπορείς να τα αφήσεις στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα; Συνεπώς χρειάζεται μια βασική αλλαγή στο τι οι άνθρωποι θεωρούν άξιο, τι θεωρούν σημαντικό και τι θεωρούν σκοπό της ζωής τους, για να μπορέσει να γίνει μια πραγματική αλλαγή.

Aς μιλήσουμε τώρα για την Eλλάδα μετά το 1993. Πιστεύετε ότι θα μπορέσει να διατηρήσει την οντότητά της ή θα «πνιγεί» στην ευρωπαϊκή παλίρροια;
Eγώ φοβάμαι ότι η Eλλάδα ήδη έχει χάσει την οντότητά της. Πηγαίνω στην Eλλάδα κάθε καλοκαίρι για δυο μήνες και μπορώ να πω ότι αυτό που έγινε από το 1960 και ύστερα με τη συνενοχή και υπαιτιότητα όλων των κυβερνήσεων, αλλά και του ελληνικού λαού, είναι μια καταστροφή που δεν είχε γίνει επί 3.000 χρόνια. Aκόμα και οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν αλλάξει. Oι άνθρωποι που πριν σε φιλοξενούσαν στο σπίτι τους, να σου δώσουν ένα ποτήρι νερό, καφέ κ.λπ., τώρα αν τους ζητήσεις ένα ποτήρι νερό σου λένε «ναι, 500 δραχμές». Aυτό έχει ήδη γίνει· και μετά από το 1993, αν εξακολουθήσουν τα πράγματα να είναι έτσι και ο λαός να μην αντιδρά και οι πολιτικοί να είναι δήθεν πολιτικοί, πολιτικάντηδες, να είναι αυτοί που είναι, τα πράγματα θα χειροτερέψουν και η Eλλάδα θα γίνει ένα τουριστικό ξενοδοχείο ας πούμε. Tα σημαντικά πράγματα θα πέσουν στα χέρια ξένων εταιριών, οι Έλληνες θα είναι διευθυντές ξενοδοχείων και γκαρσόνια, χορευτές στα καμπαρέ κ.λπ.

H συνέντευξη δόθηκε από τον Kορνήλιο Kαστοριάδη στο δημοσιογράφο κ. Γιώργο Xατζηβασίλη της ελληνόφωνης εφημερίδας του Σίδνεϋ το 1991

http://www.costis.org/x/castoriadis/thema_gr3.htm

Για το πρόταγμα του νοήματος στη ζωή μας...

Οποιοσδήποτε μπορεί —εγώ μπορώ- να διατυπώσει ένα πολιτικό πρόγραμμα. Αλλά ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν θα άξιζε τίποτε εάν η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού δεν είναι έτοιμη όχι να το ψηφίσει αλλά να συμμετάσχει ενεργά, όχι μόνον στην πραγματοποίηση του αλλά στην εκδίπλωσή του, στην ανάπτυξη του και, δοθείσης ευκαιρίας, στην αλλοίωση του. Ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν θα μπορούσε να είναι σήμερα παρά το πρόταγμα μιας αυτοκυβερνώμενης κοινωνίας σε όλες τις βαθμίδες —και είναι, ταυτολογικά, προφανές ότι ένα τέτοιο πρόταγμα δεν έχει κανένα νόημα εάν οι άνθρωποι δεν έχουν την επιθυμία και τη θέληση να αυτοκυβερνηθούν και δεν κάνουν γι' αυτό ό,τι πρέπει. Όμως, δεν είναι αυτό που διαπιστώνουμε σήμερα.

Σημαίνει αυτό ότι πρέπει να κλείσουμε το κεφάλαιο της πολιτικής; Δεν το πιστεύω. Στην πολιτική και στην ιστορία δεν είναι δυνατόν να υπάρξει σοβαρή πρόβλεψη. Τις παραμονές του Μάη του '68, ο Βιανσόν-Ποντέ έγραφε το περίφημο άρθρο του «Η Γαλλία πλήττει». Πράγματι, έπληττε σε τέτοιο σημείο ώστε μερικές εβδομάδες αργότερα είχε εκραγεί. Δεν θέλω βέβαια να πω ότι βρισκόμαστε στις παραμονές ενός καινούργιου Μάη του '68. Αλλά απλώς, ότι καμιά σφυγμομέτρηση και κανένα εμπειρικό συμπέρασμα δεν μπορεί να προβλέψει τη συμπεριφορά ενός πληθυσμού βραχυπρόθεσμα, και ακόμη λιγότερο, μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα.


Κορνήλιος Καστοριάδης

http://leviathan.gr/LEV14/Kastoriadis.htm

Ξέρω όμως πως κάτι μέσα στην ψυχή μου αναστατώνεται...

Φοβάμαι για το έθνος! Ο Γιάννης Σακελλαράκης, ένας διαπρεπής αρχαιολόγος που, για ευνόητους λόγους, δεν έγινε ποτέ καθηγητής στην Ελλάδα, ήταν δεμένος με τούτα τα χώματα. Ο αναγνώστης σου θα αναρωτηθεί τι θα πει, στα 2012, δεμένος με τα χώματα. Δεν ξέρω. Ό, τι καταλαβαίνει ο καθένας. Μου έλεγε ο Γιάννης, ρε συ Διαμαντή τόσα χρόνια σκάβω και ανακαλύπτω όλα αυτά τα ευρήματα. Ξέρεις πού καταλήγω; Ίδιοι μασκαράδες ήταν κι αυτοί όπως κι εμείς, αλλά ήταν και κάτι άλλο. Είχανε ψυχή. Αυτό εννοώ λέγοντας ότι φοβάμαι για το έθνος. Αυτό το έθνος το έμαθα στην πρώτη δημοτικού και από τη μάνα μου. Ας μου πει κάποιος τι άλλο έχουμε τούτη τη στιγμή της συμφοράς να μας κρατήσει. Εγώ δεν πρόκειται να πάρω μια σημαία και να βγω στους δρόμους και να φωνάζω ζήτω η Ελλάς και ζήτω το έθνος. Ξέρω όμως πως κάτι μέσα στην ψυχή μου αναστατώνεται. Αυτό φοβάμαι ότι χάθηκε, χάνεται.Λυπάμαι που όταν γκρινιάζουμε για την κρίση φτάνουμε μέχρι εκεί που πάει το άτομό μας. Αυτούς τους Έλληνες φοβάμαι που αλλάξανε μέσα σε είκοσι χρόνια αξίες και ιδανικά.


http://m.lifo.gr/team/readersdigest/29238

Όπως και το ετοιμοθάνατο γαϊδούρι…

Εν μέσω κρίσης, βρισκόμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο. Είναι προφανές ότι η επόμενη ημέρα για την πατρίδα μας θα είναι διαφορετική. Σε πείσμα των «μελλούμενων», ο κάθε πολίτης, από όποιο μετερίζι μπορεί, πρέπει να πάρει θέση και να μπει μπροστά για να σωθεί το Παλαιόκαστρο. Αλλά και εάν φανεί ότι το χωριό πέφτει και χάνουμε τη μάχη, να σταθούμε όρθιοι για να δώσουμε νέους αγώνες, μαθημένοι από τα λάθη του παρελθόντος, για την αλλαγή του τρόπου που βλέπουμε τον τόπο μας και το πέρασμά μας από τη ζωή. Γιατί η ζωή δε χρεωκοπεί, και οφείλουμε να βγούμε σοφότεροι από την κρίση, αξιολογώντας τι αξίζει και τι όχι. Πρέπει επιτέλους ο καθένας από εμάς να καταλάβει ότι είναι υπεύθυνος για τον τόπο που θα παραδώσουμε στα παιδιά μας, καθώς όπως έγραψε και ο Ιρλανδός συγγραφέας και πολιτικός Edmund Burke, «το μόνο που χρειάζεται για να θριαμβεύσει το κακό, είναι να μην κάνουν τίποτα οι υποστηρικτές του καλού».

mibakas@gmail.com
* O Μιχάλης Μπάκας (http://oikoanemos.wordpress.com/about) είναι περιβαλλοντολόγος με μεταπτυχιακές σπουδές στην Περιβαλλοντική Πολιτική και Διαχείριση, γραμματέας της Περιφερειακής Οργάνωσης Βορείου Αιγαίου των «Οικολόγων Πράσινων».
http://www.emprosnet.gr/Opinions/articles/?EntityID=6b5025f9-a6ad-4b01-a77b-88e7b0a4f495