Μιχάλης Μαραγκάκης: Εκδήλωση «Ποιόν οφελεί η βία»; - Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Αγαπητοί φίλοι και φίλες συμπολίτες, στην ίδια αυτή αίθουσα
πριν από χρόνια μιλήσαμε πάλι σε εκδήλωση της Διεθνούς Αμνηστίας
για την βία για το δικαίωμα, το ανθρώπινο δικαίωμα άρνηση
στράτευσης.
 Η στρατιωτική, η πολεμική βία με την δυναμική, την εμβέλεια,
το μέγεθος του καταστροφικού αποτελέσματος και της οδύνης που
προκαλεί ξεχωρίζει ευδιάκριτα από κάθε άλλη μορφή βίας που
πλαισιώνει και διαμορφώνει την ποιότητα αυτού του (ειρηνικού)
κόσμου που έχουμε οικοδομήσει. Είναι σφιχταγκαλιασμένη με την
θεσμοθετημένη, νομιμοποιημένη βία της κρατικής εξουσίας, της
κρατικής μηχανής, την εργασιακή-εργοδοτική βία, την
ενδοοικογενειακή βία, την ενδοσχολική βία, την σεξιστική βία, την βία
του σωφρονιστικού συστήματος την ρατσιστική βία, την τηλεοπτική
βία, την βία στις κερκίδες. Παιδιά της ίδιας μάνας που γέννησε την
εγκληματική βία του κοινού ποινικού δικαίου έχουν κάτι κοινό.
Πάντα προσπαθούν να επιβάλλουν το «δίκαιο» , «το συμφέρον», την
θέληση του ισχυρότερου. Ακόμα και η συμβολική βία σε άψυχα
αντικείμενα ή ο εκφοβισμός χρήσης βίας στόχο έχει την παραβίαση
της ελεύθερης βούλησης, τον εξαναγκασμό, την υποταγή, την στέρηση
δικαιωμάτων, την καταλήστευση του μόχθου, της δημιουργίας , του
συνανθρώπου μας, του συμπολίτης μας του αδελφού μας.
Επιτρέψτε μου σε αυτό το σημείο να επισημάνω την
θεσμοθετημένη και νομιμοποιημένη βία που εφαρμόζουμε απέναντι
στο φυσικό περιβάλλον σε κάθε άλλη μορφή ζωής στα οικοσυστήματα
και στους φυσικούς πόρους. Πάντα με εργαλείο την βία
παραβλέποντας την επιστημονική γνώση, παραβιάζοντας κάθε μέτρο
ορθολογικής και στρατηγικής διαχείρισης, κάθε αίσθημα ή δικλίδα
κοινωνικού δικαίου καταπατώντας κάθε έννοια δικαιώματος στους
λοιπούς ζώντες οργανισμούς με βία επιδιώκουμε το γρηγορότερο, το
ευκολότερο, το μεγαλύτερο κέρδος ανεξαρτήτως ποιότητας
επώδυνων κοινωνικών επιπτώσεων και ανεπανόρθωτης
περιβαλλοντικής  καταστροφής.
 Η βία παρουσιάζεται ως αναγκαίο κακό και κατά κανόνα
μετονομάζεται σε κάτι άλλο. Συχνά νομιμοποιείται στην συνείδηση
των ανθρώπων η βία ως μέσο άμυνας. Η νομιμοποίηση αυτή ανοίγει
την κερκόπορτα να επεκτείνουμε το «δικαίωμα» χρήσης της βίας
ονομάζοντας άμυνα ακόμα και την επίθεση. Γνωστή είναι η ρήση ότι η
καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Έτσι:
● Οι στρατοί εξοπλίζονται στο όνομα της άμυνας.
●Η αστυνομία σπάζει στο ξύλο τους πολίτες στο όνομα της
άμυνας.
●Διαδηλωτές σπάνε βιτρίνες, πετάνε εμπρηστικές βόμβες στο
όνομα της άμυνας.
●Η μία άμυνα λοιπόν προκαλεί την άμυνα της «άλλης» πλευράς
και έτσι κλιμακώνεται η άμυνα με δίκαιες βόμβες, δίκαιους
φόνους, δίκαιη βία.
Η άλλη ρήση «ο σκοπός αγιάζει τα μάσα » εξαγιάζει πρώτα τον
σκοπό ως «υψηλό ιδανικό» στην συνέχεια εξαγιάζει και τα αθέμιτα
μέσα αθωώνοντας τελικά, δίνοντας συγχωροχάρτι στον οποιανδήποτε
επίδοξο σωτήρα.
Είναι φανερό ότι όλες αυτές οι βίαιες πολιτικές παραβιάζουν
αντίστοιχα και επώδυνα το δίκαιο, το συμφέρον, της θέληση του
ασθενέστερου με αποτέλεσμα να εργάζεται για ένα κομμάτι ψωμί, να
είναι χρεωμένος όλη του την ζωή, να μην μπορεί να συντηρεί την
οικογένεια του, να σκύβει το κεφάλι. Αυτοδικαίως γεννιέται η κριτική,
τη διαμαρτυρία και η αντίσταση. Η επιβολή της θέλησης των
ισχυρότερων ο εξαναγκασμός, η αυθαίρετη παραβίαση ή αλλαγή
υφιστάμενων κοινωνικών κανόνων οδηγεί σε κοινωνική έκρηξη Το
ερώτημα που γεννιέται με τον προβληματισμό που οδήγησε στην
σημερινή μας συνάντηση είναι αν πρέπει, αν είναι αυτονόητο, αν είναι
ανυπέρβλητο, αν αυτή η υγιείς αντίδραση και αντίσταση πρέπει να
έχει μέτρο, να έχει ποιότητα την βία την εκδίκηση, την κοινωνική
οδύνη, τον θάνατο.
Την ίδια στιγμή το κράτος χρησιμοποιεί την λεγόμενη νόμιμη
βία προκειμένου να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη συνέχεια της
εφιστάμενης κατάστασης, την διαιώνιση του. Χρησιμοποιεί βία όταν
φοβάται τους πολίτες του, όταν διαπιστώνει την ασυνέχεια της
υποστήριξης τους προς αυτούς. Οργανώνει σύγχρονους πανίσχυρους
μηχανισμούς καταστολής που συνεπικουρούμενοι από παρακρατικά
στοιχεία συνδυάζει αδυσώπητο ξύλο πολλά χημικά, χειροβομβίδες
συλλήψεις, διώξεις και όπου χρειάζεται χαλκευμένα κατηγορητήρια.
Το κράτος δεν σέβεται και παραβιάζει την δική του διακηρυγμένη
ηθική τους νόμους που εκείνο επικαλείται προκειμένου να ασκήσει
βία. Αυτό σημαίνει εγκατάλειψη του κράτους δικαίου, εγκατάλειψη
των κανόνων της δημοκρατίας.
Η αυτοδικία και η ατομική βία του καθενός είναι αρνητικό
πράγμα, αλλά η βία του κράτους είναι δεκαπλάσια αρνητική γιατί
παραβιάζει το κοινωνικό συμβόλαιο με το οποίο του έχουμε
εκχωρήσει δύναμη να ρυθμίζει την ζωή με κοινωνική δικαιοσύνη και
σεβασμό των κοινωνικών δικαιωμάτων. Δεν παραχωρήσαμε το
δικαίωμα να καταστέλλει ένα κοινωνικό αίτημα, να ευτελίζει ή να
αφαιρεί ανθρώπινες ζωές. Η αστυνομία καταχράται την εξουσία που
της έχει παραχωρηθεί.
Ο Τσόμσκι εύστοχα διαπιστώνει ότι: Δεν έχει σημασία πόση βία
μπορούμε να ασκήσουμε εμείς. Το κράτος έχει την δυνατότητα και θα
αναπτύξει βία μεγαλύτερης έντασης. Λατρεύει την βία και έχει το
μονοπώλιο της.
Η αριστερά μετά την ήττα του εμφύλιου παρότι είχε κερδίσει σε
ηθικό επίπεδο παγιδευμένη από το βάρος των πολιτικών και
κοινωνικών διώξεων που υπέστησαν τα μέλη της αισθάνεται ότι βία
ασκεί μόνο το κράτος και η δεξιά.. Η βία που ασκείται από την
αριστερά δεν θεωρείται βία αλλά απλά «απελευθέρωση». Έτσι για
πολλούς το να σκοτώνεις έναν αστυνομικό σαν τον Χαράλαμπο
Αμανατίδη ή έναν δημοσιογράφο σαν τον Σωκράτη Γκιόλια δεν είναι
κακό πράγμα, ενώ η δολοφονία του 15χρονου μετανάστη Χαμί
Νατζάφη ήταν απλά μια παράπλευρη απώλεια του δίκαιου αγώνα
τους. Η δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου
ξεχείλισε την οργή, άνοιξε το καπάκι και απελευθέρωσε κοινωνική βία
που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Κάποιοι μικρόψυχοι τιμωροί
αναζήτησαν δικαιολογίες του τύπου καλά να πάθουν οι
απεργοσπάστες για να απεκδυθούν την φρίκη του φονικού των τριών
υπαλλήλων της ΜΑΡΦΙΝ. Μικρόψυχοι γιατί δεν μπόρεσαν να
αισθανθούν τον συμπολίτη τους , τον γεμάτο ανασφάλεια , αδύναμο
και παγιδευμένο στις ανάγκες του βίου εργαζόμενο, τον σιωπηλό αμνό
αλλά παντού θέλουν να αναγνωρίζουν εχθρούς.
Με την λογική του συμψηφισμού «για όλα φταίνε οι
μετανάστες», «όλοι οι αστυνομικοί είναι φονιάδες» έχουμε μπει σε
έναν φαύλο κύκλο βίας από όπου δεν μπορούμε να βγούμε εύκολα
γιατί ο ένας συμψηφίζει την βία του άλλου. Διαδηλώνουμε κατά της
αστυνομικής βίας, οι αστυνομικοί ανταποδίδουν χτυπώντας
περισσότερο κάποιοι τρίτοι σκοτώνουν έναν αστυνομικό, τρεις
μετανάστες κάνουν έγκλημα, κάποιοι άλλοι λένε ότι όλοι οι
μετανάστες φταίνε, κάποιος άλλος σκοτώνει έναν αθώο μετανάστη.
Έτσι συμψηφίζουμε το έγκλημα. Αυτό δεν είναι πρόβλημα
εγκληματικότητας είναι πρόβλημα δημοκρατίας υπάρχει ένα χάος μια
σύγχυση και μια ανομία. Όλα συγχωρούνται, όλα συμψηφίζονται.
Οδηγούμαστε να πιστέψουμε ότι η Ελλάδα είναι ένδεκα εκατομμύρια
δικαιώματα και ο καθένας έχει το δίκιο του, το διεκδικεί με τον τρόπο
του, τιμωρεί με τον τρόπο του. Έχουμε ευθύνη όλοι μας και πρώτα
από όλα τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα και οι πολιτικοί για την
έκπτωση του πολιτικού συστήματος, την απαξίωση των θεσμών, των
κοινωνικών αξιών, των συνδικάτων, κάθε συλλογικότητας.
Τίποτα δεν μπορεί να νομιμοποιήσει τη βία.
Κανένας θάνατος δεν είναι δίκαιος.
Η ουσιαστική αιτία του κύκλου της πολιτικής βίας είναι η μη
δημοκρατική και κοινωνικά άδικη οργάνωση της κοινωνίας μας.
Η κοινωνική αλληλεγγύη μας δείχνει άλλη μια φορά τον δρόμο.
Η αδελφοσύνη είναι η μόνη απάντηση στην βία.
Η αγάπη είναι το όπλο μου, είναι το όπλο μας. Ας το
χρησιμοποιήσουμε.