Μαθήματα Δημοκρατίας από τον Roberto Bennini

Μίλησε λοιπόν ο Μπενίνι, δηλαδή το Ιταλικό Σύνταγμα, για τη Δημοκρατία, όπου κάθε εξουσία πηγάζει από το λαό. Με τη δέσμευση όμως το πολίτευμα να προστατεύει την ειρήνη και την ελευθερία. Γιατί σαφώς η σύνεση και η ψυχραιμία δεν χαρακτηρίζουν κάθε επιλογή, ακόμη και του λαού. Γι` αυτό προέκυψε ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι και οι παραφυάδες τους. Γι` αυτό σήμερα μας προκύπτουν ανάλογα φαινόμενα. Η εξουσία πηγάζει από το λαό, αλλά αυτό σημαίνει ευθύνη, και δεν μπορεί παρά να νομιμοποιείται στο βαθμό που εγγυάται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο Λαός αναλαμβάνει στη θέση που ως τότε καταλαμβανόταν από τον απόλυτο άρχοντα, την αυθαιρεσία κάθε επίβουλης ολιγαρχίας.

Υπογράμμισε τη ρητή δέσμευση για εργασία. Εργασία και όχι απασχολησιμότητα! Εργασία για όλους! Βασική υποχρέωση της Δημοκρατίας. Βασικό και αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα κάθε Πολίτη. Για να μπορεί να ζει με αξιοπρέπεια και να απολαμβάνει ό,τι η ίδια η Πολιτεία σημαίνει και απαιτεί.

Έμεινε με εμμονή στην πρόβλεψη του Συντάγματος για αλληλεγγύη. Με τρόπο αφοπλιστικό σχολίασε πως βρίσκεται στη βάση κάθε κοινωνίας, ανθρώπων. Η υποχρέωση υποστήριξης και ενίσχυσης των αδυνάτων, όσων βρίσκονται σε δεινή θέση. Καταστατική ανάγκη κι ετούτη των δημοκρατικών κοινωνιών.

Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στην παράδοση της Ευρώπης, στη λαϊκότητα, στο διαχωρισμό του ρόλου Κράτους και Εκκλησίας. Κατοχύρωση της ανεξαρτησίας της Εκκλησίας, ακριβώς γιατί θα πρέπει να κινείται πέρα και να μένει μακριά από την πολιτική. Στη συνέχεια έμεινε στο ζήτημα της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης και στο γεγονός πως όλοι αναγνωρίζονται ίσοι απέναντι σε αυτόν. Και συνέχισε σχολιάζοντας ειρωνικά πως ασφαλώς και ισχύει κάτι τέτοιο στην Ιταλία και στην Ευρώπη του σήμερα.
Ιδιαίτερη και εξόχως ενδιαφέρουσα ήταν η προσέγγιση του στο ζήτημα της ισότητας, (φύλου, ράτσας, ηλικίας, δόγματος). Σε μια εποχή που όλοι με μεγάλη ευκολία καταδικάζουμε συνανθρώπους μας και νομίζουμε πως με το φόβο και τον αποκλεισμό θα οδηγηθούμε σε λύσεις. Μάλιστα αναδεικνύουμε σε πολιτική δύναμη όποιον οργανώνει φασιστικής λογικής εκκαθαρίσεις.

Μίλησε ακόμη για την πρόβλεψη του Συντάγματος για τη διατήρηση και την προβολή του Ιταλικού Πολιτισμού. Στοιχείο μοναδικό για τους Ιταλούς και κάθε άλλο λαό. Στοιχείο υπερηφάνειας, όταν συνδέεται με τη γνώση. Όταν τροφοδοτεί την ταυτότητα και ανοίγει πόρτες, δίνει ευκαιρίες στο διάλογο με άλλους πολιτισμούς.

Άξια μνείας επίσης η πρόβλεψη του Συντάγματος για υιοθέτηση νέων αντιλήψεων και πρακτικών από άλλους λαούς και πολιτισμούς, από τη στιγμή που έρχονται να προσθέσουν και να διευρύνουν αξίες και πρακτικές που συμφωνούν με το πνεύμα του συντάγματος. Ως εκ τούτου ιδιαίτερη πρόβλεψη υπάρχει για τη διεθνή δράση και τη συμμετοχή σε πρωτοβουλίες που υποστηρίζουν την εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε παγκόσμιο επίπεδο.

Στάθηκε με ενθουσιασμό στην ξεκάθαρη, ποιητική σε πολλές περιπτώσεις γλώσσα, στη χρήση ρημάτων που προσδιορίζουν με ακρίβεια το περιεχόμενο του Συντάγματος και του πνεύματός του.

Βεβαίως το Σύνταγμα αυτό δημιουργήθηκε από ανθρώπους που πίστεψαν στη Δημοκρατία, που είχαν γνωρίσει τον πόλεμο και την αγριότητα του. Είναι αυτοί που στην ουσία πήραν την πρωτοβουλία για την Ευρωπαϊκή Ένωση, των λαών, της ειρήνης, της ευημερίας και της ισόρροπης ανάπτυξης. Όχι αυτό το εξάμβλωμα πρακτικών και διαδικασιών, το υπόδουλο στα μεγάλα συμφέροντα με τους νάνους ηγέτες, ανδρείκελα. Γιατί και το Νόμπελ που πριν από λίγες μέρες απονεμήθηκε στην Ε.Ε. σαφέστατα δεν ανήκει σε αυτούς που το παρέλαβαν. Ανήκει σε εκείνους που οραματίστηκαν και εργάστηκαν για έναν καλύτερο κόσμο, ειρηνικό, για κοινωνίες ανθρώπων, αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας.

Άξιζε πράγματι να δείτε αυτόν τον ηθοποιό να χορεύει, να κλαίει, να υψώνει με δύναμη την ψυχή του. Τη φωνή της ψυχής του, προκειμένου να αφυπνίσει τους συμπατριώτες του, που εδώ και χρόνια ζουν σε αυτή τη σύγχυση και την επιβολή του αισθήματος ανικανότητας. Μιλούσε με πίστη στα ανθρώπινα ιδανικά, με πίστη για τη Δημοκρατία, για τον άνθρωπο. Προσπάθησε με ειλικρίνεια να συν-κινήσει τους συμπατριώτες του. Να ενεργοποιήσει δηλαδή τις ψυχικές και πνευματικές τους δυνάμεις, να ξυπνήσει μέσα τους τον άνθρωπο, με τις ευαισθησίες του, τα όνειρα του, το γούστο του, την αγάπη του για τη ζωή και τις χαρές της. Θυμίζοντας τους όμως, πως αυτά τα δικαιώματα δεν μπορεί να διατίθενται μονοπωλιακά. Πως πρέπει να τα απολαμβάνει κάθε άνθρωπος, με μόνη αυτή του την ιδιότητα.

Τα λόγια του βάλσαμο για τον εξίσου πληγωμένο και πελαγωμένο λαό της Μεσογείου, τους ωραίους Ιταλούς. Εκείνοι που όπως κι εμείς θα πρέπει να πιστέψουμε και να κτίσουμε το αύριο που μας ανήκει και μας αξίζει

Μαθήματα Δημοκρατίας από τον Roberto Bennini. Του Μανόλη Αλεξάκη

http://youtu.be/zTYBne41Sw4

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ!

Εμείς που βλέπουμε κάθε μέρα τους γονείς μας να ιδρώνουν για την επιβίωση μας στα εργοστάσια και τις μεγάλες επιχειρήσεις της Γερμανίας, να παλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ σε ένα εστιατόριο ή μια μικρή επιχείρηση, εμείς που σαν μαθητές πολλές φορές δουλεύουμε για να βοηθήσουμε τους γονείς μας, γνωρίζουμε ότι για τα καθημερινά βάσανα της οικογένειάς μας δεν φταίει ο συμμαθητής μας που έχει άλλο χρώμα, άλλη θρησκεία ή είναι από άλλη χώρα.

Η φασιστική Χρυσή Αυγή και οι αδελφές της ναζιστικές οργανώσεις στην Γερμανία με τα ψέματά τους και τους τραμπουκισμούς τους έχουν ένα στόχο: Να τρομοκρατήσουν εμάς και τους γονείς μας για να μην αντιδράσουμε με τη δίκαιη οργή και αγανάκτηση που κάθε μέρα νιώθουμε, να μείνουν στο απυρόβλητο οι πολιτικές του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, που εξαθλιώνουν τους εργαζόμενους και τους νέους στην Ελλάδα και τη Γερμανία.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΠΟΜΟΝΩΝΟΥΜΕ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΧΙΤΛΕΡΙΚΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, ΤΩΝ ΟΜΟΪΔΕΑΤΩΝ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ!

ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΙΑ!

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ!

«Ανοικτό γράμμα» Ελλήνων μαθητών της Γερμανίας κατά της Χρυσής Αυγής

Τέλος εποχής (1)

Τυπικά, οι δεκαετίες έχουν τα γνωστά αριθμητικά όρια. Ουσιαστικά, όμως, αν μιλάμε για το πνεύμα της κάθε εποχής, τα όρια τους είναι ρευστά.
Η δεκαετία του 2000, για να μείνουμε στην τελευταία, δεν άρχισε παρά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, με την πτώση των δίδυμων πύργων στη Νέα Υόρκη και την έναρξη της αντιτρομοκρατικής υστερίας. Όσο για το τέλος της, ήρθε κάπως νωρίς, και για την ακρίβεια τον Οκτώβριο του 2008, με το ξέσπασμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης.
Εκείνο το μήνα, ήταν σαν να διαβαίναμε, σχεδόν ολόκληρη η ανθρωπότητα, ένα αόρατο σύνορο, μια φανταστική Πύλη. Στη νέα αυτή εποχή, στον «θαυμαστό καινούργιο κόσμο» της δεκαετίας του 2010, όπου εισήλθαμε ήδη από τότε, αλλάζουν πολλά.
Ίσως, μάλιστα, να πρόκειται για ένα πολύ σπουδαιότερο όριο: όχι μόνο η αλλαγή μιας δεκαετίας πια, αλλά το πραγματικό γύρισμα του αιώνα. Γιατί το οικονομικό κραχ δεν φέρνει μόνο τη κατάρρευση του καταναλωτικού μοντέλου και του ατομικισμού, αλλά και την ανάδυση του συλλογικού.
Πρόκειται για αληθινό σεισμό, που επαναφέρει στο προσκήνιο, αντί του εγώ, το εμείς, και κυρίως τις ταξικές διαφορές. Την κόκκινη διαχωριστική γραμμή τους, που σαν ρωγμή διατρέχει τις κοινωνίες, σκίζοντας τες στα δύο.
Τη γραμμή που χάραξαν με αίμα, κάποια άλλα Δεκεμβριανά, όχι τα περσινά, του 2008, αλλά του 1944.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ ότι η πρώτη αντίδραση, διεθνώς, υπήρξαν οι ταραχές στην Ελλάδα, δύο μήνες μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης στις ΗΠΑ.
Αντίδραση έμμεση, ασφαλώς, αφού οι ταραχές ξεκίνησαν με αφορμή τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από έναν ειδικό φρουρό της Αστυνομίας.
Αυτή η πολυήμερη, πανελλαδικής εμβέλειας, νεανική εξέγερση, που προκάλεσε τεράστιες υλικές καταστροφές κυρίως στην Αθήνα, έκανε ταχύτατα το γύρο του πλανήτη, σχεδόν σε ζωντανή, καθημερινή αναμετάδοση (κάτι αδύνατον στις προ Ίντερνετ εποχές).
Και οι ξένοι έσπευσαν να δουν στο ελληνικό ξέσπασμα, ένα προανάκρουσμα όσων επίκεινται στις δικές τους χώρες. Ιδού οι συνέπειες του κλειστού, ζοφερού οικονομικά ορίζοντα, σε συνδυασμό με την απειλή της κοινωνικής και ταξικής καταβαράθρωσης.
Δεν είναι τυχαίο ότι, στην Ελλάδα, τη συμβολική αυτή σπίθα του 2008, την αποκαλέσαμε, (στον παραδοσιακό Τύπο και στα ηλεκτρονικά μίντια) Μικρά Δεκεμβριανά. Στο εξωτερικό, αγνοούν τα συμφραζόμενα. Στο εξωτερικό, δεν θυμούνται πια, τι ακριβώς ήταν τα Μεγάλα.
Τα σκέτα Δεκεμβριανά.


Σαν συμβολή στη σκέψη του επερχόμενου, απόσπασμα (σελ. 377-378) από το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Ραπτόπουλου "Η πιο κρυφή πληγή" εκδ. Ίκαρος, Νοέμβριος 2012.

Καλό σου ταξίδι, ήδη μας λείπεις...

"Τι να κάνουμε; Να ξαναφτιάξουμε την πατρίδα μας. Να ξαναεποικίσουμε τη γη μας. Να ξαναστήσουμε τη γεωργία μας. Έχουμε μια χώρα παράδεισο. Παράγουμε τα πάντα και τόσο εκλεκτά. Να γυρίσουμε στα χωριά μας, να ξαναδεθούμε με τη γη. Να πάνε στο διάολο οι δανειστές και τα χρέη μας. Τι θα κάνουν; Θα μας στείλουν τους πεζοναύτες; Θα υποφέρουμε, αλλά θα υποφέρουμε για μας και ό,τι δημιουργήσουμε θα είναι δικό μας πια.
...Η κρίση είναι πολυεπίπεδη, δεν είναι μονάχα οικονομική. Ουσιαστικά είναι κρίση αξιών και χρεοκοπίας του λογοκρατούμενου και τεχνοκρατικού πολιτισμού μας".
...
"Πιστεύω ότι ο μόνος δρόμος, η τελευταία έξοδος προς την ελευθερία του ανθρώπου και του πλανήτη είναι η ολιστική οικολογική φιλοσοφία, σκέψη, πράξη, συμπεριφορά. Η οικολογία ούτε φέρει ούτε εδραιώνει καμία εξουσία, αντίθετα την καθιστά άχρηστη. Είναι μια επανάσταση αυτογνωσίας, μια επανάσταση ανθρώπινης συνείδησης.
Δεν είναι μια «πίστη» σε μια ιδεολογία αλλά μια καθημερινή πρακτική για να επανασυνδέσουμε τη λογική με τις αισθήσεις, να απελευθερώσουμε τη συμπαντική μας ιδιαιτερότητα. Να αναγνωρίσουμε τη διαφορετικότητα, την αυταξία και την αναγκαιότητα του συνόλου της ζωής...
Είναι ένας δρόμος επαναπροσέγγισης του κόσμου που μας περιβάλλει, ένας δρόμος στην αναζήτηση της χαράς αντί της αγωνίας. Έχουμε ανάγκη να ξαναβρούμε την προσωπική μας αισθητική, τα προσωπικά μας μονοπάτια, του έρωτα, της αγάπης και της τρυφερότητας, το άρωμα του κόσμου και της ύπαρξής μας."

Ο Χρόνης Μίσσιος έφυγε...

"Χρυσή Αυγή"

Αναρωτιέμαι τι σόι Έλληνας είναι αυτός που δε μπορεί να μιλήσει ή να γράψει δυο σωστά Ελληνικά. Εν τω μεταξύ έχουν παρασυρθεί και κάποιοι ανόητοι ή αφελείς που νομίζουν ότι έτσι αγαπούν περισσότερο τη πατρίδα μας ώσπου στο τέλος θα σφαχτούμε μεταξύ μας.
Κάνω έκκληση σε κάθε έναν που του έχει μείνει λίγο μυαλό στο κεφάλι του και δεν είναι προβοκάτορας να σταματήσει να προκαλεί γιατί στο τέλος θα μας πάρει όλους ο διάολος.
Όσοι έχουν σαν επιλογή τους το δρόμο της βίαιης αντιπαράθεσης θα πρέπει να ξέρουν ότι στο τέλος νικά αυτός που έχει τους λιγότερους ηθικούς φραγμούς.
Εγώ τον φοβάμαι αυτό το δρόμο.

Ο έρωτας, δηλαδή η ζωή είναι ανώτερη από κάθε ιδεολογία κι από κάθε πολιτική στράτευση

................

Στην «Πιο κρυφή πληγή», μιλάω αναλυτικά για το κοινωνικό αυτό φαινόμενο, μέσω της ηρωίδας που είναι δημοσιογράφος και επιχειρεί μια ανατομία των Αγανακτισμένων, όσο και μια απόπειρα σύνδεσής τους με τα Δεκεμβριανά του ’44.

Σύνδεση, με την έννοια ότι ξαναβγήκαν οι μάζες στους δρόμους, και ότι κάτι συλλογικό γεννιόταν εκείνες τις μέρες. Κι ας επρόκειτο για κάτι αυθόρμητο και τυφλό, με υλικά ετερόκλητα: μισο-χρυσαυγίτικα, μισο-συριζαίϊκα, μισο-ανεξάρτητων Ελλήνων του Καμμένου ― ο κόσμος των Αγανακτισμένων ήταν όλα αυτά μαζί και χωριστά.

Αφενός, λοιπόν, η έξοδος των μαζών στους δρόμους και το γεγονός ότι σηκώθηκαν από τον καναπέ τους και εγκατέλειψαν το κουκούλι του ατομικισμού τους. Και αφετέρου η αγανάκτηση η ίδια, σαν προπομπός μιας ταξικής σύγκρουσης, μιας αντιπαράθεσης που κατάγεται –ίσως- από τον εμφύλιο.

Κρ.Π.: Ως ένα αδιαχείριστο πρόβλημα, που το σέρνουμε ως τις μέρες μας, όπως αναφέρουν ακόμη και ιστορικοί;

Β.Ρ.: Ο εμφύλιος ως άλυτο πρόβλημα, που το κουβαλάμε ακόμα, και γι’ αυτό ακριβώς πάντα είμαστε επιρρεπείς σε έναν νέο. Άρα, σαν να διαφάνηκε ο φόβος ενός νέου εμφυλίου, με τους Αγανακτισμένους.

Κρ.Π.: Η ερωτική ιστορία… σου εμφανίστηκε ως ιδέα, μέσα στους Αγανακτισμένους;

Β.Ρ.: Εκεί μου πρωτοήρθε η ιδέα και έδεσε με το υλικό των Δεκεμβριανών του ’44. Το κλίμα και η ατμόσφαιρα στο Σύνταγμα είχε ώρες ώρες κάτι το ευφορικό και ερωτικό. Τα πρόσωπα έλαμπαν, σαν κάτι απογεύματα στις καλοκαιρινές διακοπές, που οι άνθρωποι νιώθουν πληρότητα.

Κρ.Π.: Μια σύγχρονη ερωτική που συνδέεται με τον εμφύλιο…

Β.Ρ.: Αρχίζει στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, όταν οι δύο κεντρικοί ήρωες είναι ακόμα έφηβοι, και φτάνει ώς το καλοκαίρι του 2011, με τους Αγανακτισμένους. Μια ερωτική ιστορία απολύτως σύγχρονη, που όμως συνδέεται με τα Δεκεμβριανά του ’44.

Κρ.Π.: «Λύνεται» μέσα από την ιστορία του βιβλίου αυτή η σύνδεση;

Β.Ρ.: Αυτό που κατάλαβα γράφοντας, είναι ότι ο έρωτας παραμένει ανώτερος από τις ιδεολογίες κι από τα όποια επιχειρήματα. Συχνά, δε, κρύβεται απλώς πίσω τους.

Κρ.Π.: Ο έρωτας ως ουσία της ζωής;

Β.Ρ.: Ακριβώς. Κι αυτό είναι κάτι παγκόσμιο, πανανθρώπινο, και ταυτόχρονα πολύ δικό μας, ελληνικό. Ίσως τα μικρά μεγέθη και το γλυκό φως (ούτε εκτυφλωτικό ούτε σβησμένο από ομίχλες, όσο πρέπει), να μας υποχρεώνουν να εκτιμάμε προπαντός τη ζωή, και τίποτε άλλο.

............................

Κρ.Π.: Το στοίχημα ποιο είναι, όμως, σήμερα; Μήπως, από τη μια να μη χάνουμε την ανθρωπιά μας και να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, και από την άλλη να δείχνουμε έναν άλλο δρόμο ώστε να λυθούν τα... τραγικά προβλήματά μας, από εκείνον που οδήγησε στα Δεκεμβριανά;

Β.Ρ.: Αυτό ακούγεται λίγο σαν τετραγωνισμός του κύκλου.

Κρ.Π.: Αν, όμως, ωραιοποιούμε τα πράγματα, ή στρογγυλεύουμε τις γωνίες, δεν γινόμαστε έως και απάνθρωποι σε σχέση με εκείνους που έχουν υποστεί με τον πιο σκληρό τρόπο τα αποτελέσματα αυτής της κρίσης; Επίσης, δεν υπάρχει ο κίνδυνος ν' αρχίσει ο κόσμος να... συνηθίζει, από την μικρότερη αδικία έως και σε ότι αποτρόπαιο συμβαίνει γύρω του;

Β.Ρ.: Πιστεύω ότι τα όρια είναι δυσδιάκριτα και ότι όσοι εξωραΐζουν την κατάσταση έχουν εξίσου άδικο με όσους τη διεκτραγωδούν. Επί παραδείγματι, υπάρχει η απόπειρα ενοχοποίησης των λαϊκών μαζών από το κατεστημένο («όλοι μαζί τα φάγαμε»). Ταυτόχρονα, όμως, και μεγάλο μέρος του λαού δεν είναι αθώα περιστερά, έχουν διαφθαρεί πια οικτρά και πολλοί μη-προνομιούχοι. Αν αρχίσεις, λοιπόν, να μοιράζεις τώρα ευθύνες, θα το βρεις αργότερα μπροστά σου.

Κρ.Π.: Και ποιος θα κρατήσει "ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους "; Ποιός θα μιλήσει για όσους δεν φταίνε σε τίποτα και πρέπει να υποστούν τα αποτελέσματα του τρόπου ζωής... κάποιων -ασυνείδητων- άλλων;

Β.Ρ.: Πιθανότατα κανείς, εάν δεν το κάνουν οι ίδιοι. Εξάλλου παράπλευρες απώλειες υπάρχουν σε κάθε ιστορική περίοδο: είτε με παχιές αγελάδες είτε με ισχνές και με κρίση. Επίσης σήμερα η εξαχρείωση είναι τόσο γενικευμένη, ώστε οι ελάχιστοι αθώοι χάνονται άδικα. Όταν δεν αποτελείς μια μειοψηφία δυναμική, καταλήγεις το αιώνιο θύμα.

..................................

Β.Ρ.: Όντως. Και ο κίνδυνος είναι να γίνεις πιο βίαιος και πιο επιθετικός απ’ ό,τι πρέπει. Ή, από φόβο ότι θα αδικήσεις τον άλλον, να παρα-είσαι εφησυχασμένος, και να αδικείς τελικά και τον εαυτό σου και τον άλλον ― γιατί αυτό κάνεις όταν απέχεις από τα κοινά και καταντάς συνεργός στο κακό.

Υπάρχουν εγγενείς αδυναμίες και ατέλειες και δυσλειτουργίες στη νεοελληνική κοινωνία. Γι’ αυτό ακριβώς και κινδυνεύουμε να αναβιώσουν τα Δεκεμβριανά. Επειδή είμαστε μια κοινωνία βαθιά προβληματική, με σήμα κατατεθέν της την αναξιοκρατία, με μια αγκυλωμένη κρατική μηχανή, με κραυγαλέα απουσία δικαιοσύνης, με παροιμιώδη ατιμωρησία υπεύθυνων για κολοσσιαία οικονομικά σκάνδαλα. Και την ίδια στιγμή, έχουμε τον βίαιο εξαναγκασμό σε πτώχευση όχι της χώρας, αλλά του χαμηλοσυνταξιούχου και του μικρομεσαίου, του μη-προνομιούχου.

Από την άλλη, παρότι πρόκειται για το πιο πολιτικοποιημένο μου μυθιστόρημα, παρότι θίγονται εν εκτάσει ο εμφύλιος και η σημερινή πολιτική κατάσταση, και είναι σχεδόν ακατόρθωτο σε ένα τέτοιου είδους γραπτό να μην πάρεις θέση ― σήμερα που το έχω τελειώσει, καταλαβαίνω ότι το μυθιστόρημά μου λέει κάτι φαινομενικά εναντίον της πολιτικής. Ότι ο έρωτας υπερβαίνει και τις ιδεολογίες και τους εμφυλίους, και συχνά κρύβεται πίσω από μια στράτευσή σου υπέρ της άλφα ή της βήτα άποψης.

Αν ήταν μαθηματικό θεώρημα «Η πιο κρυφή πληγή», ναι, θα έλεγε ότι ο έρωτας βρίσκεται υπεράνω όλων. Ο έρωτας, δηλαδή η ζωή. Αυτή ρυθμίζει τα πράγματα, και είναι ανώτερη από κάθε ιδεολογία κι από κάθε πολιτική στράτευση. Αυτή έχει σημασία, πολύ περισσότερο απ’ όσο θα νομίζουμε από εδώ και πέρα, που εντείνεται και πολώνεται η κατάσταση, σε συνθήκες που μπορεί να οδηγήσουν μέχρι και σε έναν εμφύλιο.

........................

Και για να επιστρέψω στο θέμα του εμφυλίου: σε μια τέτοια σύρραξη, το θέμα δεν είναι ποιοι έχουν δίκιο, αλλά ότι τελικά καταντούν και οι δύο πλευρές δήμιοι. Το θέμα είναι ότι μπαίνει ολόκληρη η κοινωνία σε έναν φαύλο κύκλο, ο οποίος εξαφανίζει οποιονδήποτε έχει την παραμικρή αντίρρηση.

Κρ.Π.: Χάνεται ο διάλογος...

Β.Ρ.: Χάνεται η ουσία και χάνεται ένα πολύτιμο κομμάτι, που αποτελείται από τους πιο ανήσυχους κι από όσους είναι πιο κοντά στην ανθρώπινη ύπαρξη.

Αυτοί οι αντιρρησίες, οι αμφισβητίες, οι αιρετικοί και οι αταξινόμητοι, λειτουργούν ως καταλύτες για τη ζύμωση μέσα στους κόλπους της κοινωνίας. Και χωρίς αυτούς, οι υπόλοιποι παραλύουν και μαραίνονται. Οι αταξινόμητοι που δρουν ως καταλύτες προστατεύουν την κοινωνία από το να μη γίνει απάνθρωπη αγέλη ― γι’ αυτό είπα πριν ότι είναι πιο κοντά στην ανθρώπινη ύπαρξη.

Κρ.π.: Και τη συνύπαρξη;

Β.Ρ.: Ναι, αυτά πάνε μαζί, ή δεν υπάρχουν καθόλου. Και γι’ αυτό, λόγω της ύπαρξης που σημαίνει συνύπαρξη, γεννιούνται και όλα αυτά τα πελώρια ζητήματα.

Πού αρχίζει και πού σταματά η βία; Πότε γίνεται αποδεκτή ή δίκαιη; Είναι μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης ή μια διαστροφή της; Ερωτήματα αναπάντητα ίσως, και από τη φιλοσοφία και από τη ζωή.

Κρ.Π.: Όταν, όμως, αναγκαστείς να απαντήσεις με βία, όταν φτάσεις στο έσχατο σημείο της βίας, πρέπει να έχεις υπόψιν σου ότι εκεί μιλά και κερδίζει όποιος έχει τη δυνατότερη βία. Οπότε, ο νικητής δεν είναι αυτός που έχει δίκιο, αλλά εκείνος που έχει τη μεγαλύτερη δύναμη στη βία.

Β.Ρ.: Μα το φοβερότερο όλων δεν ήταν ο εμφύλιος, όπως νομίζει ο περισσότερος κόσμος, αλλά το τι επακολούθησε.

Η μετεμφυλιακή περίοδος ήταν το μεγάλο σιδέρωμα (με την έννοια της βίαιης τακτοποίησης, αλλά και της προκρούστειας προσαρμογής) της ελληνικής κοινωνίας, με εξορίες, με φυλακές, κυνηγητά, πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, φακέλους κι όλα αυτά. Εκείνα τα χρόνια, μετά τον εμφύλιο, έγινε χειρότερο πογκρόμ. Τότε μπήκε ο γύψος!

Παρ’ όλα αυτά, την ώρα της βίας υπάρχουν ευθύνες παντού. Χρειάζονται δύο πλευρές για έναν εμφύλιο. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα ζευγάρια. Δεν υπάρχει ζευγάρι που να έχει χωρίσει και να φταίει ο ένας μόνο.

Κρ.Π.: Όταν ένα ζευγάρι φτάνει στον χωρισμό, τον συγκατασκευάζει, όπως συγκατασκεύαζε και τη σχέση του, νωρίτερα. Όμως, το αν θα τιμήσεις, και πώς, και πόσο, κάποιον που χώρισες, είναι άλλο θέμα...

Β.Ρ.: Ε, λοιπόν, η Δεξιά, δηλαδή ο νικητής του εμφυλίου, δεν σεβάστηκε καθόλου και δεν τίμησε καθόλου την Αριστερά, με την οποία ντεφάκτο συνυπήρχαν.

Οι Από Πάνω κέρδισαν στην αναμέτρηση και όχι μόνο δεν τίμησαν, αλλά αντίθετα ατίμασαν και εξανδραπόδισαν τους Από Κάτω που είχαν ηττηθεί. Αντί για ένωση και μάλιστα από έρωτα, το ζευγάρι των προνομιούχων και των μη-προνομιούχων έχει παρελθόν αβυσσαλέας φαγωμάρας εδώ σ’ εμάς. Έχουν ανοίξει μεγάλες πληγές, φανερές και κρυφές.

Κρ.Π.: Κι αν ένα... ζευγάρι δεν μπορεί να διαχειριστεί τα θέματά του φτάνοντας στο χωρισμό τιμώντας ο ένας τον άλλον, τότε πώς μπορεί να διαχειριστεί μια ολόκληρη κοινωνία τα θέματα της, τις διαφωνίες της;

Β.Ρ.: Ε, γι’ αυτό έχουμε φτάσει εδώ που φτάσαμε.-

http://tvxs.gr/

Ξεχάσαμε τι είναι σημαντικό και τι όχι, κι αυτό είναι αρκετό...

Βιώνουμε αυτή την κρίση εδώ και πολλά χρόνια. Σίγουρα υπάρχουν νέα δεδομένα, αλλά δεν είναι κεραυνός εν αιθρία.

Είναι αποτέλεσμα χρόνιων ασθενειών. Βιώναμε τα συμπτώματά τους, κάποια τα συνηθίσαμε, για κάποια γκρινιάζαμε που και που, καμιά φορά κάναμε κάτι γι’ αυτά, καμιά φορά όχι… Ζήσαμε, και καλά ανύποπτοι, την πολυετή προετοιμασία της σημερινής κατάληξης. Δεν προέκυψε ξαφνικά.
Δεν αισθάνομαι, δηλαδή, ότι ζούσα σε μία υγιή χώρα, η οποία ξαφνικά αρρώστησε. Ίσα ίσα.

Δεχτήκαμε τόσα πράγματα όλα αυτά τα χρόνια, τα οποία δεν μας άγγιζαν, ίσως, ή –έστω- νομίζαμε ότι δεν μας άγγιζαν προσωπικά. Επιτρέπαμε, για παράδειγμα, στις πόλεις μας, να μην είναι φιλικές προς τα άτομα με αναπηρία, ή επιτρέπαμε στους εαυτούς μας και στους φίλους μας να ζουν χωρίς να νοιάζονται ουσιαστικά και έμπρακτα για τον διπλανό. Δεχόμαστε όλοι, δεκατρία χρόνια μετά τον σεισμό του ’99, τα ορφανά παιδιά του Χατζηκυριάκειου να ζουν σε κοντέινερ, αφού οι ζημιές στο κτήριο δεν έχουν ακόμη επισκευαστεί. Μα, ποιο μέλλον αξίζει σε μια κοινωνία που έχει τα ορφανά παιδιά της σε κοντέινερ;

Δεν ήταν καλά τα χρόνια που πέρασαν, κι ας μιλούν κάποιοι για τις «καλές εποχές». Ακόμα κι αν για κάποιους ήταν καλές όμως, δεν προετοιμαστήκαμε ούτε πνευματικά, ούτε πρακτικά, για τους δύσκολους καιρούς, που πάντοτε μπορούν να προκύψουν.
Υπήρχε φτώχεια γύρω και μέσα μας, από την οποία είχαμε πάψει να συγκινούμαστε. Όσοι δεν ήμασταν φτωχοί, όσοι καλύπταμε κουτσά-στραβά τις πραγματικές ή υπερβολικές μας ανάγκες, δεν δίναμε δεκάρα για τον διπλανό.

Με άλλα λόγια, δεν ένιωσα ποτέ πως ζω σε μια χώρα που υπόσχεται κάτι καλό. Νομίζω ότι πολλοί αναμέναμε ότι θα έρχονταν εποχές, όπου θα μας σκέπαζε το πέπλο αυτής της σημερινής μιζέριας. Και είναι κρίμα να κινητοποιούμαστε – όσο κινητοποιούμαστε, έστω αυτό το λίγο - μόνο αφότου έχει αγγίξει αυτή η υπόθεση το πορτοφόλι μας.

...
Δεν μου αρέσουν τα οργισμένα τραγούδια. Δεν πιστεύω ότι εξυπηρετούν, στο τέλος, τίποτα. Με το πολιτικό τραγούδι, έτσι όπως το εννοούμε συνήθως, είμαι τσακωμένος γενικώς. Θεωρώ πως ούτε το τραγούδι υπηρετεί, τελικά, ούτε την πολιτική.

Και επειδή βλέπω ό,τι υπάρχει μεγάλη ανάγκη έκφρασης, σήμερα, αυτή η έκφραση δεν θα έρθει ουρλιάζοντας συνθήματα μέσα από τα τραγούδια. Θεωρώ μεγάλο επαναστάτη, για παράδειγμα, τον Χατζιδάκι. Κι ας λένε πως ήταν δεξιός, δεν πα’ νάταν ότι ήθελε; Δε με ενδιαφέρει καθόλου. Το γεγονός ότι έδωσε τόση ομορφιά στον κόσμο, έδωσε πρόσωπο και σχήμα σε εποχές άσχημες και μας βοήθησε να γίνουμε καλύτεροι, είναι η πιο επαναστατική πράξη που μπορεί να κάνει κανείς.

...

Το θέμα είναι να μπορέσει σιγά σιγά ο καθένας να δημιουργήσει τα δικά του πράγματα, με αφοσίωση και αγάπη, για να μπορεί να τα δώσει. Ότι κι αν φτιάχνει. Μπορεί να μεγαλώνει παιδιά, ή να γράφει ποιήματα, ή να είναι αγρότης, ή να μαγειρεύει, ή, ακόμα και να δημιουργεί πράγματα ακόμη πιο σπάνια, όπως μια ωραία ερωτική σχέση…

...

Πήγα στους Ζαπατίστας, δεν άκουσα ένα οργισμένο τραγούδι, ποτέ. Τα επαναστατικά τραγούδια τους, είναι τραγούδια γεμάτα ομορφιά. Τόση ομορφιά που σε πονά.

Και μετά σκέφτομαι τα επαναστατικά τραγούδια των άλλων επαναστάσεων της Λατινικής Αμερικής, ή του ισπανικού εμφυλίου. Κανείς δεν ουρλιάζει τη μιζέρια του, ούτε βρίζει το σύστημα, ούτε τραγουδάει το μίσος. Τα ακούς και έχεις την ανάγκη να κάνεις τον κόσμο καλύτερο, όχι γιατί απλώς σιχαίνεσαι αυτόν που υπάρχει, αλλά γιατί τον ονειρεύεσαι αλλιώς. Και έτσι πολεμάνε. Όχι με μίσος, αλλά με όνειρο.

...

Έχουμε δρόμο μακρύ και δύσκολο. Κι αυτό είναι το καλό της υπόθεσης! Δεν πρέπει να μας απογοητεύει η απόσταση που έχουμε να διανύσουμε. Πρέπει να μας δίνει χαρά. Γιατί η οργή, από μόνη της, δεν δημιουργεί τίποτα. Δημιουργικό δεν είναι το να φτάσει ο κόσμος στο απροχώρητο, στην κορύφωση της μεγαλύτερης οργής. Η οργή χωρίς όνειρο θα σε ξανακάνει πρόβατο. Δεν αρκεί το να γκρεμίζεις. Θα ζήσουμε καλύτερα, όταν αποφασίσουμε τι θέλουμε να χτίσουμε στα ερείπια αυτού που θέλουμε να γκρεμίσουμε.

...

*Πατρίδα
Toυ Αλκίνοου Ιωαννίδη
(από τον δίσκο: Νεροποντή, 2009)
...
Δεν θέλω ο εαυτός μου να ‘ναι τόπος δικός μου
Ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν θα ταν αγέννητη η γη
Δε με τρομάζει το τέρας, ούτε κι ο άγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου, με τρομάζεις εσύ.
Με τρομάζεις ακόμα, οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο
Προσεύχεσαι και σκοτώνεις, τραυλίζεις ύμνους οργής
έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς τον μέσα σου ξένο κι όχι, δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω.

http://tvxs.gr

Η Νέα Ελλάδα που έρχεται...

Μήπως είμαστε και στο τέλος της νεοελληνικής περιόδου με τις κατά καιρούς … ξενόφερτες κυβερνήσεις από το 1821 μέχρι σήμερα; Όπως και να έχει, πάντως, το σίγουρο είναι ότι ξημερώνει μία Νέα Ελλάδα. Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα κρατήσει η νύχτα (οι ενδείξεις λένε όχι πολύ) αλλά το ξημέρωμα θα βρει τους Έλληνες των αρχών και των αξιών. Τους ανθρώπων των ιδεών και των αποτελεσμάτων. Τους οραματιστές της ελληνικής κουλτούρας και της πανανθρώπινης αλληλεγγύης. Τους εκφραστές της ισονομίας και της δικαιοσύνης. Τους εραστές της αμεσοδημοκρατίας και της συμμετοχικότητας. Θα συναντηθούν τα ανήσυχα πνεύματα που έχουν σπάσει τα δεσμά των γεωγραφικών και χρονικών προσδιορισμών μέσα από την πολιτιστική και πολιτισμική διαχρονικότητα. Και μέσα από αυτή τη διαδικασία θα δημιουργηθεί μία νέα πραγματικότητα. Η Νέα Ελλάδα που έρχεται…

Η Νέα Ελλάδα που έρχεται...

Μάλλον εδώ υπάρχει μια ελπίδα, η τελευταία ελπίδα...

Πώς ζούμε σήμερα; Πώς ζούμε εδώ και μερικές δεκαετίες;
Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά.

Ι. Η παγκοσμιοποιημένη Αγορά. Η παγκοσμιοποιημένη Αγορά καθορίζει την παραμικρή επιλογή του σύγχρονου πολίτη· η διεθνής αγορά, η αγορά των συγχωνευμένων υπερεταιριών και ομίλων, η χρηματιστηριακή αγορά. Από την τροφή ως την εκπαίδευση κι από το περιβάλλον έως την διασκέδαση. Όποια μορφή ανθρώπινης δραστηριότητας δεν έχει αφετηρία και τέλος αυτή την υπερσυγκεντρωτική αγορά καταδικάζεται σε ιστορικό θάνατο.

ΙΙ. Η άυλη ζωή. Στον κόσμο της παγκοσμιοποιημένης αγοράς τα πάντα μεταμφιέζονται ταχύτατα σε οικονομικό μέγεθος, σε μετρήσιμο προϊόν, σε ανταλλακτική αξία. Στοιχειώδεις ανθρωπιστικές αξίες και δικαιώματα του πολίτη, καταγράφονται μόνον ως ψηφία στους οικονομικούς και στατιστικούς πίνακες. Με τη σειρά τους αυτά ενσωματώνονται στον αναπτυξιακό δείκτη των κυβερνήσεων, των κρατών, των οργανισμών και αποκτούν βαθμιαία άυλη υπόσταση. Έτσι μεταμορφωμένα παρακάμπτουν τον λαϊκό έλεγχο, «ξεφεύγουν» από τις μαζικές διεκδικήσεις, αποσυνδέονται από τις ιστορικά κατοχυρωμένες κοινωνικές ανάγκες.

ΙΙΙ. Η εικονική πραγματικότητα. Όταν οι πραγματικές ανάγκες μεταμφιέζονται στην άυλη διάστασή τους, τότε η κριτική, η παρέμβαση, η συμμετοχή, η σύγκρουση, ο ανταγωνισμός, η αλήθεια, το ψέμα, το ηθικό, το ανήθικο, το νόμιμο, το παράνομο, ελαχιστοποιούνται στην εικονική τους εκδοχή: εφόσον δίκαιο είναι αποκλειστικά το δίκαιο της τηλεόρασης ή της όποιας μεντιατικής εικόνας, το θεσμικό δίκαιο, σε όποια εκδοχή του άσπρη, μαύρη, ή γκρι, συρρικνώνεται απελπιστικά: υποβιβάζεται σε είδηση, σε εφήμερη γραφή και αναλώσιμο λόγο, σε κάτι ολότελα αλλότριο από τη θεμελιώδη κοινωνική ανάγκη που το γέννησε.

ΙV. Η πολιτιστική «εξίσωση» (american dream). Σ’ αυτή την εικονική πραγματικότητα το μέσο είναι περισσότερο από ποτέ το μήνυμα: το 90% των εικόνων που κυριαρχεί στον πλανήτη (made in U.S.A.) κυβερνά ανεξέλεγκτα τον πλανήτη. Η γλώσσα με τη μεγαλύτερη διάδοση στον πλανήτη (made in U.S.A.) κυβερνά ανεξέλεγκτα τον πλανήτη. Ιστορικές κουλτούρες και κοινωνικές συμπεριφορές ισοπεδώνονται καθημερινά η μία μετά την άλλη. Πεθαίνουν χωρίς οι χρήστες τους να το συνειδητοποιούν. Η πολιτισμική διαφορετικότητα δεν απασχολεί κανέναν. Πολίτες, ή προλετάριοι ή καταναλωτές όλου του κόσμου, παραμένουμε όλοι απελπιστικά ίσοι, δούλοι υπό την κυριαρχία της μίας εικόνας, της μίας γλώσσας και του ενός εικονικού / αγοραίου πολιτισμού. 

V. Το όπιο του λαού. Δεν είναι πια η θρησκεία. Το πραγματικό όπιο, η πραγματική θρησκεία είναι, εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια, το κέρδος που παράγεται (εύκολα, γρήγορα, ανέξοδα, ανήθικα) έξω από την πραγματική οικονομία. Όλο και μεγαλύτερες ομάδες πληθυσμού κερδίζουν πια τη ζωή τους μέσα από πρακτικές που στο παρελθόν θα φαίνονταν απλά εγκληματικές, ανήθικες, εκβιαστικές, ληστρικές, βάρβαρες, κλπ. Και παράλληλα, όλο και πιο μεγάλες ομάδες πληθυσμού έχουν προετοιμαστεί ψυχικά και ηθικά για να (ξε)πουλήσουν τα πάντα: το σώμα τους, το περιβάλλον, τη χώρα, την πολιτιστική κληρονομιά, την ηθική, την αισθητική, τις αξίες, την κόρη τους, τη γνώση, και πριν απ’ όλα, τις ελπίδες για έναν ανθρωπινότερο κόσμο.

Γι’ αυτό και:
Ποτέ πριν στην Ιστορία η ανοχή μεγάλων ομάδων του πληθυσμού στην πολιτική διαφθορά δεν είχε συντηρήσει τόσο εύκολα την πολιτική διαφθορά.
Γι’ αυτό και:
Ποτέ πριν το μυθοποιημένο american dream, δεν είχε κατακτήσει σε τέτοια οικουμενική έκταση τη μορφή πανανθρώπινης αξίας – όσο τις δύο τρεις τελευταίες δεκαετίες, μέσα από την εκφυλισμένη, μεταμοντέρνα εκδοχή του της politically correct συναίνεσης.
Γι’ αυτό και:
Ποτέ πριν η συνείδηση του πολίτη δεν είχε βιώσει τόση μοναξιά απέναντι στην αγριότητα του χρηματιστηριακού / τραπεζικού κέρδους. Δεν υπάρχει κανείς εκεί έξω να διεκδικήσει, να αγωνιστεί μέχρις εσχάτων μαζί σου εναντίον αυτής της αγριότητας. Επειδή κανένα κοινωνικό όραμα, καμία οικουμενική πίστη, καμία κοινωνική προσδοκία δεν σε οπλίζει πειστικά εναντίον του οικουμενικού εχθρού. Που και που ενώνεις τη φωνή σου με τις σποραδικές φωνές ευκαιριακών αγανακτισμένων που γρήγορα πνίγονται στην καταβόθρα του μεντιατικού θεάματος. Αλλά ξέρεις: Φωνή βοώντων.

Οπότε:
Ό,τι κι αν κάνω σήμερα, γνωρίζω πως αυτό: (σύμφωνα με το δεδομένο Ι) πρέπει οπωσδήποτε να είναι «ανταγωνιστικό» στην Αγορά· δεν μπορώ να κάνω πλέον κάτι επειδή με σπρώχνει μια απλή επιθυμία, μια ισχυρή πεποίθηση, μια δυνατή αγάπη, μια συγκλονιστική πίστη – ούτε καν από βιολογική ανάγκη, από απλή ανάγκη για γνώση, αλληλεγγύη, συγκίνηση, απόλαυση, ομορφιά. Αν κάνω κάτι επειδή θέλω να ικανοποιήσω κάποια από τις προηγούμενες ανάγκες, τότε: (σύμφωνα με το ΙΙ) η δραστηριότητά μου δεν θα μπορεί να μετρηθεί, να καταχωρηθεί, να εξυπηρετήσει, να «χρηματοδοτηθεί», να υπάρξει.
Αν τυχόν θελήσω να διαμαρτυρηθώ, τότε (σύμφωνα με το ΙΙΙ) θα γελοιοποιηθώ ή θα εξοντωθώ τάχιστα ως μεντιατικό θέαμα· αντιθέτως, αν θελήσω να παίξω με τους διεθνείς κανόνες του παγκοσμιοποιημένου παιχνιδιού τότε (σύμφωνα με το ΙV) θα ηττηθώ κατά κράτος από τον βομβαρδισμό του 90% της μιας εικόνας και γλώσσας. Κι ωστόσο, για να ζήσω κάπως, οφείλω να δεχθώ τον ύψιστο ρυθμιστικό κανόνα (τον V) συν τα άλλα δεδομένα της δουλείας – άλλη διέξοδος δεν υπάρχει. Συναινώ, άρα υπάρχω.

Τελικά (1):
Ιδού γιατί αυτά τα μυριοσυζητημένα δεδομένα της οικουμενικής ζωής δεσμεύουν τις καθημερινές μου αποφάσεις. Δεν μπορώ να τα αγνοήσω. Δεν μπορώ να υποκριθώ ότι είμαι απλώς απαισιόδοξος. Δεν μπορώ να επαναλάβω ότι τα ξέρω ως πασίγνωστα και άρα να επιστρέψω ήσυχος στις βιοτικές μου έγνοιες…
Υπάρχει άραγε μια πολιτική που βλέπει τον τόπο με τα μάτια αυτών των οικουμενικών δεδομένων; υπάρχει μια πολιτική που μετατρέπει αυτά τα δεδομένα σε στρατηγική της, σε μορφές αυξημένης επαγρύπνησης και διεκδίκησης; Υπάρχει μια πολιτική που μπορεί να ιδεί πιο πέρα από τα μικροπολιτικά συμπλέγματά της; Αν δεν υπάρχει αυτή η πολιτική, τότε δεν υπάρχει καμμία άλλη που να μπορεί να ονομαστεί αριστερή, ριζοσπαστική πολιτική.
Την εποχή της άγριας κερδοθηρίας, το να διεκδικείς περισσότερο χρήμα για συνταξιούχους που παίζουν τη σύνταξή τους στο χρηματιστήριο, περισσότερο χρήμα για αγρότες που ξεπουλάνε ασυνείδητα τα πάντα, περισσότερο χρήμα για εργαζόμενους που μαραίνουν τη ζωή τους σε σαράντα διαφορετικές δουλειές για να βάλουν πλακάκια «πολυτελείας» στο μπάνιο, περισσότερο χρήμα για ανθρώπους που πληρώνουν απίθανους λογαριασμούς στα κινητά, στη μόδα και στα μπουζούκια, είναι καθαρή απάτη.
Ευλογείς με τον παρωχημένο αντίλογό σου τη μικρή θεσούλα που σου εξασφάλισε η χρηματισμένη εποχή στο περιθώριο των εξελίξεων.

Η αριστερά σήμερα δεν έχει άλλη επιλογή: ή θα αρθεί στο ύψος αυτών των ασφυκτικών δεδομένων, συσπειρώνοντας τους πολίτες στην οικουμενική ουσία των πραγμάτων, ή θα καταποντιστεί στους μικρολογαριασμούς των συντεχνιών και στην ιστορική της αυταρέσκεια.

Τελικά (2):
Ιδού για ποιον λόγο κανείς και πουθενά δεν βλέπει σήμερα διέξοδο, πραγματική διέξοδο, από την κρίση. Ιδού γιατί η κρίση δεν είναι οικονομική αλλά κοινωνική, και δεν είναι ελληνική, αλλά οικουμενική. Ιδού γιατί όλοι αισθανόμαστε σήμερα αμήχανοι, απροστάτευτοι, ευνουχισμένοι, ανάπηροι, τραυματισμένοι, θλιμένοι. Και γιατί όλοι μαζί αισθανόμαστε απελπιστικά μόνοι.
Ιδού γιατί κάποιος κόσμος αρχίζει σιγά σιγά να ψελλίζει, όπου μπορεί, όπως μπορεί: Είμαστε όλοι Έλληνες. Αναζητούμε όλοι, παντού στον πλανήτη, μια νέου τύπου Αλληλεγγύη, μια νέα Solidarność που θα μας επιτρέψει να πολεμήσουμε μέχρις εσχάτων, ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι να αλλάξουν αυτά τα απάνθρωπα δεδομένα της ζωής μας.-

Σε μια πρώτη εκδοχή, αλλά με τα ίδια ΑΚΡΙΒΩΣ δεδομένα, το παραπάνω κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Αυγή το 2001 και στη συνέχεια ενσωματώθηκε με κάποιες μικροαλλαγές στην επιστολική νουβέλα Τα δεδομένα της ζωής μας (Μάρτιος 2002). Δώδεκα χρόνια μετά ξαναδιαβάζοντάς το προσπαθώ να δω τι άλλαξε από τότε.

Τώρα που το διάβασε και ο αναγνώστης καταλαβαίνει τι άλλαξε. Όλα σήμερα είναι πιο φανερά. Όλα σήμερα είναι πιο διεφθαρμένα στην κοινωνική ζωή. Η αγριότητα του χρηματιστηριακού κεφαλαίου έχει ξεπεράσει κάθε φαντασία.
Ο εκφασισμός της ζωής, φυσιολογικό επακόλουθο αυτών των δεδομένων, τώρα απασχολεί τους πάντες. Θυμάμαι ότι όταν εκδόθηκαν Τα δεδομένα της ζωής μερικοί κριτικοί ενοχλήθηκαν που έκανα τόσο εμφανή λόγο για πολιτική. Επειδή τότε κανείς δεν ήθελε να ακούει για πολιτική.
Μιλούσες για πολιτική πριν δέκα χρόνια και οι περισσότεροι σε κοιτούσαν ως εξωτικό ζώο. Επειδή κανείς δεν ήθελε να χάσει τη γλυκειά ψευδαίσθηση που του παρείχε η γκλαμουριά της τηλεόρασης και της κουλτούρας τύπου ΚΛΙΚ, και της ψευδοπολιτικής, και των Ολυμπιακών κ.λπ. κ.λπ. Κανείς δεν ενδιαφερόταν για την πολιτική επειδή η πολιτική είχε αναλάβει με λευκή επιταγή να διαχειρίζεται τα πράγματα γι' αυτούς, όπως παλιότερα η 17η Νοέμβρη.
Αυτοί, οι βολεμένοι πολίτες, κάθονταν πάντα στον καναπέ και η εκδίκηση χτυπούσε γι' αυτούς τον επιθυμητό στόχο. Όπως τώρα, οι (ξε)βολεμένοι πολίτες κάθονται αναπαυτικά στον τηλεοπτικό τους καναπέ και οι ναζιστές αναλαμβάνουν πάλι να χτυπήσουν γι' αυτούς τον επιθυμητό στόχο…
Ίσως λοιπόν η πιο σημαντική διαφορά ανάμεσα στο τότε και στο τώρα να είναι ότι τώρα όλοι σιγά σιγά εμπλέκονται ξανά με την πολιτική, ξανασκέφτονται πολιτικά, καταλαβαίνουν ότι πρέπει να σκεφτούν, κι αυτό συμβαίνει επειδή για πρώτη φορά στη βολεμένη τους ζωή αισθάνονται ότι πρέπει οι ίδιοι να κάνουν κάτι. Το κυριότερο: για πρώτη φορά στη ζωή τους πρέπει να σκεφτούν οι ίδιοι για τον εαυτό τους.
Μάλλον εδώ υπάρχει μια ελπίδα, η τελευταία ελπίδα εμπρός σ' αυτή την κρίση. Σ' έναν κόσμο που καλόμαθε να μην σκέφτεται για τον διπλανό του, σ' έναν κόσμο που ξέμαθε να διαβάζει, που ξέμαθε να συζητάει με επιχειρήματα, που ξέμαθε να ακούει τον άλλον, σ' έναν κόσμο που ξέμαθε να σκέφτεται για τον εαυτό του, σ' έναν κόσμο που συνήθισε να κρίνει τη ζωή με μοναδικό κριτήριο το κέρδος, το γρήγορο, εύκολο, κομπιναδόρικο κέρδος, σ' έναν κόσμο που δεν ήθελε να αντικρύζει την ανθρώπινη δυστυχία και που εκτόνωνε τις ενοχές του με τηλεμαραθωνίους για παιδάκια και τσουνάμια, σ' έναν κόσμο απαίδευτο, απελέκητο, απελπιστικά βολεμένο στη μικρότερη ή μεγαλύτερη εξάρτησή του από το Δημόσιο, σ' έναν κόσμο απερίσκεπτο στην κυριολεξία όταν έκλεινε δάνεια κι όταν πλήρωνε με πλαστικό χρήμα, σ' έναν τέτοιον αμόρφωτο, αγράμματο, νηπιώδη ως προς την κριτική σκέψη κόσμο, τώρα επιβάλλεται, ως τιμωρία σε αυτή την κοινωνική ύβρη, η ανάγκη να σκεφτεί, να ξανασκεφτεί, να τοποθετηθεί με κάποια μεγαλύτερη ευθύνη απέναντι στα υπαρκτά προβλήματα της ζωής.
Προβλήματα που δεν έχουν να κάνουν με το δεύτερο αυτοκίνητο και το εξοχικό και το ακριβό σχολείο και τα ακριβά ρούχα και όλον αυτόν τον φτηνό καταναλωτισμό για τον οποίο δεν χρέωσε μόνο τις κάρτες του αλλά την ίδια του τη ζωή, προβλήματα που έχουν να κάνουν με το ποιος είναι και πού πάει.
Και μόνον αν τα αντικρύσει κατάματα αυτά τα προβλήματα ο πρώην βολεμένος πολίτης αυτής της χώρας, μόνον τότε θα φοβηθεί ίσως, θα τρομάξει πιθανότατα, θα στερηθεί πολλά οπωσδήποτε, θα αντιμετωπίσει τη βία επίσης, αλλά θα μπορέσει επιτέλους να ανδρωθεί.
Πράγμα που με τη σειρά του σημαίνει: θα καταλάβει την απλή αλήθεια που λέει ότι δεν ζεις μόνος σου σ' αυτή τη χώρα, βολεμένος στα τετραγωνικά σου και στις «οικονομίες» σου, ότι ζεις ως κοινωνικό ζώο, είτε σου αρέσει είτε όχι, ότι άρα οφείλεις να είσαι ανεκτικός στο διαφορετικό, είτε σου αρέσει είτε όχι, κι ακόμα ότι οφείλεις να είσαι αλληλέγγυος με τους πολλούς που έχουν ανάλογα προβλήματα με σένα.

Μόνο σου τίποτε δεν κάνεις σ' αυτή τη ζωή. Και μόνος σου ποτέ δεν είσαι. Αυτό είναι το κέρδος, αυτό το τίμημα κι αυτή η μόνη υπαρκτή διέξοδος από την ανθρωπιστική (με την κυριολεκτική έννοια του όρου) κρίση που ζούμε σήμερα.-

H μόνη υπαρκτή διέξοδος, του Άρη Μαραγκόπουλου

Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο...

«Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτόν που αφήνω πίσω μου σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος με ανθρώπους άλλης φυλής. Δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους; Να 'στε όλοι καλά.
Στον τάφο μου να γράψετε: Αντιστάθηκε το 1941-1944 στη ναζιστική κατοχή, το 1967-1974 στη στρατιωτική δικτατορία και το 1989-1996 στην ηθική σήψη. Μετά, στην πλημμύρα του άνοου, δεν υπάρχει αντίσταση και το μετά από την πλημμύρα αυτή δεν υπάρχει πια».

Γεώργιος - Αλέξανδρος Μαγκάκης

Είμαστε απόγονοι της αρχαίας Ελλάδας;

[…] Εμείς εξορίσαμε την ομορφιά, οι Έλληνες πολέμησαν γι' αυτήν. Πρώτη, αλλά θεμελιώδης διαφορά. Η ελληνική σκέψη κατέφευγε πάντα στην ιδέα του μέτρου. Δεν εξώθησε τίποτε ως την υπερβολή, ούτε το θείο ούτε το λόγο, επειδή δεν αρνήθηκε τίποτε, ούτε το θείο ούτε το λόγο. Αγκάλιασε τα πάντα, εξισορροπώντας τη σκιά με το φως.
Αντίθετα η Ευρώπη μας, ριγμένη στην κατάκτηση των πάντων, είναι κόρη της Ύβρεως. Αρνιέται την ομορφιά, όπως αρνιέται ό,τι δεν εξυμνεί. Και, με διαφορετικούς έστω τρόπους, ένα μόνο εξυμνεί: τη μέλλουσα κυριαρχία της λογικής. Στην τρέλα της μεταθέτει τα ακατάλυτα όρια, και αμέσως οι σκοτεινές ερινύες ορμούν και την ξεσκίζουν. Η Νέμεσις, θεά του μέτρου, όχι της εκδίκησης, αγρυπνεί. Τιμωρεί χωρίς οίκτο όσους ξεπερνούν τα όρια.
[…] Ιδού γιατί είναι απρέπεια να διακηρύσσουμε σήμερα ότι είμαστε απόγονοι της αρχαίας Ελλάδας. Ή, τότε, είμαστε απόγονοι εξωμότες. Τοποθετήσαμε την ιστορία στο θρόνο του Θεού και βαδίζουμε προς τη θεοκρατία, όπως εκείνοι που οι Έλληνες τους αποκαλούσαν βαρβάρους και τους πολέμησαν μέχρι θανάτου στα νερά της Σαλαμίνας. […]


ΚΑΜΥ ΑΛΜΠΕΡ - Η ΕΞΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ
Το σύντομο αυτό δοκίμιο του Καμύ γράφτηκε το 1948. Δημοσιεύτηκε στον τόμο L' Ete του Albert Camus, εκδόσεις Gallimard, 1954.
Λίγα χρόνια μετά το τέλος του β΄ παγκοσμίου πολέμου, ο Καμύ στοχάζεται πάνω στη σχέση του σύγχρονού του κόσμου με την αρχαία Ελλάδα και οργίζεται γιατί το ωραίο και το μέτρο εξορίστηκαν από την Ευρώπη.
http://www.agra.gr

Μπορεί να αποτραπεί το ιστορικό μας τέλος;

Tο ίδιο το κράτος αλλοτριώνει μεθοδικά τη φιλοπατρία σε ιδεολόγημα, ρητόρευμα, ψυχολόγημα, δηλαδή σε εθνικισμό – το να είσαι Έλληνας λειτουργεί ακριβώς όπως το να είσαι οπαδός ποδοσφαιρικής ομάδας, «και τα μυαλά στο κάγκελο». Για ένα τέτοιο κράτος μόνο ανεγκέφαλοι θα θυσίαζαν τη ζωή τους.

Oι δυτικές κοινωνίες, λόγω μακραίωνων εθισμών στον νομικισμό, στον ωφελιμιστικό σεβασμό της σύμβασης, ταυτίζουν το κράτος με τον αποτελεσματικό εγγυητή των συμβάσεων, της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων, της ομαλής λειτουργίας της αγοράς. Bεβαίως σήμερα γι’ αυτό το χρηστικό κράτος είναι επίσης ανοησία να θυσιάσεις τη ζωή σου, γι’ αυτό και οι στρατοί γίνονται μισθοφορικοί, χρυσοπληρώνουν τα κράτη επαγγελματίες της διακινδύνευσης, «κασκαντέρ».

Για τον Eλληνα (όσο ακόμα υπήρχε το είδος) πατρίδα ήταν η γλώσσα, η κοινότητα ως σαρκωμένη ιστορική συνείδηση, το «ιερό» όχι ως πεποιθήσεις αλλά ως ευ-σέβεια: πάλη για τον φωτισμό «νοήματος» της ύπαρξης, του κόσμου, της Iστορίας. Mόνο η επιστροφή στη γλώσσα, στην ιστορική συνείδηση ένσαρκη σε κοινότητα, στα κείμενα και στην Tέχνη που παρήγαγε η πάλη των Eλλήνων για «νόημα», μόνο μια πολιτική πρακτική που θα υπηρετήσει θεσμικά αυτή την επιστροφή, θα μπορέσει ίσως να αναστήσει τον ιστορικά νεκρό πια Eλληνισμό.

Γλώσσα, μικρή κοινότητα, σάρκα «νοήματος».

Χρήστος Γιανναράς
http://yannaras.gr

Υπάρχει η ανάγκη για τη δημιουργία ενός νέου...

Η υπέρβαση του καπιταλισμού στη συνέχεια θα μπορεί να στηριχθεί σε μια διαδικασία οικουμενοποίησης. Μια διαδικασία που θα στηρίζεται στην αρχή της οικουμενικότητας, στην αρχή κατά την οποία: μία είναι η πατρίδα όλων, ο πλανήτης μας. 
 Ο αέρας, η θάλασσα, το νερό, η γη και οι καρποί της, ο υλικός πλούτος και οι ενεργειακοί πόροι, τα δώρα γενικά της φύσης αυτού του πλανήτη, είναι δώρα και κοινή κληρονομιά για όλους τους ανθρώπους και τις άλλες μορφές ζωής που δημιούργησε αυτή η φύση.

  Γ. Κολέμπας: Υπάρχει η ανάγκη για τη δημιουργία ενός νέου ανθρωπολογικού τύπου

Madrid On The Brink: S25 → S29 on Vimeo

Madrid On The Brink: S25 → S29 on Vimeo

Ζητείται έμπνευση στόχων και κατευθύνσεων

Όποια κι αν είναι η ακριβής έκβαση της κρίσης, η βεβαιότητα για κάποια σταθερά χαρακτηριστικά των επόμενων χρονικών περιόδων –π.χ. τα λιγότερα χρήματα σε σχέση με τις εποχές που «λεφτά υπήρχαν»- μας δίνει την δυνατότητα για κάποιες προβλέψεις σχετικά με τον μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας που έχει ήδη αρχίσει.

Δεν τολμούμε να μιλήσουμε για τον μακροπρόθεσμο πολιτικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας, διότι πολλοί παράγοντες μπορούν να τον επηρεάσουν αποφασιστικά – όπως το πώς θα πορευτεί η σημερινή και οι επόμενες κυβερνήσεις, πού θα καταλήξει αυτή η ιστορία με την «Χρυσή Αυγή» και λοιπά. Μπορούμε να μιλήσουμε με βάση το μόνο σίγουρο: ότι στην επόμενη δεκαετία θα κυκλοφορούν λιγότερα χρήματα απ’ όσα κυκλοφορούσαν στα «χρόνια του μεγάλου πάρτυ». Διότι το πάρτυ έχει τελεσίδικα τελειώσει.

Με την κάποτε πλησμονή ρευστού δημιουργήθηκε η αξίωση να καταστεί η Ελλάδα (και κυρίως η Αθήνα) ένα απέραντο Μανχάτταν (δεν θα αναλύσουμε την παρελθούσα περίοδο: το θέμα έχει πραγματικά εξαντληθεί). Τώρα λαμβάνει χώρα η αναίρεση αυτού του «οράματος», με τρεις βραδυφλεγείς κινήσεις που ήδη διαφαίνονται στην κοινωνία:

α) από το κέντρο στην περιφέρεια
β) από την παροχή υπηρεσιών στην παραγωγή
γ) από τα μεγάλα μεγέθη στα μικρά

......................

Μια πολιτική ηγεσία που αντιλαμβάνεται τον ρόλο της σε τέτοιες συνθήκες μπορεί να «δώσει σχήμα» σ’ αυτές τις μετεξελίξεις. Άς πούμε, με το να παροτρύνει νέους απελπισμένους από την ανεργία στα θηριώδη άστεα και έτοιμους για μετανάστευση να μην εγκαταλείψουν την Ελλάδα, αλλά να εγκαταλείψουν την Αθήνα και να εγκατασταθούν στην επαρχία. «Η λύση για σένα δεν βρίσκεται έξω από την Ελλάδα – βρίσκεται έξω από την Αθήνα».

Γενικά, σε τέτοιες περιπτώσεις μετεξέλιξης που δεν έχει πάρει ακόμα συγκεκριμένο σχήμα, η πολιτική ηγεσία έχει την εξής μοναδική ευκαιρία: μπορεί να μεταρρυθμίζει… με τα λόγια. Χωρίς κατ’ ανάγκην πόρους, απλώς και μόνο με την έμπνευση στόχων και κατευθύνσεων, κομμάτια της κοινωνίας που ούτως ή άλλως «ψάχνονται», ανταποκρίνονται. Είναι κρίμα να μένει μια τέτοια δυνατότητα αναξιοποίητη.

Όποιος «έχει μάτια και βλέπει» μπορεί να διακρίνει την απαρχή αυτών των τάσεων στην ελληνική κοινωνία. Τίποτα βέβαια δεν μπορεί να προβλεφθεί με ακρίβεια, και εδώ πάνω στην αναπουμπούλα επιβεβαιώνεται η φύση της κινεζικής «κατάρας»: «σου εύχομαι να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς». Όντως, καλώς ή κακώς ζούμε σε «ενδιαφέρουσα εποχή»…

Σωτήρης Μητραλέξης
Ο βραδυφλεγής μετασχηματισμός της ελληνικής κοινωνίας -Ἀντίβαρο

Το ελληνικό, τώρα:

«Το ελληνικό, τώρα: από την ώρα που μας βοηθάει η Ελλάς να γίνουμε άνθρωποι, με μια παγκοσμιότητα, πολύ καλώς. Από την ώρα που μας δίδει μια φουστανέλα και μας εμποδίζει να υπάρχουμε με τους άλλους συνανθρώπους, είναι αντιδραστικό. Αν αυτό που λέμε ελληνικό είναι εμπόδιο στο να ενωθούμε με έναν μαύρο, είναι καταδικαστέο. Αν, αντιθέτως, αυτό είναι βοηθητικό για να ενωθούμε με τους άλλους, είναι υπέροχο».

«Η έννοια του ελληνικού για πολλούς ανθρώπους έχει διαφορετική όψη. Εγώ πιστεύω σ’ εκείνη την ελληνικότητα που εξαφανίζει τις διαφορές».

«Φυσικά, από κάπου ξεκινάμε. Όλοι ξεκινάμε και τις πρώτες λέξεις που ψελλίζουμε είναι της μάνας μας. Αλλά δεν μένουμε με τις τέσσερις λέξεις που μάθαμε απ’ τη μάνα μας: πηγαίνουμε και μαθαίνουμε και μιλάμε και σκεπτόμαστε και ξαναμαθαίνουμε να μιλάμε και απορρίπτουμε σκέψεις και προχωράμε…»

*από το αρχείο του Γιώργου Ζεβελάκη.

http://www.youtube.com/watch?v=M7JKl91KTJY&feature=player_embedded
Μάνος Χατζιδάκις:«Πιστεύω σ’ εκείνη την ελληνικότητα που εξαφανίζει τις διαφορές»

Πατρίδα για μένα είναι η γλώσσα

Μέχρι πρότινος αυτό το προσδιόριζα σύμφωνα με την εκάστοτε διάθεση μου. Ένιωθα Έλληνας στην Αλβανία και Αλβανός στην Ελλάδα. Αλλά θα ήταν ψέμα να πω ότι σκέφτομαι, λειτουργώ, ή κινούμαι όπως κινείται αντίστοιχα ένας νεαρός Αλβανός στην Αλβανία. Νιώθω ευτυχής που έχω ρίζες από παντού... Πατρίδα για μένα είναι η γλώσσα.
Γι' αυτό νιώθω ιδιαίτερα τυχερός για το ότι βρίσκομαι εδώ, και γράφω και εκφράζομαι μέσω της ελληνικής γλώσσας. Είναι μια πολύχρωμη γλώσσα, που μπορεί πραγματικά να βάψει με την κάθε λέξη.
Και επειδή έχω μια ιδιαίτερη αγάπη στον αρχαιοελληνικό κόσμο της Τραγωδίας, στην αρχαία ελληνική λογοτεχνία, και είμαι σε κοντινή επαφή με την πύρινη διάσταση αυτής, δηλαδή, την αφαίρεση, τη λιτότητα και την απλότητα, καθώς και το γεγονός ότι μπορώ να καταλάβω τη δόνηση κάθε λέξης, για παράδειγμα, του Αισχύλου, είναι για μένα πολύ σημαντικό!

Νεριτάν Ζιντζιρία: Πατρίδα για μένα είναι η γλώσσα

«Εγώ δεν είμαι φασίστας…»;

Όποτε από την ραδιοφωνική εκπομπή, χαρακτηρίσω φασίστες όσους στέλνουν ξενοφοβικά, ρατσιστικά μηνύματα, δέχομαι έναν καταιγισμό μηνυμάτων, από ίδιους ή και άλλους, που με κομψό αλλά κυρίως άκομψο τρόπο, σημειώνουν ότι αυτοί δεν είναι φασίστες, αλλά «είναι έλληνες», ή είναι εθνικιστές προσπαθώντας να διαχωρίσουν τον φασιστικό τρόπο σκέψης, από τον δικό τους τρόπο σκέψης.

Για τον επιμελή σχολιαστή και σύμφωνα με τα ερμηνευτικά λεξικά, σίγουρα υπάρχουν κάποιες αμυδρές διαφορές, μεταξύ του ακροδεξιού, του ρατσιστή, του ξενόφοβου, του φασίστα. Τις διαφορές τις γνωρίζω, αλλά εδώ που φτάσαμε το τελευταίο που με απασχολεί είναι η ακρίβεια των χαρακτηρισμών.

Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, μια σειρά από άλλες φοβίες, το μίσος, η τυφλή βία, οδηγούν στον πεντακάθαρο φασισμό. Είναι η αρχή μιας τεράστιας λεωφόρου, που οδηγεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο τείχος που λέγεται Φασισμός και που στο τέλος του προκαλεί, αίμα και θάνατο.

Όταν ο γερμανικός λαός κάποτε επέλεξε τον Χίτλερ για να τον κυβερνήσει, δεν επέλεγε τον πόλεμο, δεν επέλεγε το να αφήσει την ήρεμη ζωή του, να ντυθεί φαντάρος και να πάει στα πέρατα της Ευρώπης για να γίνει κιμάς. Οι μανάδες που ψήφισαν Χίτλερ δεν ήθελαν να δουν τα παιδιά τους (αν τα είδαν), στα φέρετρα. Οι ηλικιωμένοι γερμανοί παππούδες, δεν ψήφισαν να γκρεμιστούν τα σπίτια τους, οι πόλεις τους, από τους βομβαρδισμούς των συμμάχων, ή να χάσουν τα εγγόνια τους. Τα ίδια ΔΕΝ επέλεξαν και όσοι ανέχτηκαν τον Χίτλερ ή έκαναν τα στραβά μάτια στον φασιστικό λόγο και τις πρακτικές του.

Όλοι αυτοί ψήφισαν τον Χίτλερ για να τους δώσει αξιοπρέπεια, δουλειές, καλύτερη ζωή, καλύτερη υγεία, παιδεία κλπ. Ο Χίτλερ όμως όταν ψηφιζόταν, είχε στο νου του όλο το πακέτο. Δεν το έκρυψε ποτέ. Το περιέγραφε με κάθε τρόπο. Απλώς οι περισσότεροι δεν το έβλεπαν ή δεν ήθελαν να το δουν, γιατί δεν ήταν φασίστες επειδή ήταν Γερμανοί…

Ερώτηση: Υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ της σημερινής Ελλάδας και της προπολεμικής Γερμανίας;

Απάντηση: Υπάρχουν ομοιότητες στο πως μια κοινωνία που περνά βαθειά κρίση, προσπαθώντας να γλιτώσει από τα χειρότερα, επιλέγει τα χείριστα. Έχει συμβεί αρκετές φορές και δεν βλέπω κάποιο φωτεινό σημάδι που να δείχνει ότι εμείς θα είμαστε η εξαίρεση. (Έχει προηγηθεί άλλωστε τόση προεργασία, από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις, ΜΜΕ, αγανακτισμένους πολίτες…)

Γι αυτό θεωρώ φασίστα, όχι μόνο όποιον ψηφίζει φασιστικό κόμμα, αλλά και όποιον το γλυκοκοιτάζει, όποιον μισοσυμφωνεί και όποιον δεν αντιδρά στην βία και το μίσος. Φασίστας δεν είναι μόνο ο ψυχάκιας που βγαίνει το βράδυ για να μαζέψει κεφάλια Πακιστανών. Είναι και ο γείτονας, συνάδελφος, φίλος που δεν αγανακτεί, επαναστατεί με αυτά που βλέπει. Και τέτοιοι είναι πάρα πολλοί δίπλα μας, εργάτες, μαγαζάτορες, γιαγιάδες, θείες, φοιτητές, μαθητές, όλοι αυτοί που θα γίνουν κιμάς με την πρώτη ευκαιρία, σε μερικά χρόνια ή μήνες, από το φασιστικό μύλο, που ξέρει να αλέθει αριστοτεχνικά και όσους τους υποστηρίζουν.

Η ταχύτητα των εξελίξεων, ή ένταση των οικονομικών μέτρων και των γενικότερων εξελίξεων, δεν πρέπει να αφήνει καμία αμφιβολία και ταλάντευση.

Ο Φασισμός είναι εδώ. Ο Φασισμός είναι βία, αίμα, θάνατος. Και πολλοί από εσάς, χωρίς να το συνειδητοποιείτε, συμφωνείτε με την βία, το αίμα και τον θάνατο.

Γι αυτό η απλή καταδίκη τέτοιων φαινομένων, τέτοιων συμπεριφορών, ΔΕΝ φτάνει.

ΥΓ. Θα έλεγα σε όλους αυτούς τους φασίστες που νομίζουν ότι ΔΕΝ είναι φασίστες, να κοιταχτούν σε έναν καθρέφτη, αλλά νομίζω ότι θα τους βάλω σε έξοδα, γιατί προβλέπω την αντίδρασή τους, τρομάζοντας από το αποτρόπαιο θέαμα.

Ελληνοφρένεια (ον δε νετ) - «Εγώ δεν είμαι φασίστας…» [12-09-2012]

Αρβελέρ: Μια άλλη ζωή θα ήταν σωστή αντίδραση

Σε μια τέτοια εποχή όπως αυτή που ζούμε, η κρίση γεννά ένα άλλο ερώτημα από τα συνήθη, ποια θα είναι η δική μας αλλαγή. Ακούστε: Μαθητές από γυμνάσια και λύκεια της Γαλλίας ζητούσαν στα σχολεία τους να έρθουν στην Ελλάδα να επισκεφθούν το ιερό τρίγωνο: Δελφούς-Ολυμπία-Αθήνα. Οι γονείς τους ήσαν λιγάκι ανήσυχοι, τα παιδιά όμως ήρθαν τελικά και γύρισαν κατενθουσιασμένα. Πέρα λοιπόν από τη διαγωγή των ξένων απέναντί μας, σημασία έχει η διαγωγή των Ελλήνων προς όλους. Να προσπαθήσουμε, δηλαδή, να μην είμαστε αναιδείς και παντογνώστες. «Κι η σιωπή στο σπίτι μας είναι γιομάτη από 'ναν αξεδιάλυτο πνιγμένο βόγκο των περασμένων των καιρών και των αγέννητων αιώνων» όπως έλεγε και ο Παλαμάς. Που θα πει να γίνουμε πιο φιλόξενοι στα αλήθεια, πέρα από την ετικέτα της φιλοξενίας, που χρόνια και χρόνια διαλαλούμε. Αλλά δυστυχώς έχουμε τη συνήθεια να ψάχνουμε μονίμως έξω από δω για Φιλέλληνες.

Δείτε και τούτο. Δίπλα στους Δελφούς, σε αυτό το καταπληκτικό μυστηριακό μέρος, η Αράχοβα γίνηκε το ελληνικό Γκστάαντ και αυτό αποτελεί μια ιστορική και κοινωνικοοικονομική εξέλιξη που καταδεικνύει πως η κρίση δεν βαραίνει όλους με τον ίδιο τρόπο. Το «μαζί τα φάγαμε», λόγια ενός άλλου μεγάλου ανδρός, ίσως σημαίνει το «μαζί τα κάναμε». Γιατί το λάθος όσων δεν έφαγαν ήταν ότι δεν υπήρξε έγκαιρα καμία αντίδρασή τους. Τώρα θα με ρωτήσετε ποια θα ήταν η σωστή αντίδραση. Μια άλλη ζωή απ’ αυτήν που έκαναν. Μια άλλη ζωή από αυτή που κάνουν.

Είμαι παιδί της κατοχής, γεννήθηκα πριν την κατοχή και στον πόλεμο ήμουν πολύ νέα. Κάποτε, όταν ήμουν παιδάκι, τα καλοκαίρια στον κεντρικό δρόμο της Βουλιαγμένης, 6 αδέρφια σε ένα αντίσκηνο να περιμένουμε τον πατέρα Σάββατο βράδυ, είχαμε τη συνήθεια να μετρούμε τα αυτοκίνητα. Ποτέ δεν τα βγάζαμε πάνω από 67. Σκηνή δεύτερη. Στο Βύρωνα, όπου κάθομαι πάντα, σήμερα 200 μόνο μέτρα μακρύτερα από το πατρικό μου σπίτι, παίζαμε στο δρόμο το σκοινάκι, που θα πει πάντοτε τεντωμένο το σκοινί απ’ τη μια άκρη στην άλλη, ένας από δω- άλλος από κει. Μια στις τόσες περνούσε κανάς παππούς, καμιά κυρία, κάποιος σκόνταφτε, έβριζε και εμείς με μιας αφήναμε το σκοινί, πού να μας πάρει είδηση ο άλλος τι υπήρχε από κάτω. Τι θέλω να πω; Πως και εδώ δεν περνούσε ούτε ένα αυτοκίνητο. Που θέλω να καταλήξω;

Να ζούμε σύμφωνα με αυτά που έχουμε και όχι με τα όνειρα, αυτό έχω ως αρχή. Έχουμε επιφορτίσει το ένδοξο παρελθόν να λύνει πάντα όλα τα προβλήματα του μέλλοντος. Σαν το τέλος της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Οι Βυζαντινοί πριν το τέλος έλεγαν τους Τούρκους Πέρσες και Αχαιμενίδες, όχι γιατί πίστευαν ότι οι Τούρκοι ήταν απόγονοι των Περσών, αλλά γιατί οι ίδιοι οι Βυζαντινοί πίστευαν ότι συνέχιζαν τη μάχη του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας. Έτσι και εμείς, συνέχεια ζητούμε επιβράβευση του ένδοξου παρελθόντος και ποτέ δεν δείχνουμε εμπιστοσύνη στο παρόν ή το μέλλον.

Όσο για τα όνειρα, κοιτάξτε. Τα προσωπικά όνειρα των ανθρώπων έχουν σημασία, τα εθνικά είναι πολύ επικίνδυνα. Πάντα στην ιστορία έστρεφαν κάποιον εναντίον κάποιου άλλου. Για τον εαυτό μας τα όνειρα είναι καλά. Όχι παραπέρα.

Αρβελέρ: Μια άλλη ζωή θα ήταν σωστή αντίδραση | ΠΡΟΣΩΠΑ | Protagon

Η πραγματική κρίση δεν βρίσκεται στο περιβάλλον, αλλά στην ανθρώπινη καρδιά

Στην ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, αναφερόμαστε σε αυτή τη «διάσταση που απουσιάζει», ως άσκηση, η οποία θα μπορούσε να μεταφραστεί ως εγκράτεια και μετριοπάθεια, ή – ακόμη καλύτερα – απλότητα και λιτότητα. Η αλήθεια είναι ότι αντιστεκόμαστε σε οποιαδήποτε απαίτηση για αυτοσυγκράτηση και αυτοέλεγχο. Ωστόσο, αγαπητοί φίλοι, αν δεν ζούμε πιο απλά, δεν μπορούμε να μάθουμε να μοιραζόμαστε. Και αν δεν μάθουμε να μοιραζόμαστε, τότε πώς μπορούμε να περιμένουμε να επιβιώσουμε; Αυτό μπορεί να είναι μια θεμελιώδης θρησκευτική και πνευματική αξία. Ωστόσο, είναι και μια θεμελιώδης ηθική και υπαρξιακή αρχή».
«Ο καθένας από εμάς καλείται να κάνει τη διάκριση μεταξύ του «τι θέλουμε»και «τι χρειαζόμαστε», ή – το πιο σημαντικό – του «τι χρειάζεται ο κόσμος«. Η απληστία υποβαθμίζει τον κόσμο σε μια επιβίωση του ισχυρότερου. Ενώ γενναιοδωρία και ευγνωμοσύνη μετατρέπει τον κόσμο σε μια κοινότητα που μοιράζεται τα πάντα. Καλούμαστε ν’ ακολουθήσουμε το δρόμο της θυσίας – δεν είναι μια θυσία που είναι φθηνή, αλλά μια θυσία που κοστίζει», επισήμανε ο Οικουμενικός Πατριάρχης και πρόσθεσε ότι η θυσία είναι πρωτίστως ένα πνευματικό ζήτημα παρά οικονομικό.
«Η πραγματική κρίση δεν βρίσκεται στο περιβάλλον, αλλά στην ανθρώπινη καρδιά. Το βασικό πρόβλημα βρίσκεται όχι έξω αλλά μέσα μας, όχι στο οικοσύστημα, αλλά στον τρόπο που σκεφτόμαστε. Χωρίς μια επαναστατική αλλαγή μέσα μας, όλες οι προσπάθειες διατήρησης (σ.σ.του περιβάλλοντος) θα παραμένουν ανεπαρκείς και αναποτελεσματικές»

http://greekznews.blogspot.com

Φανταστείτε μιαν άλλη Ελλάδα...

Φανταστείτε μιαν άλλη Ελλάδα, με επαναστατική χωροταξία και ηθική, με ισόρροπη πληθυσμιακή κατανομή, με ήπιες και συμβατές με το περιβάλλον πηγές ενέργειας, με αποκλειστικά βιοκαλλιέργειες, με μηδέν εγκληματικότητα και καταστολή(αφού καθένας, όπου κι αν βρεθεί, ότι κι αν κάνει θα έχει αξιοπρεπή, στέγη, τροφή, υγεία και παιδεία), με τα ξενοδοχεία - όσα γλιτώσουν (βλ.τέλος 3ης απαντήσεως)- να έχουν μετατραπεί σε σχολές και εργαστήρια όλων των ειδών, όπου θα συναντιούνται δάσκαλοι και μαθητές από τις τρεις ηπείρους που συνορεύομε και θα απολαμβάνουν τη συμμαθητεία,τον ήλιο, τα βουνά, τη θάλασσα και της χαρά της απλής παρέας και συναναστροφής.

Το πείραμα θα ασκήσει τόση γοητεία, πλανητικά, που θα συρρεύσουν τα καλύτερα και πιο κενοτόμα μυαλά της παγκόσμιας πνευματικής και καλλιτεχνικής κοινότητας. Αυτή η χώρα, δε θα είχε ανάγκη κανενός είδους όπλο ή σώματος για τη φύλαξη της. Ακριβώς γιατί δεν μπορεί κανείς να επιτεθεί στο γοητευτικό. Γιατί το αληθινά γοητευτικό είναι μεταφυσικό σημάδι της οικουμενικής αλλαγής μας.

Για αρχή, μπορεί κανείς να προτείνει πολλά όπως:
α) επικοινωνία με τους συγγενείς μας (αυτοί δεν είναι απαραίτητα οι εξ΄αίματος, αλλά αυτοί που έχουν όμμορες ιδέες, ήθος και αισθητική και είναι έτοιμοι να πάρομε μαζί το ρίσκο της αλλαγής). Όμορφο είναι να υπάρχουν αντιθέσεις, αλλά να συνθέτονται.
β) καταγραφή των ειδικοτήτων τους και πού μπορούν να προσφέρουν.
γ) κοινή διαχείρηση των αγαθών( αγροτικά προ’ι’όντα, υπηρεσίες, πνευματικά και καλλιτεχνικά έργα κ.α.).
δ) αιρετά συμβούλια κοινοτήτων( η πυραμιδωτή εξουσία δίνει τη θέση της στην οριζόντια ευθύνη).
ε) κλιμάκια που θα δημιουργούν εμπνευσμένα γεγονότα και άλλα που θα μιλήσουν τη γλώσσα της καρδιάς και θα συναλλαχθούν με τους ανθρώπους, πόρτα-πόρτα σε πολιτείες και χωριά.
στ) χρονοτράπεζες.
ζ) εναλλακτικά νομίσματα.
η) κέντρα ανταλλακτικής οικονομίας.
θ) τοποφαγική γεωργία της εγγύτητας
ι) αλληλομαθητεία και αλληλοεκπαίδευση
κ) αιρετά συμβούλια που θα αναλάβουν τομείς όπως η παιδεία, το περιβάλλον κ.λ.π., που αλληλέγγυα, θα σκύβουν στα προβλήματα ανθρώπων και συνόλων και θα δείχνουν ευφάνταστους τρόπους εναλλακτικής επίλυσης. Μ΄αυτόν τον τρόπο θα ερημώσουν οι παλιοί δρόμοι του κέρδους και της υποτέλειας, αφού ο καινούργιος θα έχει την ομορφιά του οράματος,της προσωπικής σχέσης και του λόγου τιμής.

Δημήτρης Αποστολάκης στο tvxs: Πρέπει να κάμομε μια παληκαριά ενηλικίωσης

http://tvxs.gr

εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;

εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;. -Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στο χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι

http://panosz.wordpress.com/2012/04/20/kastoriadis-2/
http://panosz.wordpress.com/2010/11/30/kastoriadis/

Ζούμε σε πόλεμο και πρέπει να ενωθούμε!

Πρέπει να συνεργαστούμε ως Έλληνες πέρα από τις οποιεσδήποτε διαφορές, που σαφώς υπάρχουν. Διότι, επιμένω, ζούμε σε πόλεμο. Κανονικό παγκόσμιο πόλεμο, που ανάλογα με την αντοχή του το κάθε κράτος, πορεύεται", η κορυφαία μουσική ερμηνεύτρια και τραγουδοποιός Δήμητρα Γαλάνη, συμμετέχοντας στον δημόσιο διάλογο του tvxs.gr, μιλά στηνΚρυσταλία Πατούλη με αφορμή τις κρίσιμες επερχόμενες εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012.

Δ.Γ.: Κάθομαι και παρατηρώ, είτε βρίσκομαι στην Ελλάδα, είτε σε ένα ταξίδι στο εξωτερικό (όπου μπορείς και βλέπεις τα πράγματα σχετικά αποστασιοποιημένα και ψύχραιμα) και έχω την αίσθηση ότι έχει ξεκινήσει ένα κατάμαυρο σύννεφο να σκεπάζει σιγά - σιγά την Ευρώπη και όλη την ανθρωπότητα. Όπως αποτυπωνόταν, θυμάμαι, σε κάποιες παλιές ασπρόμαυρες ζωγραφιές, η επέκταση του φασισμού στον Β΄Παγκόσμιο.
Και από όπου περνάει, ξαφνικά, αρχίζουν να καταρρέουν οι οικονομίες η μία μετά την άλλη! Το ένα κράτος μετά από το άλλο. Έτσι χωρίς καμία διάκριση. Δεν πρέπει να μείνει τίποτα όρθιο!
Ισλανδία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Πορτογαλία,  Ισπανία, Ιταλία, Βέλγιο και λίγο Γαλλία κοκ. Και έπεται συνέχεια. Όλοι πρέπει να ζούμε κάτω από από αυτή την τρομοκρατία... Τώρα μας λένε ότι και η Κύπρος αλλά και η Ισπανία κινδυνεύουν να μπουν στον έλεγχο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Πράγματα, δηλαδή, τελείως παράλογα! Πώς γίνεται, ενώ, μέχρι σήμερα, η οικονομία της Κύπρου, ήταν μια υγιής οικονομία, ξαφνικά να καταρρέει;
Πως γίνεται να χρεοκοπεί η Ισπανία; Πώς, εν μία νυκτί, δημιουργήθηκαν αυτά τα προβλήματα; Πως γίνεται κάποιοι “οίκοι” να εξαφανίζουν λαούς και κράτη ολόκληρα; Πώς εξηγούνται λογικά αυτά τα πράγματα;
Πρέπει να είσαι πολύ βλαξ, για να πιστέψεις ότι τα προβλήματα δημιουργήθηκαν επειδή δεν βγαίνουν τα νούμερα, ή επειδή εδώ στην Ελλάδα ήμασταν σπάταλοι ή ακόμα και πολύ σπάταλοι…
Μα τι λέμε τώρα! Είναι ένα παραμύθι, ένα χθόνιο σχέδιο, ή μια απύθμενη ανικανότητα…;
Στην Ελλάδα, επειδή ήταν όλα “ξέφραγα” και δεν υπήρχε κράτος και καμία οργάνωση, στην αρχή μουδιάσαμε και κατεβάσαμε το κεφάλι μπροστά στην κατάντια μας όταν διαπιστώσαμε, όλοι πλέον, ότι δεν λειτουργούσε τίποτα όλα αυτά τα χρόνια. Μας βρήκαν, λοιπόν σε αυτή την κατάσταση, και έτσι μπόρεσαν να κάνουν πάνω μας έναν βάρβαρο και σκληρό πειραματισμό.
Δεν υπάρχει, πλέον, η παραμικρή αμφιβολία γι αυτό. Διάλεξαν ένα μικρό κράτος, ένα μόρφωμα κράτους θα έλεγα, το οποίο, μάλιστα, οι ίδιοι έβαλαν το χεράκι τους και το “έστησαν” έτσι, για να δουν ποιές θα είναι οι ανοχές και οι αντοχές της κοινωνίας και για να κερδίσουν χρόνο κατά τη γνώμη μου. Βρήκαν βέβαια “εξαιρετικούς” συνεργάτες σε αυτό τα γνωστά πρόσωπα των κομμάτων εξουσίας...
Μπορεί να υπάρχουν πολλά που μας κάνουν να τραβάμε τα μαλλιά μας ή να ντρεπόμαστε για το  πώς καταντήσαμε έτσι. Πώς δηλαδή δώσαμε εμείς το δικαίωμα σε αυτούς τους ανθρώπους να μας κυβερνούν γιατί τους ανεχτήκαμε ή κάναμε τα στραβά μάτια ή αδιαφορήσαμε. Υπάρχουν πολλά, που έγιναν και είναι λάθος, και τα οποία πρέπει να μας σοκάρουν τόσο,  ώστε να μας αναγκάσουν να ξαναβρούμε τους εαυτούς μας και να λειτουργήσουμε φυσιολογικά σαν άνθρωποι και σαν ώριμοι πολίτες. Αυτά, όντως, ισχύουν και είναι εσωτερικά μας προβλήματα τα οποία είμαι σίγουρη ότι θα καταφέρουμε να τα λύσουμε.
Αλλά, το άλλο κομμάτι, που έχει να κάνει με τη διεθνή συγκυρία, είναι κάτι, που νομίζω, ότι, κανείς δεν μπορεί να το απαντήσει! Κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποια θα είναι η εξέλιξη της Ευρώπης, εκτός από αυτούς που την οδηγούν, εκεί όπου την οδηγούν.
Η κατάσταση είναι πολύ τεταμένη και από ότι φαίνεται κι αυτοί, όμως, έχουν χάσει τον μπούσουλα. Ασχολούνται με μας, μόνον όποτε χρειάζονται έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να πούνε ότι κάποιος φταίει… Στου κασίδη το κεφάλι, δηλαδή. Έτσι μας χρησιμοποιούν, αντί να κοιτάνε τις πομπές τους και την εγκληματική ανικανότητα τους, μια και από ότι φαίνεται δεν γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι που θα τους βγάλει… Όλα έχουν γίνει αριθμοί και οι άνθρωποι αόρατοι...
Κάθομαι και παρακολουθώ, θα έλεγα σχεδόν μαζοχιστικά, αυτές τις συζητήσεις στα τηλεοπτικά πάνελ, με διάφορους εκπροσώπους των κομμάτων, που ο καθένας λέει τα δικά του και άκρη δεν βγαίνει. Και αναρωτιέμαι: αυτό είναι το θέμα μας τώρα; Οι ίδιες στερεότυπες ερωτήσεις «και τι θα κάνετε αν σας αρνηθούν;» και ο άλλος να απαντά «να σας εξηγήσω…» και στη συνέχεια τίποτα… Ή το άλλο “Μέσα ή έξω από την Ευρώπη”, “ευρώ ή δραχμή” λες και ξέρουν και οι ίδιοι που ρωτούν... Συνεχώς τα ίδια! Διότι κανείς, βέβαια, δεν ξέρει τι θα συμβεί! Και όμως, επιμένουν να βγαίνουν στις τηλεοράσεις και να μη λένε τίποτα.
Ας ησυχάσουν λίγο. Ας μη μιλήσουνε για λίγο μήπως και “ακούσουν” αυτό που στη πραγματικότητα συμβαίνει στον κόσμο.
Αλλά βλέπεις, άλλο που δεν θέλουν τα κανάλια της διαπλοκής και των συγκεκριμένων συμφερόντων. Η σύγχυση και ο πανικός να μεγαλώνουν και ο κόσμος, κάτω από αυτή την επήρεια, να πηγαίνει για να ψηφίσει.
Κρ.Π.: Δηλαδή, με λίγα λόγια, λέτε, πως αυτή η κρίση που ζούμε, είναι μία εκ βάθρων αλλαγή, που δεν γνωρίζουμε τα αποτελέσματά της, η οποία αφορά όλη την Ευρώπη, αν όχι όλο τον κόσμο, και η Ελλάδα είναι το σύμπτωμα που την ανέδειξε;
Δ.Γ.: Ναι, έτσι πιστεύω ότι είναι. Το πρόβλημα είναι του συστήματος και η Ελλάδα ένα σύμπτωμα, το οποίο μάλιστα το αντιμετωπίζουν δίνοντας μία εντελώς πειραματική θεραπεία, χωρίς να τους ενδιαφέρει και πολύ αν  θα πεθάνει ο ασθενής ή όχι. Και αυτό είναι ανήθικο και πρέπει να μας ταρακουνήσει...
Σ’ αυτές τις περιστάσεις πρέπει αν είναι δυνατόν να γίνουμε όλοι ένα (μιλώ πάντα για το υγιές κομμάτι της κοινωνίας μας και του πολιτικού μας κόσμου) και με κοινωνική και συλλογική ευθύνη να πορευτούμε μαζί και μάλιστα αν είναι δυνατόν σε απόλυτη συνεννόηση.
Να αναπτύξουμε μία κοινή στρατηγική αντιμετώπισης. Να μπορούσε να υπάρχει δηλαδή μία συνεννόηση, απλά με ένα νεύμα, ένα “κλείσιμο του ματιού”, ώστε ενωμένοι να βρεθούμε απέναντι σε αυτόν τον φασισμό, τη χούντα του άπληστου κέρδους! Και να ελιχθούμε σωστά... Αυτό πρέπει να κάνουν οι πολιτικοί μας και αυτό το μήνυμα πρέπει να στείλουμε και εμείς στους άλλους λαούς της Ευρώπης και μαζί τους να αγωνιστούμε για να τελειώσουμε κάποτε με αυτόν τον εφιάλτη...
 Κρ.Π.: Αν δεν κάνω λάθος, η συνεργασία και η αλληλεγγύη όπως και ο προβληματισμός για το «όλοι μαζί να δούμε τι θα κάνουμε» εκφράστηκε πρώτα στο Σύνταγμα με την Άμεση Δημοκρατία, και από τον Σύριζα, κατόπιν, για την ενότητα της Αριστεράς (συμπτωματικά, βγήκε και μία διαφήμιση που λέει, ελάτε να συνεργαστούμε όλοι μαζί…) Πιστεύετε ότι είναι το κοινό αίσθημα; Γιατί μέχρι στιγμής, δεν βλέπουμε έμπρακτη συσπείρωση προς αυτή την κατεύθυνση…
Δ.Γ.: Ναι έτσι είναι. Η συνεργασία και η συλλογική συνείδηση χρειάζονται τώρα περισσότερο παρά ποτέ! Πιστεύω ότι ο κόσμος το έχει καταλάβει αυτό και το ελπίζει. Το φωνάζει άλλωστε με την ψήφο του. Για να γίνει αυτή η πρόσκληση όμως πιστευτή και για να ανταποκριθεί ο κόσμος, πρέπει να γίνει μέσα από καθαρούς ανθρώπους και πολιτικούς.
Όλη αυτή η κάστα των “μολυσμένων" από τη διαπλοκή πολιτικών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, όλο αυτό το αρρωστημένο περιβάλλον, πρέπει να σιωπήσει και να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Εδώ είναι όμως που τρελλαίνεται κανείς βλέποντας τα ίδια πρόσωπα που έσυραν τη χώρα σ’ αυτή τη περιπέτεια, να βγαίνουν και να έχουν το θράσσος να μιλούν και μάλιστα να μιλούν ακόμα και για....  επαναδιαπραγματεύσεις.
Και επειδή ξέρουν, ότι δεν έχουν πλέον καμία αξιοπιστία ούτε εντός αλλά και ούτε εκτός της χώρας, αρκούνται στο να ενσπείρουν τον πανικό και τη καταστροφή. Και ο κόσμος φοβάται και μπερδεύεται. Και όταν φοβάσαι κλείνεσαι και κοιτάς φοβικά μόνο τα του οίκου σου. Είναι λογικό και ανθρώπινο. Μήπως όμως θα έπρεπε να τους γυρίσουμε πίσω αυτόν τον φόβο?
Σήμερα περισσότερο από ποτέ ο καθένας πρέπει να σκεφτεί καθαρά, χωρίς επιρροές, τι πραγματικά θέλει και ανάλογα να πράξει στις ερχόμενες εκλογές. Τέρμα το κρυφτούλι και τα δήθεν. Ο καθένας πρέπει να ταχθεί με αυτό που πιστεύει και αισθάνεται ότι πραγματικά τον εκπροσωπεί.
Εμείς, σαν δημόσια πρόσωπα, οφείλουμε να επηρεάσουμε τον κόσμο βοηθώντας τον απλά να καταλάβει και να μη φοβηθεί να καταθέσει την αλήθεια του, όποια κι αν είναι αυτή. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε γρήγορα αυτό που θέλουμε, διότι είμαστε σε πόλεμο.
Θέλω να ελπίζω, πως, όποιες διαφορές κι αν υπάρχουν, κάποια στιγμή θα αποφασίσουμε να συνασπιστούμε απέναντι στον εχθρό. Στον πόλεμο, δηλαδή, δεν υπήρχαν αυτές οι διαφορές, ανάμεσα στους ανθρώπους. Στον πόλεμο ήμασταν όλοι μαζί, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Όλοι έκαναν αντίσταση, εκτός από τους συνεργάτες των στρατευμάτων κατοχής δηλαδή τους μαυραγορίτες, τους δωσίλογους και τους ρουφιάνους....
Κρ.Π.: Δυστυχώς, τώρα δεν είμαστε ένα… Μιλάτε για το σημαντικότερο όλων, ίσως, αυτή τη στιγμή. Δηλαδή, ότι πρέπει να συνεργαστούμε ως Έλληνες.
Δ.Γ.: Ναι, πρέπει οπωσδήποτε. Είτε έχουμε καταλάβει, όσοι έχουμε καταλάβει, είτε δεν έχουμε καταλάβει, πρέπει να συνεργαστούμε ως Έλληνες πέρα από τις οποιεσδήποτε διαφορές, που σαφώς υπάρχουν.
Διότι, επιμένω, ζούμε σε πόλεμο. Κανονικό παγκόσμιο πόλεμο, που ανάλογα με την αντοχή του το κάθε κράτος, πορεύεται.
Πριν λίγες μέρες ήμουν στο αεροδρόμιο στη Λισσαβώνα, και με ρώτησε ένας αστυνομικός που έκανε έλεγχο στα διαβατήρια  «Ελληνίδα, ε;», λέω «ναι», μου λέει «τι γίνεται, εκεί, σε σας;», του απαντώ, “να στο πώ με μία λέξη; Χάλια”! Και μου απαντά με ένα πολύ θλιμμένο ύφος «και εδώ τα ίδια και χειρότερα !».
Κι ήταν ένας αστυνομικός… Ένα νέο παιδί. Οι άνθρωποι εκεί, μέσα στην απελπισία τους, έχουν ξεχάσει, θέσεις, αξιώματα και εξουσίες. Είναι πάνω απ’ όλα άνθρωποι και συμπάσχουν. Αυτός είναι ο πολιτισμός τους.
Πρέπει, λοιπόν, και εμείς κάποτε να σταματήσουμε τη “φαγωμάρα” μεταξύ μας. Χάνουμε την ενέργεια μας που αυτή τη στιγμή μας είναι απολύτως απαραίτητη για να είμαστε γεροί, και έτοιμοι για τα πάντα!
Παράλληλα να θυμόμαστε ποιά είναι η δύναμή μας. Και η δύναμή μας είναι, ότι, είμαστε μια μικρή, μεν, χώρα, αλλά σε μια εξαιρετικά ανθρώπινη κλίμακα, με φυσικό πλούτο, μια αγροτική χώρα που μπορεί να ζει από αυτά που παράγει και από αυτά που θα παράξει μελλοντικά. Είμαστε μια χώρα που γεννάει μυαλά μαστόρων σε πάρα πολλές τέχνες και επιστήμες.
Πιστεύω ότι για όλα υπάρχει μια λύση αρκεί να δει κανείς τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Οι ανθρώπινες ζωές όμως που χάνονται κάθε μέρα δεν έρχονται πίσω. Και η ακύρωση της ελπίδας των νέων ανθρώπων είναι στυγνό έγκλημα εκ προμελέτης! Και δεν μιλάω μόνο για την Ελλάδα. Μιλάω για όλους τους λαούς της Ευρώπης.
Επιτέλους, απέναντι σε αυτό, πρέπει να ενωθούμε και να μη το επιτρέψουμε! Να είμαστε απόλυτα ενωμένοι, με μυαλό, με σκέψη και ψυχραιμία όσο μπορούμε. Έχοντες (δεν μιλάω για τους κατέχοντες...)  ή μη έχοντες, χρειάζεται να είμαστε ενωμένοι, διότι όλοι τελικά βράζουμε στο ίδιο καζάνι. Άλλος τώρα, άλλος αργότερα!
Κρ.Π.: Ίσως, είστε ο πρώτος άνθρωπος που το εκφράζει δημόσια και τόσο ξεκάθαρα…
Δ.Γ.: Πιστεύω ότι για να είσαι ανεξάρτητος και αυτόνομος, όσο γίνεται, πρέπει να είσαι ώριμος. Οι κοινωνίες πρέπει να ωριμάσουν και να αντιδράσουν επιτέλους ενήλικα. Η ελευθερία δεν κατακτάται έτσι εύκολα. Η ελευθερία και η αυτονομία έχουν υποχρεώσεις. Και τί σημαίνει ενήλικες; Ότι μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, ισότιμα, και να δούμε τι μας συμφέρει να κάνουμε για το καλό μας. Αυτό σημαίνει ενηλικίωση: Ανάληψη ευθυνών!
Και όχι να λέμε ότι φταίει κάποιος άλλος, συνέχεια. Μας βολεύει πάρα πολύ αυτό! Και κάνουμε όλοι τα στραβά μάτια μπροστά στην αθλιότητα της παγκόσμιας απληστίας.
Κρ.Π.: Σε σχέση με την συνεργασία, πρακτικά τι θα είχατε να προτείνετε;
Δ.Γ.: Οι εκλογές είναι ένα γεγονός, το οποίο έχει πάρει το δρόμο του. Θεωρώ ότι ενδεικτικό της ωριμότητάς μας σαν λαός, θα είναι να πάψουμε να εκφραζόμαστε μικροκομματικά. Αντίθετα, πρέπει να καταλάβουμε σε τι κατάσταση βρισκόμαστε. Πρέπει να καταλάβουμε επίσης ότι, τα πάσης φύσεως μηντιακά μηνύματα, ως διλλήματα, είναι για τα σκουπίδια!
Έχουμε καταλάβει πλέον τη σοβαρότητα της κατάστασης και είναι στο χέρι μας να κοιτάξουμε μπροστά και να αποφασίσουμε ότι όλα πρέπει να αλλάξουν! Αυτό θέλει χρόνο αλλά τώρα πρέπει να γίνει η αρχή!
Νομίζω, ότι ο ελληνικός λαός με την πρώτη ψήφο του, είπε, “καθαρίστε μου τον τόπο από τη βρώμα και την δυσωδία! Κι αυτό πρέπει να συνεχίσει να λέει!
Είμαι σίγουρη, ότι όλοι ξέρουμε, ότι ο ο επόμενος ηγέτης αυτής της χώρας, θα είναι εκείνος που θα πει “Καθαρίζω τον τόπο! Και από κει και έπειτα ζητάω από όλους να βοηθήσουν!” Αν δεν συμβεί αυτό, δεν θα πεισθεί κανένας να βοηθήσει. Διότι, είναι άλλο να ζητήσει από τον χαμηλοσυνταξιούχο και τον χαμηλόμισθο, ένας «καθαρός» πολιτικός να κάνει κάποιες θυσίες για ένα διάστημα, και άλλο να του το ζητήσει ένας αναξιόπιστος πολιτικός, που τον έχει ξεγελάσει επί σειρά ετών και που τον έφερε στην εξαθλιωμένη κατάσταση που βρίσκεται αυτή τη στιγμή!
Κρ.Π.: Βέβαια, υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό ελλήνων που ψηφίζει τα δύο αυτά κόμματα.
Δ.Γ.: Υπάρχει ακόμα η σκιά των πελατειακών σχέσεων αλλά σε πολύ μικρό βαθμό. Υπάρχει και ένα μέρος των ελλήνων που ακόμη ψηφίζει για… άσχετους λόγους: Από απόλυτα ιδιοτελείς, και αντιδραστικούς, ή χαζούς, μέχρι επικίνδυνους από… εγκεφαλική βλάβη. Ασφαλώς υπάρχει και αυτό! Αλλά, η κυρίαρχη τάση είναι: Καθαρίστε μας τον τόπο!
Κρ.Π.: Σε αντίθεση, με τις ηγεσίες των κομμάτων, ο κόσμος καταλαβαίνει, νομίζετε, περισσότερο, ότι υπάρχει αυτή η ανάγκη της συνεργασίας, και για άλλη μια φορά είναι υπεράνω των ηγεσιών του και των κυβερνήσεών του; Και, ίσως να μην θέλει «κομματάρχες αρχηγούς» αλλά μία διακυβέρνηση συνεργασίας;
Δ.Γ.: Από το ένστικτο της επιβίωσης είναι πιο μπροστά ο κόσμος, γιατί ο κόσμος υποφέρει... Όσο για το θέμα των αρχηγών, δεν είναι αν είσαι αρχηγός, αλλά τι είδους αρχηγός είσαι. Υπάρχουν οι αρχηγοί που καμώνονται τους αρχηγούς, και υπάρχουν και οι αρχηγοί που έχουν γεννηθεί ηγέτες.
Όταν ένας λαός εναποθέτει την ελπίδα του στον όποιον αρχηγό, η στοιχειώδης ηθική –και είναι νομοτελειακό αυτό- είναι να νιώθει και να φέρει αυτή τη τεράστια ευθύνη! Αυτή τη στιγμή ο λαός θέλει να πάρουν την ευθύνη όλοι όσοι είναι καθαροί μέσα από συνεργασίες που είναι απαραίτητες για να είναι αυτή η ευθύνη συλλογική.
 Κρ.Π.: Είμαστε όλοι Έλληνες, είμαστε όλοι ένα σύστημα… Είμαστε όλοι ένα… Αυτό δεν εννοούσαν και εκείνοι που διαδήλωσαν υπέρ των Ελλήνων σε όλη την Ευρώπη; Ότι, δηλαδή, τα προβλήματα των Ελλήνων, είναι και δικά τους, και τους αφορούν;
Δ.Γ.: Αυτό πρέπει να συμβεί περισσότερο από ποτέ. Διότι, αν δεν αντιδράσει η ανθρωπότητα, αυτό το σκοτεινό 0.001% της, θα συνεχίσει τη δουλειά του ανενόχλητο! Είτε αυτό λέγεται ενέργεια, είτε αυτό λέγεται πετρέλαιο, είτε αυτό λέγεται φυσικό αέριο, είτε αυτό λέγεται γενικά απληστία . Θα συνεχίσουν!
Δεν τους ενδιαφέρει η ανθρώπινη υπόσταση. Μπορούμε λοιπόν να είμαστε όλοι μαζί; Μπορούμε να είμαστε ένα; Μπορούμε να είμαστε απέναντι στο κακό, όλοι μαζί σαν μία γροθιά; Σαφώς και δεν είμαστε όλοι ίδιοι, και δεν έχουμε όλοι τα ίδια συμφέροντα. Αλλά υπάρχει ένα κοινό σημείο, απέναντι σε ένα πόλεμο. Στον πόλεμο, δεν είναι ενωμένοι οι άνθρωποι; Ε, έτσι πρέπει να κάνουμε και τώρα!
Και κάτι ακόμα πολύ σοβαρό. Η ώρα που πας και ψηφίζεις, που κλείνεσαι σε ένα παραβάν και είσαι μόνος σου, εκείνη την ώρα, που είναι η αποθέωση της Δημοκρατίας, καλείσαι να πάρεις την ευθύνη της πράξης σου. Εκείνη την ώρα είσαι μόνος. Δεν είσαι ούτε με την παρέα σου, ούτε αγκαλιά με την τηλεόραση και το κάθε διαπλεκόμενο κανάλι που σου έχει κάνει το κεφάλι «να!», προσπαθώντας να σε επηρεάσει... Εκείνη την ώρα είσαι μόνος σου, αντιμέτωπος με το μέλλον το δικό σου και των παιδιών σου!
Θέλω να πιστεύω ότι είμαστε ένας λαός άξιος και δεν είμαστε χαμένοι.
Και ότι, ήδη, το έχουμε κάνει το πρώτο βήμα.
Ας το ολοκληρώσουμε!

tvxs.gr/node/96941

Τhis is the end, my friend

«Αυτό είναι το τέλος φίλε μου» (Τhis is the end, my friend) απάντησε ο σκηνοθέτης Εμίρ Κουστουρίτσα, όταν ρωτήθηκε αν πιστεύει πως «ήρθε το τέλος του καπιταλισμού;»

Κληθείς να σχολιάσει την οικονομική κρίση στην Ελλάδα και τη σχέση Ελλάδας – Ευρωπαϊκής Ένωσης ο Κουστουρίτσα τόνισε ότι η Ελλάδα είναι η βάση όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά του κόσμου και πως ό,τι συμβεί εδώ θα καθορίσει το μέλλον του κόσμου.

«Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή, δείχνει τι θα ακολουθήσει σε όλο τον κόσμο. Είστε πολύ εύθραυστη περιοχή, γι αυτό είναι σημαντικό το ερώτημα τί θα γίνει με την Ελλάδα. Η ελληνική πηγή είναι η κύρια πηγή του δυτικού πολιτισμού. Ό,τι συμβεί στην Ελλάδα, θα συμβεί και στον υπόλοιπο κόσμο», δήλωσε χαρακτηριστικά, κάνοντας παράλληλα λόγο για έναν «οικονομικό φασισμό».

«Ο δικηγόρος μου στο Παρίσι, όταν μιλώ μαζί του για κάποια ταινία αναφέρεται στην αγορά σαν να είναι πρόσωπο: "Αυτό θα αρέσει στην αγορά, για εκείνο δεν συμφωνεί η αγορά". Ζούμε σε μια δύσκολη εποχή στην Ιστορία. Όπως το χάρτινο χρήμα επινοήθηκε στην Αναγέννηση, έτσι τώρα πρέπει να βρεθεί τρόπος το χρήμα να εξαφανιστεί».

tvxs.gr/node/95672

Μάνος Χατζιδάκις: Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι

Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.

Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.

(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).

Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).

Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.

Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.

Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

(*Κείμενο του συνθέτη Μάνου Χατζιδάκι για το νεοναζισμό και τον εθνικισμό που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, το οποίο  είχε δημοσιευτεί στο πρόγραμμα αντιναζιστικής συναυλίας που είχε δώσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων με έργα Βάιλ, Λίστ και Μπάρτον. Το ίδιο κείμενο παράλληλα είχε δημοσιευτεί και στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία)
11:05, 08 Μάιος 2012 | Κρυσταλία Πατούλη
http://tvxs.gr

Το μέλλον μπορεί να εφευρεθεί

Αντρέ Γκορζ: Το μέλλον μπορεί να εφευρεθεί

Οι περίοδοι κρίσης είναι περίοδοι μεγάλης ελευθερίας. Ο κόσμος αποδιαρθρώνεται, οι κοινωνίες αποσυντίθενται, οι αξίες και οι ελπίδες με τις οποίες ζήσαμε καταρρέουν. Το μέλλον παύει να είναι η προέκταση των προηγούμενων τάσεων. Η κατεύθυνση της εξέλιξης των πραγμάτων είναι συγκεχυμένη, η πορεία της ιστορίας μένει μετέωρη. Επειδή η παλιά τάξη πραγμάτων δεν μπορεί να συνεχιστεί και καμία διαφορετική δεν είναι έτοιμη να γεννηθεί, το μέλλον μπορεί να εφευρεθεί σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από πριν.

Δεν είναι πια δυνατό να καταδικάζονται, στο όνομα του ρεαλισμού, όσοι προτείνουν μια θεμελιακά διαφορετική κοινωνία.

08:04, 09 Απρ 2012 | Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr/node/90674

Οι υποκειμενικές ρίζες του επαναστατικού προτάγματος, του Κορνήλιου Καστοριάδη

…Έχω την επιθυμία, και αισθάνομαι την ανάγκη, για να ζήσω, μιας άλλης κοινωνίας από αυτή που με περιβάλλει. Όπως η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων, μπορώ να ζήσω μέσα σ’αυτήν και να τα βγάζω πέρα – εν πάση περιπτώσει ζω ήδη μέσα σ’αυτή την κοινωνία. Όσο κριτικά κι αν προσπαθώ να κοιτάξω τον εαυτό μου, ούτε η ικανότητα προσαρμογής μου, ούτε η αφομοίωση της πραγματικότητας από μέρους μου δεν μου φαίνονται κατώτερες από τον κοινωνιολογικό μέσο όρο. Δεν ζητώ την αθανασία, την πανταχού παρουσία, την παντογνωσία. Δεν ζητώ η κοινωνία να «μου δώσει την ευτυχία» ∙ ξέρω ότι η ευτυχία δεν είναι μια μερίδα που μοιράζεται με το δελτίο στη Δημαρχία ή στο εργατικό Συμβούλιο της γειτονιάς, και ξέρω πως, αν αυτό το πράγμα υπάρχει, μόνο εγώ μπορώ να το πραγματοποιήσω για τον εαυτό μου, στα μέτρα μου, όπως μου συνέβη και όπως, κατά πάσα πιθανότητα, θα μου συμβεί και πάλι. Αλλά μέσα στη ζωή, έτσι όπως είναι φτιαγμένη για μένα και τους άλλους, σκοντάφτω πάνω σ’ένα πλήθος από απαράδεκτα πράγματα, λέω πως δεν είναι μοιραία και πως εξαρτώνται από την οργάνωση της κοινωνίας. Επιθυμώ πρώτα και ζητώ, η δουλειά μου να έχει νόημα, να μπορώ να εγκρίνω αυτό για το οποίο χρησιμεύει και τον τρόπο με τον οποίο γίνεται, να μου επιτρέπει να ξοδεύομαι πραγματικά και να χρησιμοποιώ τις δυνατότητές μου και ταυτόχρονα να εμπλουτίζομαι και ν’αναπτύσσομαι. Και λέω ότι αυτό το πράγμα είναι δυνατό, με μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας, για μένα και για τους άλλους. Λέω ότι ήδη θα ήταν μια βασική αλλαγή σ’αυτή την κατεύθυνση, αν μ’άφηναν ν’αποφασίζω, μαζί με όλους τους άλλους, τι έχω να κάνω, και με τους συντρόφους μου στη δουλειά, πώς να το κάνω.

Επιθυμώ να μπορώ, μαζί με όλους τους άλλους, να μαθαίνω τι γίνεται μέσα στην κοινωνία, να ελέγχω την έκταση και την ποιότητα της πληροφόρησης που μου δίνεται. Ζητώ να μπορώ να συμμετέχω άμεσα σε όλες τις κοινωνικές αποφάσεις που μπορεί να επηρεάζουν την ύπαρξή μου ή τη γενική πορεία του κόσμου όπου ζω. Δεν δέχομαι η τύχη μου ν’αποφασίζεται μέρα με τη μέρα από ανθρώπους που τα σχέδιά τους μου είναι εχθρικά ή και απλώς άγνωστα και για τους οποίους δεν είμαστε, εγώ και όλοι οι άλλοι, παρά νούμερα σ’ένα σχέδιο ή πιόνια σε μια σκακιέρα, και τελικά η ζωή μου και ο θάνατός μου να βρίσκονται στα χέρια ανθρώπων που  ξέρω πως είναι αναγκαστικά τυφλοί.
Ξέρω πάρα πολύ καλά πως η πραγματοποίηση μιας άλλης κοινωνικής οργάνωσης, και η ζωή της, δεν θα είναι καθόλου απλές, πως σε κάθε βήμα τους θα συναντούν δύσκολα προβλήματα. Αλλά προτιμώ να καταπιάνομαι με πραγματικά προβλήματα, παρά με τις συνέπειες του παραληρήματος του Ντε Γκωλ, τις κομπίνες του Τζόνσον ή τις μηχανορραφίες του Κρούτσεφ. Κι αν έστω, εγώ κι οι άλλοι, συναντούσαμε την αποτυχία σ’αυτό τον δρόμο, προτιμώ την αποτυχία σε μια προσπάθεια που έχει νόημα, παρά μια κατάσταση που μένει πριν ακόμα κι απ’την αποτυχία ή τη μη αποτυχία, που μένει γελοία.
Επιθυμώ να μπορώ να συναντώ τον άλλον σαν ένα ον όμοιο με μένα και απόλυτα διαφορετικό, όχι σαν ένα νούμερο, ούτε σαν ένα βάτραχο σκαρφαλωμένο σ’ένα άλλο σκαλοπάτι (αδιάφορο αν κατώτερο ή ανώτερο) της ιεραρχίας των εισοδημάτων και των εξουσιών. Επιθυμώ να μπορώ να τον βλέπω, και να μπορεί να με δει, σαν ένα άλλο ανθρώπινο ον, οι σχέσεις μας να μην αποτελούν πεδίο που να εκφράζεται η επιθετικότητα, ο συναγωνισμός μας να παραμένει μέσα στα όρια του παιχνιδιού, οι συγκρούσεις μας στο μέτρο που δεν μπορούν να λυθούν ή να ξεπεραστούν, ν’αφορούν πραγματικά προβλήματα και εκβάσεις, να σέρνουν μαζί τους όσο το δυνατό λιγότερο ασυνείδητο, να είναι φορτισμένες όσο το δυνατό λιγότερο από φανταστικά στοιχεία. Επιθυμώ ο άλλος να είναι ελεύθερος, γιατί η ελευθερία μου αρχίζει εκεί όπου αρχίζει η ελευθερία του άλλου και γιατί, μόνος μου, δεν μπορώ να είμαι, στην καλύτερη περίπτωση, παρά «ενάρετος εν δυστυχία». Δεν υπολογίζω ότι οι άνθρωποι θα μεταμορφωθούν σε αγγέλους, ούτε πως οι ψυχές τους θα γίνουν καθάριες σαν τις βουνίσιες λίμνες – που άλλωστε ανέκαθεν μου προξενούσαν βαθιά πλήξη. Ξέρω όμως πόσο η σημερινή κουλτούρα βαθαίνει και οξύνει τη δυσκολία τους να υπάρχουν, και να συνυπάρχουν με τους άλλους, και βλέπω πως πολλαπλασιάζει στο άπειρο τα εμπόδια στην ελευθερία τους.
Ξέρω, βέβαια, πως αυτός ο πόθος μου δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί σήμερα∙ κι ούτε θα πραγματοποιηθεί ολοκληρωτικά ενόσω ζω, ακόμη κι αν η επανάσταση γινόταν αύριο. Ξέρω ότι θα ζήσουν μια μέρα άνθρωποι που γι’αυτούς ούτε η ανάμνηση των προβλημάτων που μπορεί σήμερα να μας προξενούν το μεγαλύτερο άγχος δεν θα υπάρχει. Αυτή είναι η μοίρα μου που πρέπει να επωμισθώ, και που επωμίζομαι. Αλλ’αυτό δεν πρέπει να με οδηγήσει ούτε στην απελπισία ούτε στον κατατονικό μηρυκασμό. Έχοντας αυτό τον πόθο, που είναι δικός μου, δεν μπορέι παρά να εργάζομαι για την πραγματοποίησή του. Και ήδη με την εκλογή που κάνω του κύριου ενδιαφέροντος της ζωή μου, μέσα στη δουλειά που του αφιερώνω, για μένα γεμάτη νόημα (ακόμα κι αν συναντώ, και αποδέχομαι, τη μερική αποτυχία, τις αναβολές, τις παρακαμπτήριες, τα καθήκοντα που δεν έχουν νόημα από μόνα τους), με τη συμμετοχή σε μια κοινότητα επαναστατών που επιχειρεί να ξεπεράσει τις αντικειμενοποιημένες και ξενωμένες σχέσεις της κοινωνίας όπου ζούμε – είμαι σε θέση να πραγματοποιώ μερικά αυτό τον πόθο. Αν είχα γεννηθεί σε μια κομμουνιστική κοινωνία, ίσως η ευτυχία να μου ήταν πιο εύκολη – δεν το ξέρω κι ούτε μπορώ να κάνω τίποτα σχετικά μ’αυτό. Δεν θα καθίσω μ’αυτό το πρόσχημα να περνώ τον ελεύθερο χρόνο μου παρακολουθώντας τηλεόραση ή διαβάζοντας αστυνομικά μυθιστορήματα…
…Κυνηγώ τάχα τη χίμαιρα να θέλω να εξαλείψω την τραγική πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης; Μου φαίνεται μάλλον πως θέλω να εξαλείψω απ’αυτήν το μελόδραμα, την ψεύτικη τραγωδία – αυτήν όπου η καταστροφή επέρχεται χωρίς αναγκαιότητα, όπου όλα θα συνέβαιναν διαφορετικά, αν μονάχα τα πρόσωπα ήξεραν ή έκαναν αυτό ή εκείνο. Το να πεθαίνουν της πείνας οι άνθρωποι στις Ινδίες, ενώ στην Αμερική και στην Ευρώπη οι κυβερνήσεις βάζουν πρόστιμα στους γεωργούς που παράγουν «υπερβολικά» – είναι μια μακάβρια φάρσα, είναι ένα γκραν γκινιόλ όπου τα πτώματα και ο πόνος είναι πραγματικά. Δεν είναι τραγωδία, δεν υπάρχει σ’αυτό τίποτα το αναπόφευκτο. Και αν η ανθρωπότητα εξαφανισθεί μια μέρα κάτω από τις υδρογονοβόμβες, αρνούμαι να το ονομάσω αυτό τραγωδία, το ονομάζω μαλακία. Θέλω την κατάργηση του Παλιάτσου και της μεταμόρφωσης των ανθρώπων σε νευρόσπαστα από άλλα νευρόσπαστα που τους «κυβερνούν». Όταν ένας νευρωτικός επαναλαμβάνει για την εικοστή φορά την ίδια συμπεριφορά αποτυχίας, αναπαράγοντας για τον εαυτό του και για τους δικούς του τον ίδιο τύπο δυστυχίας, το να τον βοηθήσεις να το ξεπεράσει αυτό, σημαίνει να εξαλείψεις από τη ζωή του τη χονδροειδή φάρσα, όχι την τραγωδία: σημαίνει να του επιτρέψεις ν’αντικρίσει επί τέλους τα πραγματικά προβλήματα της ζωής του και ό,τι τραγικό μπορεί να περιέχουν, που η νεύρωσή του είχε για λειτουργία εν μέρει να εκφράζει αλλά κυρίως να καλύπτει.

(απόσπασμα από το “Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας”, 1978, εκδ. Κέδρος σελ. 137-141)

 http://tvxs.gr